Πέρυσι δεν παίχτηκε στην ελληνική τηλεόραση (καλά στην ιδιωτική, αλλά για πρώτη φορά και στην κρατική) ούτε ένα αφιέρωμα στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Η γενιά αυτή κατηγορείται στις μέρες μας. Κατηγορείται για πολλά, δικαίως ή αδίκως. Προσωπικά δεν ξέρω. Αλλά νομίζω ότι ποτέ δε φταίνε οι γενιές. Φταίνε οι άνθρωποι. Ο καθένας όσο φταίει. Σε κάθε περίπτωση - με την άδεια του αφεντικού - αναδημοσιεύω το editorial εκείνης της ημέρας, γιατί με εκφράζει απόλυτα και γιατί με συγκινεί (ειδικά η τελευταία παράγραφός του) ακόμα και σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά.(Γιώργος Μυζάλης)
Ελευθερία του λόγου, έτσι δεν είναι; Ή μήπως δεν είναι τελικά;
Στο σχολείο, κάθε χρόνο, γράφαμε σίγουρα έκθεση τέτοια μέρα... Δε μας πείραζε πολύ όμως γιατί, σε γενικές γραμμές, τη γουστάραμε πολύ αυτή την επέτειο...
Αρχικά, είχε πιο ωραία τραγούδια να πεις στη γιορτή. Δεν σου έπεφτε κανένα «Μια βοσκοπούλα αγάπησα» που κινδύνευες την 25η Μαρτίου, ούτε ο «χαμένος ανθυπολοχαγός» της Αλβανίας, όπως τότε με το «όχι» και σαφώς όχι μια παράφωνη «Άγια νύχτα» που είχε αυτό το τρομακτικό γύρισμα στη δεύτερη φωνή και τρίζανε τα τζάμια των – έτσι κι αλλιώς ετοιμόρροπων – σχολικών κτηρίων. Μας άρεσε ο Λοΐζος, μας άρεσε που ξεσηκώναμε τα τραγούδια από κασέτες του Παπακωνσταντίνου και όχι της Μαρινέλλας.
Μετά, γουστάραμε πολύ και το αναγνωστικό μέρος. Όσες φορές και να το είχες ακούσει, πάντοτε είχες αγωνία με την ανάγνωση του Χρονικού. Πάντα περίμενες να ακούσεις τη φωνή της Δαμανάκη από τις ξεπλυμμένες κασέτες του σχολικού αρχείου. Πάντα κρυφοελπίζεις να κερδίσουν στο τέλος οι άλλοι... οι καλοί... για μια φορά ρε γαμώτο! Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ...
Τελικά, ρε παιδί μου, είναι καλή επέτειος. Στο κάτω – κάτω ήταν κυρίως εκπαιδευτική και όλοι οι άλλοι στο σπίτι πηγαίνανε στη δουλειά, ενώ εσύ πήγαινες γιορτή και μετά πλατεία...
Έπαιζε πολύ και αυτή η φοιτητική ιδέα τότε... Κάτι όνειρα του τύπου «θα πάω κι εγώ κάποτε εκεί» και τέτοια... κάτι που το ένιωθες κοντά σου. Έλεγες «πόσο χρονών ήμουν το ’74 και πόσο το 1821»; Στο σχολείο δεν πηγαίναμε στην πορεία γιατί γκρινιάζανε οι γονείς... ενώ όταν θα πηγαίναμε πανεπιστήμιο... πρώτοι θα το κρατάγαμε το λάβαρο μπροστά!!! Αυτοί οι φοιτητές το ζούνε πιο έντονα βρε αδερφέ! Λογικό δεν είναι; Είναι;
Και τα ‘φερε έτσι η ζωή και μπήκαμε στο πανεπιστήμιο... Και ήρθε η πρώτη επέτειος... Και κοιτάζαμε στους τοίχους της σχολής και 17 Νοέμβρη έγραφε μόνο σε κάτι καταγγελίες του κώλου προς καταδίκη μιας – λέει – τρομοκρατικής οργάνωσης. Για φαντάσου!!! Και τα τραγούδια του Λοΐζου ακούγονταν μόνο από τα τραπεζάκια με τα κόκκινα τραπεζομάντιλα, ανάκατα με κάτι Pink Floyd, γιατί τα μπλε και τα πράσινα ήταν μάλλον ανεπίκαιρα. Στην τελική, δεν είχαμε και εκλογές... Αλλά ελπίζαμε στην Πορεία και με περηφάνεια ξεκινήσαμε να πάμε στην πρώτη μας... Και φάγαμε το πρώτο μας ξύλο... δερνόμασταν με τα ΜΑΤ, δερνόμασταν και μεταξύ μας, αντιστεκόμασταν γενικώς σε κάτι, χωρίς να έχουμε καταλάβει σε τι...
