Όλα βαίνουν καλώς. Η 6η δόση εγκρίθηκε και οσονούπω
φτάνει. Τα ΑΤΜ θα γεμίσουν με φρέσκα ευρώ και όλοι εμείς θα μπορούμε να
εξασφαλίσουμε τα αναγκαία τις άγιες μέρες που έρχονται.
Η
περιπέτεια είναι εθνική, αλλά χωρίς να μας ρωτήσει, με ένα τρόπο
ισοπεδωτικό, καθίσταται ατομική – προσωπική. Ανεξαρτήτως αν είμαστε
σκληρά εργαζόμενοι ή άκρως παραγωγικοί ή αν έχουμε αποταμιευμένο
επαρκές κεφάλαιο για τις μελλοντικές μας ανάγκες, ανά πάσα στιγμή
διατρέχουμε τον κίνδυνο να βρούμε το ΑΤΜ της τράπεζάς μας άδειο αν η
προγραμματισμένη δόση δεν εκταμιευτεί έγκαιρα. Και τότε οι επιπτώσεις
θα είναι επώδυνες. Η ανταλλακτική μας οικονομία δεν θα μπορέσει να
λειτουργήσει και τότε θα υπάρξουν μη επιθυμητά φαινόμενα.
Επειδή,
είχαμε το χρόνο, τα τελευταία δυο έτη, να συνειδητοποιήσουμε την
κατάσταση μας, έχουμε πλέον υποχρέωση να απαντήσουμε στο πώς αλλάζουμε
και προχωράμε μπροστά. Δεν μας αξίζει ο ρόλος του διεθνούς επαίτη. Η
ανθρώπινη συνειδητότητα μπορεί σε μια στιγμή να πάρει τις αποφάσεις
της και να δει τα πράγματα «αλλιώς». Αυτό το νέο, το «αλλιώς», είναι
πρώτα ατομικό, αλλά θα πρέπει να εκφραστεί και στο συλλογικό επίπεδο.
Και εκφραστής του στο συλλογικό αναμένουμε να είναι οι πολιτικές
δυνάμεις.
Ποιες, όμως, πολιτικές δυνάμεις; Υπάρχει η δικαιολογημένη άποψη ότι δεν μπορούν να «λύσουν» το πρόβλημα αυτοί που το δημιούργησαν. Τα πρόσωπα που εκφράζουν «το συλλογικό»
τα τελευταία οκτώ χρόνια, δεν γνωρίζω αν είναι διεφθαρμένα, είναι όμως
σίγουρα φθαρμένα. Ο πολιτικός τους λόγος ανύπαρκτος, τόσο σε επίπεδο
αρχών, όσο και σε επίπεδο προγράμματος.
Το πολυπληθέστερο στη Βουλή κόμμα
ασχολείται με θέματα κομματικής ηγεσίας. Ο αρχηγός του σκέφτεται να
αποχωρήσει και καλεί όλους τους συνυπεύθυνους για να διαλογιστούν επ’
αυτού. (Συνήθως, όταν καλείς σε τέτοιες συναντήσεις, δεν καλείς για να
αποχωρήσεις αλλά για να παραμείνεις). Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς
τις διαφορές θέσεων ή προγράμματος των επίδοξων διαδόχων, όπως επίσης
να προβλέψει το πώς θα υπερασπιστούν τα έργα τους μπροστά σε ένα
πολιτικό ακροατήριο που θα ζητά ευθύνες και αλλαγή.
Το δεύτερο σε πλήθος βουλευτών κόμμα,
αφού ξέχασε την περίοδο 2004-2009, επενδύει στο μείζον ζήτημα της
εθνικής αξιοπρέπειας, με επαναδιαπραγματεύσεις Μνημονίων και ευχές για
πρόοδο.
Αν θεωρήσουμε ως δεδομένες τις εθνικές επιλογές της
συμμετοχής μας στη Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρωπαϊκό νόμισμα, τότε το
πρωτεύον ερώτημα είναι το πώς θα «παράγουμε την πίτα». Έχουμε μακρά εμπειρία, θεωρητική και πρακτική, σε θέματα «διανομής της πίτας».
Όμως, η «πίτα» ήταν δανεική. Πρέπει να βρούμε τρόπο να παράξουμε δικό
μας προϊόν. Χρειαζόμαστε πολιτικές για το πώς θα αναπτύξουμε την
παραγωγική βάση, πώς θα σταθούμε σε διεθνείς αγορές, πώς οριοθετούμε
τους ρόλους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πώς μετριέται η
αποτελεσματικότητα, πώς εξασφαλίζεται η ισονομία, πως ρυθμίζονται οι
ελεύθερες αγορές. Για όλα αυτά θα πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας
στις επόμενες εκλογές.
*Ο Μανόλης Γιακουμάκης είναι
αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Πληροφορικής του Οικονομικού
Πανεπιστημίου Αθηνών και διδάκτωρ Μηχανικός Υπολογιστών του ΕΜΠ.
http://www.aixmi.gr/index.php/adieksodo-me-doseis/
