Την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα Κατά της
Κακοποίησης των Γυναικών. Με αφορμή την ημέρα αυτή, αλλά και τις σκέψεις
που μου γεννιούνται παίζοντας κάθε βράδυ στη Θεσσαλονίκη, όπου
βρίσκομαι αυτόν το καιρό...το έργο της Φρίντας Μπιούμπι “Σχέσεις
Οργής”, θα ‘θελα να πω δυο λόγια βγαλμένα από την ψυχή
μου στις γυναίκες που κακοποιούνται λεκτικά, σωματικά, ή σεξουαλικά.
Θα
ήθελα να τους πω κατ΄αρχήν, ότι δεν είναι μόνες. Πολλές, πάρα πολλές,
είναι σαν κι αυτές. Τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας είναι,
δυστυχώς, πολύ υψηλά στην ελληνική κοινωνία, σύμφωνα με έρευνες
που έχουν γίνει. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί η γειτόνισσά τους, η φίλη
τους, η συνάδελφός τους, να είναι σαν κι αυτές. Να είναι, δηλαδή, μια
γυναίκα που κακοποιείται. Μια γυναίκα που σαν κι αυτές ντρέπεται να
μιλήσει γι’ αυτό που της συμβαίνει και σιωπά. Αν, όμως, βρουν το θάρρος
να μιλήσουν, θα έχουν κάνει το πρώτο βήμα, θα έχουν σπάσει τη σιωπή.
Μιλήστε, λοιπόν, γύρω σας, στους φίλους σας, στην οικογένειά σας, στα
συμβουλευτικά κέντρα που υπάρχουν γι’ αυτό το σκοπό, για το μαρτύριο που
ζείτε. Δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να υπομένουμε μια σχέση που μας
ταπεινώνει, μας εξευτελίζει και τσαλακώνει την ψυχή μας.
Ξέρω, δεν
είναι εύκολο. Είναι πάρα πολλοί οι λόγοι, που μπορεί να μας κρατάνε
δέσμιες σε μια κολασμένη σχέση. Μπορεί να είναι ο έρωτας που, παρά την
ταπείνωση, σιγοκαίει ακόμα μέσα μας. Μπορεί να είναι οικονομικοί λόγοι,
ανασφάλεια να μείνουμε μόνες και πώς θα τα καταφέρουμε. Μπορεί να είναι
τα παιδιά, που ίσως υπάρχουν και φοβόμαστε μην τα πληγώσουμε. Μπορεί να
είναι η οικογένειά μας, γονείς και αδέρφια που φοβόμαστε μην τους
στεναχωρήσουμε. Μπορεί…μπορεί…μπορεί… Τόσοι λόγοι, τόσες δικαιολογίες.
Στην
πραγματικότητα, όμως, νομίζω ότι ο μόνος λόγος είναι η δειλία. Είμαστε
δειλές και φοβόμαστε. Χρειάζεται θάρρος. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να
αντιδράσουμε και να φύγουμε, όσο είναι καιρός, από σχέσεις που μας
βασανίζουν και μας κακοποιούν. Τι θα μας δώσει τη δύναμη να το
κάνουμε; Ας σκεφτούμε την επόμενη μέρα. Μια μέρα χωρίς αγωνία για τα
άδικα ξεσπάσματά του επάνω μας. Ας φανταστούμε ότι γυρίζουμε από τη
δουλειά στο σπίτι χωρίς το σφίξιμο στην ψυχή με το τί μας περιμένει. Ας
φανταστούμε πώς είναι να διαθέτεις το χρόνο σου για σένα όπως εσύ
θέλεις, χωρίς να έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κάποιον που σε απειλεί αν
δεν είναι ικανοποιημένος από αυτά που έχεις κάνει. Ας φανταστούμε ότι
μπορούμε να πάμε ελεύθερα μια βόλτα, να πιούμε ένα καφεδάκι με μια φίλη,
να πάμε ένα σινεμαδάκι χωρίς το φόβο της επιστροφής σε ένα σπίτι –
φυλακή.
Μπορεί το σπίτι, στο οποίο θα επιστρέφουμε, να είναι πιο
μικρό και πιο φτωχικό από εκείνο που αφήσαμε, αλλά θα είναι ήρεμο και θα
είναι δικό μας. Η μικρή μας φωλιά για να αναπαυτούμε πραγματικά. Μπορεί
να μην έχουμε αυτοκίνητο για βόλτες, ταξίδια ή διακοπές, αλλά θα έχουμε
την ελεύθερη επιλογή να πάμε μια εκδρομούλα από τις τόσες που
διοργανώνονται με λίγα χρήματα, σε ένα μέρος που εμείς θέλουμε να πάμε και
κυρίως, θα είμαστε ήσυχες και ήρεμες όπου κι αν πάμε. Θα μου πείτε ότι
τα πράγματα δυσκολεύουν αν υπάρχουν παιδιά. Πιστέψτε με, ότι τίποτα δεν
είναι πιο πολύτιμο για την ψυχή των παιδιών από το να μεγαλώνουν σ’ ένα
ήρεμο περιβάλλον. Ξέρω ότι στην άσχημη οικονομικά εποχή μας, αν μια
γυναίκα δεν έχει δουλειά ή άλλους πόρους, είναι δύσκολο να φύγει από μια
τυραννική σχέση και να ζήσει μόνη της. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να
τολμήσει, για να είναι ελεύθερη.
Γιατί η ελευθερία δεν πλήρωνεται με τίποτα.
Φίλες μου
καλές, συντρόφισσές μου, γυναίκες που σας κακοποιούν ψυχικά ή σωματικά,
σπάστε τη σιωπή, μιλήστε γι’ αυτό που σας συμβαίνει και βρείτε το θάρρος
να ανοίξετε την πόρτα προς την ελευθερία.
