Μη πεις ποτέ
τι όμορφο κλουβί
Σκοτώνεις
δυο φορές
τη λευτεριά
1. Συγ-κυβέρνηση ευρώ-υποταγής
προς τα έξω και συγ-κυβέρνηση συγκάλυψης για 37 χρόνια
μεταπολιτευτικών ανομημάτων προς τα μέσα. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε
ότι αυτή η συνταγή είναι πολιτικά ηθική και καθαρτήρια;
2.
Κυβερνητικό σχήμα συγ-κλίσεων και συμβιβασμών που
λειτουργεί σωρευτικά ή μήπως οδηγεί στο μηδενικό
άθροισμα (όπου το ένα συμπράττον κόμμα επιχειρεί να κερδίσει
ό,τι χάνει ο «συνέταιρός του»); Και η κοινωνική τρύπα
πως κλείνει έτσι;
3. Ο σεβασμός της
ιστορίας και η αξιοπρέπεια των λαών συνιστούν ευρωπαϊκό
κεκτημένο ή οι δανειστές μας θεώρησαν εαυτούς ως θέσει
δυνάστες;
4. Το κράτος παράγει το Δίκαιο και η
Πολιτική ελέγχει την οικονομία ή η Δημοκρατία δεν
συνιστά, πλέον, το κατ’ εξοχήν χώρο πολιτικής νομιμοποίησης;
5. Η
επόμενη και μεθεπόμενη Βουλή θα καθρεφτίσουν την πτώση του
δικομματισμού ή με εσωτερικές διασπάσεις θα βρεθούμε μπροστά σε
πολλά κομμάτια των ίδιων, όμως, ιδεολογικών κατευθύνσεων (π.χ
τετρακέφαλο τέρας κεντρο-δεξιο-αριστερών);
6. Διαθέτουμε εθνικά
και ψυχικά αποθέματα για να κινητοποιήσουμε φιλέλληνες,
ελληνισμό της διασποράς, ευρωπαϊκή/διεθνή κοινή γνώμη ή έχουμε αφεθεί
(μοιρολατρικά;) στον ορυμαγδό των κερδώων αγορών και των εχθρικών ΜΜΕ;
7.
Αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι εθνικό είναι ό,τι
είναι αληθινό (και όχι ό,τι παρουσιάζεται/ κατασκευάζεται ως τέτοιο)
μήπως ήρθε η ώρα να ζητήσουμε την αλήθεια για την κατάσταση της χώρας,
υπερβαίνοντας τα πολιτικά τρίκ;
Η συμμετοχή του
πολιτικού κόσμου και του λαού είναι αναγκαία για τη σωτηρία της
πατρίδας. Η συνενοχή για τη σωτηρία του συστήματος όχι.
*Ο
Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου
Αθηνών.