Τις επόμενες μέρες μάς εξήγησε κάποιος για τους Αμερικάνους... κι αναρωτιόμουνα κι εγώ, τι διάολο περπατάμε μέχρι τη Βασιλίσσης Σοφίας;;;
Ξαφνικά τα πέντε – δέκα ξεκάθαρα γεγονότα που κουβαλούσα μέσα μου από τα σχολικά μου χρόνια φάνηκαν κενά και άπειροι κομματικοποιημένοι συμφοιτητές πάσχιζαν να μου εξηγήσουν την «αλήθεια» τους. Ξέχασα και το Λοΐζο και το Χρονικό και την ανάγνωση των ονομάτων των νεκρών... Το «Εδώ Πολυτεχνείο» έγινε «Κάτω το ΝΑΤΟ»... σιχάθηκα... να επικαλούμαστε το Πολυτεχνείο κάθε φορά που κάποιος ήθελε να κάνει τσαμπουκά και χρειαζόταν να μαζέψει λαό... Δεν ξαναγόρασα ποτέ κόκκινα γαρύφαλλα... Δεν ξαναπήγα στην πορεία ποτέ...
Κάθε χρόνο, αφού περάσει κανένα δεκαπενθήμερο από την ημέρα της επετείου, και με την προϋπόθεση ότι το Μετσόβειο είναι ακόμα στη θέση του, περνάω μια βόλτα από Πατησίων και Στουρνάρη. Χαζεύω λίγο τριγύρω, έτσι για την ιστορία, αναπολώ τις σχολικές γιορτές που, όταν βλέπαμε κάποιο καθηγητή να βουρκώνει, σιγοψιθυρίζαμε: «αυτός ήταν μέσα!!» και μας φαινόταν συγκλονιστικό. Τώρα μου φαίνεται σύμπτωση και με ενοχλεί. Παίρνω καμιά αναλυτική βαθμολογία και συνήθως κοπανάω την πόρτα του αυτοκινήτου φεύγοντας... Γαμώτο! Είναι δυνατόν να χάνουν τόσο πολύ την ουσία;;;
Εγώ όταν αισθάνθηκα το Πολυτεχνείο, δεν ήξερα τι θα πει κομμουνισμός. Ούτε ακροδεξιά. Ήξερα ότι κάποιος Παπαδόπουλος δε μας άφηνε να μιλάμε, να γράφουμε και να λέμε ό,τι θέλουμε. Κυρίως μου την έσπαγε που δε μπορούσες να κάνεις πάρτυ και έπρεπε να γυρίσεις στο σπίτι σου μέχρι τις εννέα. Που ο Σαββόπουλος τραγουδούσε «Συννεφούλα» και εννοούσε κάτι άλλο. Κι ύστερα, βγήκαν ένα μάτσο φοιτητές, σαν σήμερα, και πουλήσανε τσαμπουκά στον τσαμπουκά, και κάνανε «επανάσταση» και μάλιστα σκοτωθήκανε κάποιοι κιόλας, για να μπορώ εγώ σήμερα να τραγουδάω ό,τι γουστάρω... Εντάξει, ίσως να μην το είδανε τόσο μακροπρόθεσμα, αλλά κατάλαβες... Αυτή είναι η version που με κράτησε «εμπαθή» τόσα χρόνια και τελικά, αυτή είναι που προτιμώ να διαφυλάξω...
Τι με νοιάζει ποιος έφυγε και ποιος έμεινε; Τι με νοιάζει ποιος ευυπόληπτος πολίτης χέστηκε με τα δύσκολα και την έκανε για Ευρώπη; Θέλετε να τα πούμε αυτά;;; Ελάτε μια άλλη μέρα... Σήμερα είναι η επέτειος του Πολυτεχνείου... Και τα τραπεζομάντιλα είναι λευκά... Θα κάτσω σπίτι και θα βάλω το μπαμπά μου να μου πει ξανά που ήταν εκείνο το βράδυ... Θα χαζέψω και κανένα φωτογραφικό αφιέρωμα που θα έχει μάλλον η ΕΤ-2 (ΝΕΤ είπαμε, ναι, συγγνώμη). Θα διαβάσω καμιά παλιά σχολική έκθεση, αν βρω, και θα πιω κανένα ούζο...
Κι εσείς... καλά να περάσετε...
Γράφει η Χριστίνα Μπούμπαλου
http://musicspins.blogspot.com/2011/11/blog-post_17.html?spref=fb
