Χθες είχα πάρει άδεια από τη δουλειά μου και πήγα το αυτοκίνητό μου στο συνεργείο για το τακτικό σέρβις. Είχα να πάω περίπου ενάμισι χρόνο, από όταν χρειάστηκα μια μικροεπισκευή.
Έμεινα εμβρόντητος όταν στο συνεργείο -εξουσιοδοτημένο παρακαλώ, και μάλιστα αρκετά δημοφιλούς στην Ελλάδα μάρκας- είδα, από τους τέσσερις μηχανικούς που είχε τότε, να έχει μείνει μόνο ένας! Οι υπόλοιποι είχαν στο μεταξύ απολυθεί. Κι αυτός ο ένας, ετοιμάζεται να φύγει οικειοθελώς τον άλλο μήνα -έχει μάλιστα ενημερώσει σχετικά τους εργοδότες του.
Η έκπληξή μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν μου είπε πού θα πάει. Για να φεύγει οικειοθελώς, αυτό που λογικά περίμενα να ακούσω ήταν ότι θα ανοίξει δικό του, μη εξουσιοδοτημένο, συνεργείο. Κι όμως, όχι. Φεύγει για τη… Ρουμανία! Όταν συνήλθα κάπως από την έκπληξη και κατάφερα να ρωτήσω πώς και γιατί, η απάντησή του ήταν αφοπλιστική: “Δεκαπέντε χρόνια προϋπηρεσία, και ο μισθός μου έπεσε (σ.σ. του τον περιέκοψαν, εννοεί) στα 850 ευρώ. Μένω στο νοίκι, έχω τρία παιδιά και η γυναίκα μου δεν δουλεύει. Σε λίγο οι μισθοί εδώ θα είναι ίδιοι με εκεί. Ας πάω τώρα λοιπόν, που προλαβαίνω. Εκεί τουλάχιστον θα έχουμε ένα σπίτι για να μείνουμε και γνωριμίες για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε κάτι δικό μας.”
Η γυναίκα του μηχανικού είναι Ρουμάνα. Προφανώς ήταν μία από τα πρώτα κύματα ανατολικοευρωπαίων μεταναστών, όταν ακόμα η χώρα της δεν ήταν μέλος στην Ε.Ε, και ήρθε αναζητώντας μια διέξοδο από την εξαθλίωση της βίαιης επέλασης του καπιταλισμού και των νεοφιλελεύθερων “θεραπειών-σοκ” που πρόσταζε αφειδώς το ΔΝΤ στη δεκαετία του ’90. Καθώς είχαν μόλις βγει από το προστατευμένο περιβάλλον μιας σοβιετικού τύπου οικονομίας “κεντρικού σχεδιασμού” (όπως το έλεγαν), μπορούμε -τώρα πια, δυστυχώς μπορούμε καλύτερα- να φανταστούμε το μέγεθος του σοκ για τους λαούς των χωρών αυτών. Ήρθε λοιπόν στην Ελλάδα, τον γνώρισε, τον παντρεύτηκε κι έζησε κι εκείνη για μερικά χρόνια το “ελληνικό όνειρο” του υπερκαταναλωτισμού, της ψευτογκλαμουριάς και των Ολυμπιακών Αγώνων -όλων με δανεικά. Τώρα όμως γυρνάει ο τροχός. Και για να σωθούν από τη λαίλαπα, επιστρέφει παίρνοντάς τον μαζί της εκεί από όπου η ίδια είχε φύγει έχοντας ίσως ρίξει μαύρη πέτρα πίσω της. (Να γιατί ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ.)
Ακούγοντας την απάντησή του, η αμέσως επόμενη σκέψη μου ήταν ένας παλιός φίλος, που του τηλεφώνησα πριν από λίγες μέρες για να του ευχηθώ για τη γιορτή του. Είχαμε πάνω από ένα χρόνο να τα πούμε. Όταν τον ρώτησα για τα επαγγελματικά του, μου είπε ότι ξεκίνησε μια εξαγωγική εταιρεία μαζί με τον κουμπάρο του. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά με όσα άκουγα. Εγώ τους θυμόμουν -τόσο εκείνον, όσο και τον κουμπάρο του που τον είχα γνωρίσει κάποτε-μεγαλοστελέχη σε πολυεθνικές. Προφανώς είχα χάσει επεισόδια -βίαια μάλιστα. Με ποια χώρα κάνουν τώρα την εξαγωγική μπίζνα; Σωστά μαντέψατε. Με τη Ρουμανία!
Τις επόμενες σκέψεις μου, υποθέτω ότι μπορείτε να τις φανταστείτε. Πότε άραγε έρχεται και η δική μου σειρά, και αν θα καταλήξω στην Αλβανία να δουλεύω για Αλβανούς πρώην μετανάστες στην Ελλάδα που δούλεψαν σαν τα σκυλιά, έκαναν λεφτά, επέστρεψαν εκεί κι έγιναν μεγαλοαφεντικά.
Είχα γράψει κάποτε εδώ στο Antinews, ως σχόλιο σε κάποια ανάρτηση, ότι δεν είναι πολύ μακριά η μέρα που η περίφημη επιγραφή “προσεχώς σαράντα Βουλγάρες” από την ταινία “Βαλκανιζατέρ” του Σωτήρη Γκορίτσα, θα γίνει “προσεχώς σαράντα Ελληνίδες”. Ή, καλύτερα, “скоро четиридесет гръцки жени”…
