τέρμα του Παναθηναϊκού, σ΄ένα γυάλινο ουρανοξύστη φίσκα στα golden boys, σε μια ψησταριά στη Λιβαδειά. Ρόμπα έγινα για το χατίρι σας (Αμάν! Μόλις τώρα που έγραψα τη λέξη χατίρι έφαγα φλας με το αγαπημένο τραγουδάκι του πατέρα μου όταν ήμουν 3 ετών: «Εγώ για το χατίρι σου μπεμπέκα μου απόψε θα το σκάσω απ΄ τη γυναίκα μου». Πες τε με βόδι αλλά μόλις αυτή τη στιγμή έπαθα το ιλουμινασιόν και κατάλαβα ότι δεν τραγουδούσε για μένα. Δεν ήμουν εγώ η μπεμπέκα. Ήταν μια σαραντάρα υπερνταρντάνα δυο μέτρα που μου έκανε baby sitting.
Τώρα θα δει το κάθαρμα! Θα τον πάρω τηλέφωνο και θα τον ξεφτιλίσω! Που να τον πάρω όμως; Αφού έχει εξαφανιστεί για να ξεφύγει από τους τοκογλύφους. Καλά, δεν επείγει, τον ξεφτιλίζω αργότερα)
Σόρι, παρασύρθηκα πάλι. Επανέρχομαι στο θέμα μου: Ο λόγος που σας ορθάνοιξα τα φύλλα της καρδιάς μου παίδες είναι γιατί
α) μαλακία εξομολογημένη η μισή συγχωρεμένη (παλαιά σινοϊαπωνική παροιμία)
β) γιατί δεν έχω φράγκα να αρχίσω εντατική ψυχανάλυση (πρόσφατη ρεαλιστική διαπίστωση)
και κυρίως γ) γιατί έχω συναίσθηση του κοινωνικού ρόλου που ανέλαβα όταν αποφάσισα να αρχίσω αυτή εδώ τη στήλη. Πρέπει να σας προφυλάξω από τις κακοτοπιές, παίδες μου αγαπημένοι, με την αυτοθυσία μου. Να γίνω εγώ κουρούμπελο με τζιν τόνικ ώστε να περιγράψω τις βλαβερές συνέπειες του αλκοόλ στη ανθρώπινη συκωταριά. Να καπνίσω εγώ όλη τη Βιρτζίνια σε καπνό ώστε να διαπιστώσω τη συχνότητα του βήχα the day after. Πρέπει να εξετάσω ενδελεχώς όλες τις κατηγορίες γκομενακίων ώστε να σας προειδοποιήσω ποιος θα σας κάνει τη ζωή τροπική παραλία και ποιος πλατεία Τζαχίρ.
Σύμφωνα με το πόρισμα της έρευνας που έχω αρχίσει στο πεδίο από το φθινόπωρο και μετά, δεν πρέπει (επαναλαμβάνω: Δεν πρέπει) να τα φτιάξετε αυτήν την εποχή με αντιμνημονιακό γκόμενο. Επειδή ξέρω ότι μερικοί απ΄αυτούς είναι και νόστιμοι, συμβουλεύω να φεύγετε αμέσως μόλις ακούσετε την πρώτη ατάκα και πιάσετε το υπονοούμενο. (ΣΣ επειδή με διαβάζουν και μερικά ζαβά βοηθώ: η πρώτη ατάκα είναι συνήθως «ώστε μαζί τα φάγαμε μαλάκα ε; Και τότε γιατί μόνο εσύ χοντραίνεις;»)
Σ΄αυτό το σημείο θέλω να κάνω μία διευκρίνιση προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Δεν είναι ιδεολογικός ο λόγος που συνιστώ την αποφυγή της κατηγορίας αυτής. Δεν είμαι υπέρ του μνημονίου. Είμαι απλά υπέρ της μνήμης. Δηλαδή θυμάμαι ακόμα πως ήταν πριν την κρίση όταν έβγαινες με ένα γκομενάκι του γούστου σου. Και λεφτά να μην είχες, δεν χαλιόσουνα ρε αδερφέ. Αγόραζες μια μπύρα από το περίπτερο και άραζες στα παγκάκια της Κοραή, ή στο σιντριβάνι της Μαβίλη κι έκανες παιγνίδι. Τώρα αποκλείεται να βγεις με αντιμνημονιακό γκόμενο και να μην αρχίσει το ραντεβού με μία ώρα μίρλα (και ο φίλος μου ο Γιώργος είναι άνεργος, και η θεία μου η Μαριάνθη δεν έχει συμπληρώσει ένσημα για συνταξιοδότηση και πλάκωσε μία υπάλληλο του ΙΚΑ και η μάνα μου έβγαλε έρπη ζωστήρα που δεν μπορώ να βρω δουλειά και… και…)
Η κλάψα όμως είναι σαν τη μπουλντόζα παίδες μου αγαπημένοι. Τα ισοπεδώνει όλα. Για να καταλάβετε τι εννοώ θα σας πω το εξής: Είχα καλέσει σπίτι μου ένα αντιμνημονιακό (κούκλο!) τις προάλλες. Καλοριφέρ δεν έπαιζε γιατί ο δεύτερος όροφος δεν είχε να πληρώσει, ο τρίτος έλεγε ‘εμείς μαλάκες είμαστε να πληρώνουμε για τον δεύτερο’ κλπ να μη σας τα πολυλογώ, ξέρετε. Πετρέλαιο γιοκ! Οπότε τον είχε τον ψόφο του. Έσπασα λοιπόν την κεφάλα μου να βρω τι κόλπο να κάνω ώστε και να ζεσταθούμε και να γίνουμε και μια ωραία ατμόσφαιρα. Μέχρι και κλεφτρόνι έγινα. Πήγα και βούτηξα από τη μάνα μου κεράκια ρεσό που τα διατηρεί ανά εκατοντάδες στα ντουλάπια της. Πήρα καμιά πενηνταριά και γέμισα το σπίτι,-πάτωμα, τραπεζάκι, παντού. Τα άναψα όλα και η υπόγα έγινε φεστιβαλική -σαν την εκκλησία στο γάμο του Ρος με την Έμιλυ (εκεί που τα έκανε σκατά λέγοντας I marry you Rachel).
