Είμαι φανατικός των λεγόμενων «νέων Μέσων». Του Facebook κατ΄αρχάς, των blogs στη συνέχεια και, τώρα τελευταία, ακόμη περισσότερο του Twitter. Αν δεν υπήρχαν αυτά, άλλωστε, δεν θα είχα ποτέ ίσως την ευκαιρία να καταλάβω ποιος πραγματικά είμαι.
Δεν θα είχα καταλάβει ποτέ, για παράδειγμα, ότι η δουλειά που κάνω δεν
είναι μια δουλειά όπως όλες οι άλλες, αλλά παρακλάδι ενός παγκόσμιου
συνωμοτικού δικτύου που έχει πολλαπλούς σκοτεινούς σκοπούς. Από το να
ελέγχει τις κατά τόπους κυβερνήσεις μέχρι το να αμφισβητεί την
ειλικρίνεια των... προθέσεων του Άη –Βασίλη ως προς τα δώρα που πάει κάθε
Χριστούγεννα στα παιδάκια .
Διαβάζοντας και, καλόπιστα ας πούμε,
πιστεύοντας τα σχόλια και κυρίως αυτά που αφορούν το Μέσο στο οποίο
εργάζομαι, νοιώθω την ανάγκη να ομολογήσω ότι τελικά μάλλον είμαι κι εγώ μέλος της παγκόσμιας συνωμοσίας,
στην οποία διαχρονικά έχουν συμμετάσχει οι σιωνιστές, οι καπιταλιστές,
οι μασόνοι, οι Ναΐτες ιππότες, ο κακός λύκος, ο Δρακουμέλ, ο Εφιάλτης,
το Κογιότ, τα μέλη της λέσχης Μπίλντενμπεργκ, η κακιά μάγισσα, ο γάτος
Σιλβέστερ και … ο Γιάννης Πρετεντέρης.
Διαβάζοντας τα, έχω φτάσει μερικές φορές να αισθάνομαι
πως όταν περνάω το κατώφλι στο κτήριο που είναι η δουλειά μου, με
κάποιο μαγικό τρόπο δεν φοράω τα ρούχα με τα οποία έφυγα το πρωί από τα
σπίτι μου, αλλά μια μαύρη ρόμπα με κουκούλα που κρύβει τα
χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Και όταν φτάνω στο γραφείο μου, δεν
βρίσκω μπροστά μου ένα έπιπλο ντυμένο με πλαστικοποιημένο ξύλο που έχει
θρονιασμένο ένα παρωχημένης πλέον τεχνολογίας κομπιούτερ επάνω του,
αλλά ένα πέτρινο βωμό στον οποίο με περιμένει ξαπλωμένη μοιρολατρικά
κάποια ημιναρκωμένη παρθένα που ετοιμάζεται να συναντήσει τη μοίρα της.
Αν
δεν υπήρχαν αυτά τα «νέα Μέσα», λοιπόν, δεν θα είχα καταλάβει ούτε εγώ
τη δύναμη μου, αλλά πολύ περισσότερο ούτε τη δική τους ισχύ.
Δεν θα είχα καταλάβει, για παράδειγμα, ότι το στιγμιαίο λάθος του οποιουδήποτε (που κάποια στιγμή θα μπορούσε να είναι το δικό μου στιγμιαίο λάθος ή εκείνο του διπλανού μου) θα ισοδυναμούσε με το εισιτήριο για το ταμείο ανεργίας επειδή 50, 100 ακόμη και 1000 ανώνυμοι ή ψευδώνυμοι των νέων Μέσων «ανακάλυψαν» εν ριπή οφθαλμού πίσω από αυτό ακόμη μια «πτυχή» της παγκόσμιας συνωμοσίας.
Δεν θα είχα καταλάβει, για παράδειγμα, ότι το στιγμιαίο λάθος του οποιουδήποτε (που κάποια στιγμή θα μπορούσε να είναι το δικό μου στιγμιαίο λάθος ή εκείνο του διπλανού μου) θα ισοδυναμούσε με το εισιτήριο για το ταμείο ανεργίας επειδή 50, 100 ακόμη και 1000 ανώνυμοι ή ψευδώνυμοι των νέων Μέσων «ανακάλυψαν» εν ριπή οφθαλμού πίσω από αυτό ακόμη μια «πτυχή» της παγκόσμιας συνωμοσίας.
Ευτυχώς, ακόμη εκεί που εργάζομαι, χωρίς μαύρη ρόμπα και κουκούλα
αλλά με τα ρούχα που έφυγα από το σπίτι μου (και, δυστυχώς, που κάθε
πρωί βρίσκομαι απέναντι σε ένα τετράγωνο ακαλαίσθητο κομπιούτερ και όχι
σε κάποια καλλίγραμμη ημιναρκωμένη παρθένα) υπογράφω αυτό που γράφω και δεν φοβάμαι ότι θα χάσω τη δουλειά μου για κάποιο ενδεχόμενο λάθος μου.
Πολύ περισσότερο μάλλον επειδή κάποιοι «κουκουλοφόροι του καναπέ»
βλέπουν κατά την εκτέλεση της δικής τους διατεταγμένης υπηρεσίας την
ευκαιρία να φανούν συνεπείς προς τους σκοτεινούς τους χρηματοδότες ή
ακόμη χειρότερα, να περάσουν την ώρα τους παριστάνοντας τους τιμητές των
πάντων, αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχουν και κανένα καλύτερο τρόπο να
ξοδέψουν τον ήδη χαμένο, χρόνο τους.
Αλλά γράφω επώνυμα, ακριβώς
επειδή δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν πρόκειται να υπάρξω ούτε μέρος,
ούτε μέλος καμιάς παγκόσμιας, περιφερειακής ή τοπικής συνωμοσίας.
Και για τον ίδιο λόγο γράφω επώνυμα και εκεί που δεν εργάζομαι, αλλά συμμετέχω μόνο από διάθεση να μοιραστώ το απόθεμα της κοινωτικότητας μου, ακόμη και των συναισθημάτων μου μερικές φορές. Στο Facebook και στο Τwitter και στην aixmi.gr…
Και για τον ίδιο λόγο γράφω επώνυμα και εκεί που δεν εργάζομαι, αλλά συμμετέχω μόνο από διάθεση να μοιραστώ το απόθεμα της κοινωτικότητας μου, ακόμη και των συναισθημάτων μου μερικές φορές. Στο Facebook και στο Τwitter και στην aixmi.gr…
http://www.aixmi.gr/index.php/stop-stous-koukouloforous-tou-kanape/
