Αυτό που χαρακτηρίζει τη σημερινή εποχή στο σύνολό της, δεν είναι άλλο από την καταιγιστική ταχύτητα εναλλασσόμενων καταστάσεων και γεγονότων- τα οποία καλούμαστε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε- ενώ παράλληλα οφείλουμε να διατηρούμε ισορροπίες στον επαγγελματικό και προσωπικό τομέα.
Αυτό, σε συνδυασμό με την εν γένει αβεβαιότητα του παγκόσμιου πολιτικοοικονομικού συστήματος, οδηγεί σε ένα εκρηκτικό κοκτέιλ ανεξήγητου στρες, ανικανότητας διαχείρισης βασικών συναισθηματικών αντιδράσεων και τελικά απομόνωσης και εγκλωβισμού… Ποιος και τι φταίει κάθε φορά που νιώθουμε, έστω και για λίγο, κάπως έτσι;; Και αν δεν γνωρίζουμε την απάντηση σε τούτο το ερώτημα- πράγμα απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο- ΤΙ θα μπορούσαμε να κάνουμε για να αναστείλουμε τις αρνητικές σκέψεις και τη ζοφερή διάθεση; Το ερώτημα δεν είναι καθόλου ρητορικό καθώς κάποιες σκέψεις, που παρατίθενται παρακάτω, ενδεχομένως να αποτελέσουν προτάσεις-και γιατί όχι λύσεις…
Όλη αυτή λοιπόν η ‘μαυρίλα’ που εγκαθίσταται στη ζωή μας, μας καλύπτει σαν περίβλημα, αντίστοιχο με εκείνο των ακριβών τυριών που προφυλάσσονται από το περιβάλλον και στη συνέχεια πρέπει να αφαιρεθεί για να αναδυθεί το άρωμα και η μεστή γεύση τους. Αυτό το ‘κάλυμμα’ δεν είναι τίποτα άλλο από την αδυναμία έκφρασης συναισθημάτων (χαράς, θυμού, αγάπης, αγανάκτησης, έλξης, απώθησης κλπ) προς κάποιον αποδέκτη (δηλαδή ΦΙΛΟ, ΣΥΝΤΡΟΦΟ, ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ, δυνητικά ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ έτοιμο να ακούσει ), ο οποίος με τη σειρά του θα ξετυλίξει το ‘περίβλημα’ και θα αφήσει το ‘έδεσμα’ (δηλ. την ψυχή μας) ακάλυπτο. Εδώ ακριβώς έγκειται η διαφορά μεταξύ gourmet και fast food, σεαυτόν δηλαδή που ξετυλίγει και στο πώς το κάνει. Στο fast food, η προετοιμασία και η διαδικασία έχουν χαρακτηριστικό τη βιασύνη και την προχειρότητα, κάτι που αντικατοπτρίζεται και στην ποιότητα, ενώ στο gourmet, η προσεγμένη επιλογή των υλικών και η αργή, χωρίς βιασύνη προετοιμασία οδηγεί στην ασύγκριτη ποιότητα και τη μοναδική γεύση. Δεδομένου ότι όλοι, ανεξαιρέτως, έχουμε την βαθύτατη ανάγκη να ξετυλίξουμε τον εαυτό μας και να αποκαλύψουμε τις μύχιες σκέψεις (ή έστω τις επιφανειακές) και τα συναισθήματά μας, θα πρέπει αντίστοιχα να βρούμε τους κατάλληλους αποδέκτες για να τα ‘ακουμπήσουμε’. Αυτή η διαδικασία μπορεί να φαίνεται πολύπλοκη και εξουθενωτική, όπως στην πραγματικότητα, το μόνο που χρειάζεται για να τελεστεί, είναιχρόνος. Χρόνος που θα αφιερώσουμε για να ακούσουμε και στη συνέχεια να ακουστούμε. Χρόνος που θα επενδυθεί και θα αποδώσει σε ισορροπία πνεύματος-σώματος-συναισθήματος.
Η προσφορά συνδέεται άμεσα με τη ζήτηση (όσο κι αν αυτά έχουν διαστρεβλωθεί στην εποχή μας) , μόνο που ατυχώς, όταν κάτι μας προσφέρεται έχουμε την τάση να μην το αποδεχόμαστε φοβούμενοι… (την υποχρέωση της ανταπόδοσης, την ολιγωρία, το έλλειμμα συναισθήματος;;;;). Αν όμως το αποδεχτούμε, αρχίζει να λειτουργεί ένα ‘κλειστό κύκλωμα’ συνεχούς ανατροφοδότησης (αποδοχής ιδέας και συναισθήματος και έναρξης νέου ερεθίσματος προς συζήτηση) από το οποίο, όλοι οι εμπλεκόμενοι βγαίνουν κερδισμένοι και ψυχικά ισορροπημένοι… και μάλιστα σε ποιότητα gourmet με τιμές fast food !
*H Ελιζάνα Πολλάτου είναι επίκουρος καθηγήτρια στην «Εκμάθηση Δεξιοτήτων στη Ρυθμική και Γενική Γυμναστική» του T.E.Φ.Α.Α.- Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