Mετά έφερα και όλες τις κουβέρτες που είχα στον καναπέ μαζί με όλα τα αρκουδάκια, πάντα, σκυλάκια, καμηλοπαρδάλεις που είχα στο παιδικό μου δωμάτιο από βρέφος (ΣΣ Ναι, ακόμα τα έχω. Πειράζει; Σκεφτείτε λίγο τις πληγές θα μου χει αφήσει η ξεκωλη μπέιμπι σίτερ η νταρντάνα και θα με καταλάβετε…) Τον περίμενα που λέτε όλο χαρά να γελάσουμε και τα λοιπά (μη με αναγκάσετε να εκθέσω τι ακριβώς περίμενα γιατί έχω κι αυτό το τραύμα με τη νταρντάνα- ξέκωλο).
Τίποτα όμως δεν έγινε σύμφωνα με το σέξι πλάνο. Ξέρετε τι έγινε; Ο τύπος μπήκε μέσα, πήρε μια ξινισμένη μούρη, έριξε μια ματιά, αγνόησε τελείως το φαντασμαγορικό σκηνικό και είπε.
«Ψόφο κάνει. Δεν έχετε καλοριφέρ;»
«Όχι», απαντάω εγώ ελπίζοντας να προσέξει επιτέλους την προσπάθειά μου.
«Σκατά!», σχολιάζει στραβομουτσουνιάζοντας κι άλλο. Και μετά βλέποντας τα κεράκια «σου χουν κόψει και το φως; Ε, όχι ρε πούστη, θα μας στείλουν στον τάφο αυτές οι καργιόλες. Αργεντινή θα μας κάνουν. Το ξέρεις ότι αυτά είναι επικίνδυνα; Μπορεί να πιάσουμε φωτιά (τουλάχιστον πρόσεξε τα κεράκια. Κάτι είναι κι αυτό…)
«Εγώ είμαι πιο επικίνδυνη απ΄αυτά μωρό μου» είπα και τον τράβηξα στον καναπέ. Κι εδώ γκαντεμιά όμως. Ο τύπος προσάραξε πάνω σ΄ένα τεράστιο γαλάζιο σκυλάκι και πετάχτηκε πάνω λες και προσπάθησε να τον βιάσει .
“Τι ναι αυτό; Τι ναι αυτό;”
«Ο σκύλος μου ο Ρεξ είναι. Λούτρινος. Δε δαγκώνει.»
«Ξέρεις τι διάβαζα; Λόγω κρίσης οι άνθρωποι αμολάνε τα σκυλιά τους στο δρόμο. Ακόμα και τα σκυλιά μας σκοτώνουν τα καθάρματα!»
Κούνησα την κεφάλα μου πάνω κάτω όλο κατανόηση αλλά δεν εγκατέλειψα την προσπάθεια. Άλλωστε απόψε έπρεπε να κάνω σεξ. Είναι λέει αντικαταθλιπτικό. Άρχισα λοιπόν να του χαϊδεύω το μαλλί για να μην του κοπανήσω το κεφάλι με τίποτα. Δυστυχώς σαν να μην έφτανε η μουρμούρα διαπίστωσα πως το μαλλί ήταν ωραίο μεν, άλουστο δε. Πολύ άλουστο δε.
«Δεν πρόλαβες να λουστείς μωρό μου», παρατήρησα καλωσυνάτα.
«Με τι όρεξη να λουστώ; Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τη Λήμαν Μπράδερς. Το ξέρεις ότι τα golden boys της Λήμαν Μπράδερς είναι πίσω από όλες τις υποβαθμίσεις των χωρών;»
Αποφάσισα να μπω κατευθείαν στο ψητό πριν χρειαστεί να πάρω λαντόζ. Τουλάχιστον στο σεξ θα το βουλώσει, σκέφτηκα. Άρχισα λοιπόν να του βάζω χέρι τόσο χοντρά που τι να κάνει υπέκυψε.
«Πωπω τι παιδί είσαι συ» μουρμούρισε παθιασμένα και με φίλησε. "Μίλα μου γερμανικά, μίλα μου γερμανικά».
«Τι να κάνω;!» ρώτησα ανατριχιάζοντας. Πάλι σε ψυχανώμαλο έπεσα γαμώ την τύχη μου;
«Μίλα μου γερμανικά παιδί μου. Είσαι η Μέρκελ. Πες μου. Ποια είσαι;»
Πετάχτηκα έξω από τον καναπέ ρίχνοντάς του τον Ντάμπο το ελεφαντάκι στη μάπα.
«Η Μέρκελ είμαι ρε μαλάκα και θα σε πετάξω αμέσως εκτός ευρωζώνης» είπα και άνοιξα την πόρτα.
ΥΓ Λέτε όλα αυτά να είναι η τιμωρία μου επειδή δεν διάβασα το μνημόνιο πριν το βρίσω έτσι ασύστολα; Μη βαράτε ρε παίδες, μια σκέψη έκανα. Εχω κι αυτό το παιδικό τραύμα με τη νταρντάνα μπέϊμπι σίτερ…
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.sex&id=12082
