Κλείνουν σε μαύρα κουτιά την σιωπή τους
νεκρική ακαμψία στα άστρα
με αριθμούς χαραγμένους η φωνή τους, πρώτος παθών αυτός που φορά ρούχο προβάτου.
Η γυναίκα στο πορτοκαλί δωμάτιο στέκεται απέναντι από έναν μεγάλο καθρέφτη.
νεκρική ακαμψία στα άστρα
με αριθμούς χαραγμένους η φωνή τους, πρώτος παθών αυτός που φορά ρούχο προβάτου.
Η γυναίκα στο πορτοκαλί δωμάτιο στέκεται απέναντι από έναν μεγάλο καθρέφτη.
Ο καθρέφτης την ρωτάει
την κοιτάζει
ψάχνει την μνήμη της μέσα στην σκόνη.
......................................................
Νάνοι με ρούχα χλωμά ξεγυμνώνουν ήπια την παραίσθηση,
όταν η σελήνη ψιθυρίσει το όνομα σου να είσαι έτοιμη.
Οι νοεροί διάλογοι- μονόλογοι είναι κάστρα απόρθητα
φόρα στα χέρια σου ένα τραγούδι, λυπημένο σαν το μάσαγες παιδί και ανέβα.
Δεύτερος παθών αυτός που διεγείρεται από την πάχνη που αντέχει η γη.
Ο καθρέφτης κλονίζεται από τους οφθαλμούς της γυναίκας
οι ανοιγμένοι οφθαλμοί είναι σαν χρυσαφένιες πέτρες
κάθε που τους αγγίζει το φως γίνονται ρωγμές.
...................................................
Μιλά ο καθρέφτης ψάχνοντας λέξεις
οι λέξεις μπαίνουν σε μαύρα νούφαρα ανοίγοντας οδύνες,
οι οδύνες ζητούν μιαν αντιπαράθεση με τις χαρές,
η γυναίκα λέει, πόσο δύσκολη η μετατόπιση των ζωών μας ανάμεσα στις συμπληγάδες πέτρες.
Τίποτε δεν είναι ίδιο όταν το φωτίζει ο ήλιος, έπειτα η σελήνη
κι όσα ζήσαμε ανώφελες παρενθέσεις,
ο χρόνος ξοδιάζει τα υγρά του σε μελανοδοχεία λευκά,
πόρτες κλειστές για πάντα.
................................................
Τραγικό είναι να μην είσαι εσύ ο εαυτός σου, αλλά κάτι άλλο,
όμως πιό τραγικό όταν τον βρίσκεις.
Τρίτος παθών αυτός που καταλαβαίνει τον εαυτό του.
Μετά το τρίτο χτύπημα άνθρωπος κανείς,
μόνο αγρίμια στις στέγες με μάτια κίτρινα.
Βαπτίζω τον θάνατο στο κίτρινο χρώμα.
..................................................
Δεν το θέλω αλλά μετά τον πόλεμο από παιδί παντού βλέπω τον θάνατο.
2000 χρόνια κι ο άνθρωπος τίποτε δεν έμαθε
στα δέντρα θα ξανακατοικήσει,
όμως τα δέντρα θα είναι στην θάλασσα....
.....................................................
όταν η γυναίκα κοιτάζεται σε μεγάλο καθρέφτη
το ψαροπούλι κλαίει,
ξέρει πως όπου να ναι θα χτυπήσει με θόρυβο η καμπάνα,
η καμπάνα θα σημάνει θάνατο.
Πάντα να είμαι έτοιμη.
Γράφει η Πόπη Συνοδινού
http://press-gr.blogspot.com/2011/12/blog-post_5140.html
