Με κολλημένο το αφτί μου στα χυδαία στόματά τους παρακολούθησα σήμερα προσεχτικά βαρύγδουπες λεξούλες. Έθνος, πατρίδα, Ελλάδα και ζήτω ζήτω!
Η εθνική σωτηρία;
Για ποιούς;
Για το έθνος των αφεντικών;
Των καθαρόαιμων πατριωτών που βγάλαν τα λεφτά τους στην Ελβετία;
Για το έθνος που σας ψηφίζει και αδιάκοπα βολεύετε;
Για ποιά σωτηρία;
Των τραπεζιτών και των μαγειρεμένων σας στατιστικών;
Της εθνικής κυριαρχίας που πουλάτε;
Για ποιά πατρίδα;
Για κείνη που αγκομαχά και σέρνεται κάθε μέρα, ταπεινωμένη, καταδικασμένη σε σύνορα εθνικής ληστείας και φράχτες ανείπωτου πόνου;
Για μια παραμορφωμένη πατρίδα εξαθλίωσης, αυταρχισμού και υπακοής;
Η Πατρίδα του Λειβαδίτη δεν είναι αυτή.
Η «ΕΘΝΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ» ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΘΕΙ ΚΥΡΙΟΙ!
Ποιά Ελλάδα σώζετε;
Τα στενά γύρω από την Ομόνοια ή την Ανώπολη Σφακίων;
Ή μήπως το Μαρούσι και τη Γλυφάδα;
ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΕΡΓΑΖΕΣΤΕ;Δεν υπάρχει ΕΝΑ έθνος και ΜΙΑ πατρίδα.
Για άλλη πατρίδα δουλεύετε.
Για άλλους πατριώτες ιδρώνετε.
Γιατί ως τώρα τα δείγματα γραφής σας δείχνουν ότι αυτό που εσείς αποκαλείτε «εθνικό συμφέρον» είναι για ένα έθνος που δε γνωρίζω, στο οποίο δεν ανήκω και που βρίσκεται μακριά από τη γειτονιά που μένω.
Και το συμφέρον; Σίγουρα όχι δικό μου, ούτε των παιδιών μου!
ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ. ΤΟ ΠΡΟΣΔΟΚΙΜΟ ΖΩΗΣ ΚΑΤΕΒΑΙΝΕΙ 5-10 ΧΡΟΝΙΑ!
Τι σώζουμε είπατε;Η εθνική περηφάνια του βιομήχανου που καμαρωτός καμαρωτός ποζάρει μπροστά από τη γαλανόλευκη σε «έγκυρο» οικονομικό περιοδικό δεν έχει την ίδια πατρίδα με μένα.
Και το να είμαστε πρώτη δύναμη στα ναυτιλιακά δε με τιμά. Ίσα-ίσα ντρέπομαι. Αποδεικνύει ότι σας αφήσαμε να τους προσφέρετε τα πετσοκομμένα μας χέρια.
Κύριοι κομματάρχες, φοβάστε το δημοψήφισμα;
«Εκλογές μόνο και μετά δε σε ρωτάμε!», είπε δημοκρατικά ο κομματάρχης στο λαό του...
Πανικοβληθήκατε με την ιδέα ότι ο λαός μπορεί να έχει άποψη; Α, το ξέχασα, δεν το εννοούσατε το δημοψήφισμα, ναι, το είπατε για μπλόφα. Για παιγνίδι. Για εκβιασμό...
Για συμμόρφωση...
Ε λοιπόν σήμερα έμαθα δια στόματος υπουργού υγείας ότι η δανειακή σύμβαση είναι τόσο σοβαρή υπόθεση που δεν μπορεί ο λαός να αποφασίσει για αυτήν, παρά μόνο όσοι εκλέγονται με τα γελοία ποσοστά.
Μετά άκουσα μια πρώην υπουργό να λέει πόσο λυπάται που φτάσαμε ως εδώ.
Αργότερα έμαθα δια στόματος υπουργού οικονομικών ότι αποκτήσαμε επιτέλους το δικαίωμα να ελπίζουμε σε καλύτερο μέλλον.
Έτσι θυμήθηκα ένα ελληνικό τραγούδι που λέει: «Τα πιο βαριά ναρκωτικά που έχω πάρει είναι - αγάπη μου -ο φόβος και η ελπίδα».
Κι εσείς, κουφοί, μοιράζετε στους εξαρτημένους σας την προσδοκία για δόση. Και τα «βαριά ναρκωτικά» του Θηβαίου.
Ποιά δόση, ποιά συν-ένεση; Ποιά κυβέρνηση συνωστισμού;
Μα τι λέτε τώρα; Ο χρήστης τουλάχιστον τη χαίρεται τη δόση του.
Εγώ σας το είπα, χρήστης δεν είμαι.
http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=49695
