Μαζί ή χώρια, ατομικά ή ανά ομάδες τελικά «τα φάγαμε» –εμείς οι σπάταλοι- τα λεφτά που μας δάνεισαν οι ενάρετοι Ευρωπαίοι.Πού τα φάγαμε, όμως; Πού ξοδέψαμε όλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων που τώρα μας ζητάνε πίσω με απειλές;
Ιδού, λοιπόν, μια πρόχειρη καταγραφή, η οποία θα μπορούσε ίσως να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το «ελληνικό πρόβλημα»:
Κατ΄ αρχάς αγοράσαμε γερμανικά αυτοκίνητα, αυστριακό βούτυρο, ολλανδικό γάλα, γαλλικές κουζίνες, βελγικές σοκολάτες, σουηδική ξυλεία, ιταλικά ρούχα. Πήγαμε εκδρομές στο Παρίσι και το Βερολίνο. Χτίσαμε την άμυνα της χώρας με γαλλικά Μιράζ και γερμανικά υποβρύχια (μερικά από τα οποία γέρνουν…) και γεμίσαμε τις πόλεις μας με λάμπες της Siemens.
Με δυο λόγια: τα λεφτά που ΕΜΕΙΣ φάγαμε γύρισαν πίσω σε ΑΥΤΟΥΣ που μας τα δάνεισαν, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη των χωρών τους.
Θα μου πείτε ότι δεν μας υποχρέωσαν να αγοράσουμε τα συγκεκριμένα προϊόντα -αν και την περίπτωση των Μιράζ, των υποβρυχίων και της Siemens, μάλλον μας υποχρέωσαν.
Θα μπορούσαμε, επίσης, να αγοράσουμε λιγότερα Cayenne και Prada, να φάμε τις σοκολάτες του δικού μας Παυλίδη κι όχι του Βέλγου Leonidas, και να χρησιμοποιήσουμε τα δανικά σε έργα υποδομής και πραγματικής ανάπτυξης. Όπως και να έχει, όμως, ο τρόπος που τα φάγαμε, δεν τους ήταν και εντελώς ασύμφορος.
Μας τα δάνεισαν, λοιπόν, ναι. Τα φάγαμε και πρέπει να τα επιστρέψουμε, ναι. Να πληρώσουμε και σκληρό τόκο, ναι. Ας μην ξεχνάμε, όμως –και κυρίως ας μην το ξεχνούν κι ΑΥΤΟΙ- ότι ένα μέρος της ανάπτυξης και της ευημερίας τους οφείλεται και σ΄ αυτά, τα δικά μας, φαγωμένα.
