Έχε το νου σου στο παιδί.

Πριν από τρία χρόνια ένας μικρόνους νταής σκότωσε ένα παιδί. Τι ακολούθησε; Μια πόλη ξύπνησε από το λήθαργο, έστω και για λίγο. Ίσως και με λάθος τρόπο. Ίσως. Εκείνοι που έκλεβαν τα μαγαζιά έκλεψαν και τη δόξα από τους μαθητές που προσφέραν λουλούδια, αλλά και μούτζες, στους αστυνομικούς. Ο πανηγυρτζής δήμαρχος, στην κοσμάρα του, να θέλει να στολίσει δέντρο στην πλατεία Συντάγματος εν μέσω όλων αυτών. Απαράδεκτος. Εμείς, άλλοι στους δρόμους (οι λίγοι) και άλλοι στους καναπέδες (οι πολλοί) να ενημερωνόμαστε από τους "κυβερνητικούς" του Mega - έγκυρα. Μερικές μέρες μετά μια φίλη με άφηνε άναυδο λέγοντάς μου: "Και αυτό το κωλόπαιδο τι ήθελε 16 χρονών, Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια"; Πόσες γνώμες, πόσα λόγια, πόση υποκρισία και πόση λήθη;

Δεν θέλω να ξεχάσω. Θέλω να θυμάμαι. Δεν ξέρω όμως τι να γράψω. Αποφεύγω να γράφω τέτοια κείμενα. Ο λαϊκισμός στην εποχή μας έχει γίνει η δεύτερη φύση των περισσοτέρων γραφιάδων. Μόνο για μουσική μπορώ  να γράψω εγώ. Για το τραγούδι. Ένα τραγούδι, λοιπόν, έρχεται αβίαστα στο μυαλό μου. Το έχει τραγουδήσει μάλιστα ο Παύλος Σιδηρόπουλος, που έφυγε κι εκείνος, σαν σήμερα, από τη ζωή πριν από 21 χρόνια.


Γιώργος Μυζάλης

Κάποτε θα 'ρθουν (μουσική: Μίκης Θεοδωράκης - στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος)

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα..

 http://musicspins.blogspot.com/2011/12/blog-post.html