Το κύριο χαρακτηριστικό τους, είναι η σταδιακή αποκάλυψη ενός..Αθέατου κόσμου. Ένας κόσμος που σε γυρίζει πίσω ή σε πάει μπροστά, αναλόγως. Η πρώιμη ενηλικίωση καταργεί την παιδική ηλικία αλλά ο άνθρωπος τη χρειάζεται ως το τέλος, για να είναι μια ελπίζουσα οντότητα.
Αυτό κάνει η φαντασία: δίνει τα όπλα, τα εφευρήματα, αναπτύσσει το μηχανισμό του ψυχολογικού υπόβαθρου. Με καύσιμο τον μύθο, αναδύονται ιστορίες που γαλούχησαν ολόκληρες γενιές, μέσα από τη γοητεία της αφήγησης και τη δύναμη των εικόνων. Ζούμε προφανώς σε τόπους διαφορετικών, συχνά παράξενων ιστοριών, όπου ο καθένας μας έχει το
δικαίωμα να βιώσει και να πει τη δική του ιστορία. Τελικά ο κόσμος του φαντασιακού είναι ένα αντίδοτο απέναντι στην ξεροκέφαλη και άχρωμη παραγματικότητα.
Μήπως η ύπαρξή μας δε θυμίζει ένα παραμύθι απροσδιόριστο, γραμμένο πολύπλοκα, χωρίς απαραίτητα εύκολες εξηγήσεις, ένα παραμύθι που αποπνέει πότε χαρά, πότε μια ακαθόριστη μελαγχολία και που στο τέλος δεν ξεκαθαρίζει τίποτα; Μέσα από πολύπλοκους ρόλους, διαφορετικούς ήρωες, συμβατικούς ή μη, βρίσκει ο καθένας τον τρόπο να ταυτιστεί.
Βρίσκει τελικά μια ευκαιρία, ασυνείδητα τις περισσότερες φορές, ν' αποκτήσει την προσωπική του ταυτότητα, που είναι μια αναπόφευκτη επιλογή.
Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com/2011/11/blog-post_6851.html
