Απέφευγα συστηματικά, από μικρός -σε κάθε ύφους συζητήσεις και με πλείστους συνομιλητές- να αναφέρομαι στην Ελληνική Αστυνομία και το έργο της καθότι...
ως γιός αξιωματικού, δεν ήθελα να δίνω την εντύπωση ότι είχα σκοπό να «προστατεύσω» τη τιμή του επαγγέλματος του πατέρα μου και μόνο.
Το απέφευγα και τελευταία ως δημοσιογράφος, έχοντας την πεποίθηση ότι, σε συνδυασμό με το παραπάνω, «μου απαγορεύει» να έχω άποψη επί του θέματος. Δεν δικαιούμαι δια να ομιλώ, βρε αδερφέ!
Μια σειρά από κρούσματα, από αδιανόητα συμβάντα, δε με αφήνει να παραμείνω σιωπηλός. Αναφέρω ενδεικτικά δύο. Η προ ημερών παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη από τον υπουργό Κίμωνα Κουλούρη, και η στοχοποίηση των αστυνομικών αρχών, προ 10μήνου, με το θάνατο των δύο νεαρών μελών της ομάδας ΔΙΑΣ.
Και, ναι, η «παρέμβασή μου» για αυτήν την εβδομάδα σκοπό έχει να θίξει «παραπεταμένα» ζητήματα σε έναν καυγά με πάντα προκαθορισμένους φταίχτη & θύμα. Ή, πιο απλά και ξάστερα, το άρθρο αυτό σκοπό έχει να υπερασπιστεί αβλεπί τις αστυνομικές αρχές όπου δραστηριοποιούνται πολύ σκληρά εργαζόμενοι.
Ε, λοιπόν, στην αιώνια και πραγματικά άδικη άτυπη «κόντρα» της κοινωνίας με την αστυνομία, δεν έχει δίκιο οιονεί μόνο η κοινωνία, επειδή απλά δεν ασκεί εξουσία.
Το ποιος εξουσιάζεται από ποιόν, ποιος σέβεται ποιόν, ποιος στοχεύει σε ποιόν, καλό θα ήταν να εξεταστεί σε βάθος, γεγονός που κατ’ εμέ τουλάχιστον χρειάζεται από μερικές γενιές ή έως και την αιωνιότητα για να διαπιστωθεί. Ίσως δε, η «λέξη – κλειδί» και γι’ αυτόν τον γρίφο να είναι η –χιλιοειπωμένη από μένα- νοοτροπία.
1η «σφαίρα στη θαλάμη»: παρεμβολές και κατάλοιπα
Η πολιτική πίεση που ασκείται στην Ελληνική Αστυνομία, που ουσιαστικά λειτουργεί κατ’ εντολήν του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, εναλλάσσεται όπως η κυκλοφορία του αίματος σε ένα μισοδιαλυμένο συκώτι. Όπου συκώτι, οι αστυνομικές αρχές, όπου αίμα, οι εκάστοτε πολιτικές παρεμβολές που παρεμποδίζουν τη λειτουργία του. Πιο απλά, εναπόκειται στην εκάστοτε εκλεγμένη πολιτική καρικατούρα το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα διαχειρίζονται οι αρχές τον πολίτη. Μήπως αυτό λέει πολλά;
Ιδεολογικά κατάλοιπα που «κρατάνε» από τη Χούντα και «συντροφεύουν» γενιές ανθρώπων των αρχών –φυσικά το ίδιο ακριβώς ισχύει για τους ένστολους στην Εθνική Άμυνα- δεν αποτινάχτηκαν ποτέ, και ούτε πρόκειται. Ο λόγος είναι ένας και μοναδικός: δεν θέλησε, δεν κλήθηκε και μάλλον ούτε καν σκέφτηκε κανείς να το πράξει. Έτσι, καταστάσεις διαιωνίζονται, άτυποι κανόνες παγιώνονται, ο ωχαδερφισμός καλά κρατεί…
2η «σφαίρα στη θαλάμη»: παραβατικότητα και παραδειγματισμός
Δεν πρόκειται κανείς να με πείσει ότι η Τροχαία λανθασμένα «κόβει κλήση σε παραβάτη που πρώτη φορά έτυχε και –λ.χ.- πέρασε με κόκκινο» ή «δεν μπορεί να πληρώσει το πρόστιμο λόγω της δύσκολης οικονομικής του κατάστασης». Πρώτον, «για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά – ας μην το ξανακάνει» και δεύτερον, αφού είναι κοινωνός των συνεπειών, ας μεριμνούσε για να μην επωμισθεί το κόστος. Σε άλλη περίπτωση ας κάνει ένσταση αντίρρησης για παράβαση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Ή -επιτέλους- ας αρχίσει να διδάσκεται μέρος του κώδικα στους προς εξέταση οδηγούς.
Δεν πρόκειται κανείς να με πείσει ότι, αφ’ ης στιγμής πολλές «κεφαλές» της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας δεν καλύπτονται με κράνος, φταίει η Aστυνομία που δεν συναντάται ο στοιχειώδης παραδειγματισμός προς τους πολίτες που τις εμπιστεύθηκαν. Ενδεικτικά ονόματα «προς μίμηση»: Παναγιώτης Ψωμιάδης, Παντελής Οικονόμου, Βύρων Πολύδωρας.
Εν κατακλείδι, δεν οφείλονται στην ίδια την Aστυνομία ούτε η μόνιμα έκδηλη διάθεση αντίδρασης πολλών πολιτών στη λειτουργία της αστυνόμευσης, ούτε η διάθεση –συνήθως του πολίτη- να αναζητήσει εξιλαστήριο θύμα για διάφορα δεινά ή ατυχίες που ενδεχομένως του έτυχαν ή προκάλεσε.
Στην Αστυνομία οφείλεται, πιθανότατα, η δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία που στριφογυρνά μέσα της και της τρώει τα σωθικά, και μια σειρά από άλλα ζητήματα που, όμως, σπανίως έχουν αντίκτυπο στην άμεση, καθημερινή προστασία του πολίτη.
Και, εν πάση περιπτώσει, η Αστυνομία λειτουργεί, εκτός κι αν αυτό -από μόνο του- θεωρείται κατακριτέο. Το πώς, με τι μέσα, τι κατάρτιση των στελεχών της, και ποιων επιδιώξεις, είναι άλλο ζήτημα, πολυσχιδές, που αφορά την Πολιτεία, στην οποία αλληλεπιδρούν πελατειακά οι –παραβαίνοντες και μη- πολίτες. Κάνω λάθος;
Σε τελική ανάλυση, «όταν είσαι άρρωστος, και πονάς, αν δεν το πεις στο γιατρό και πεθάνεις, δεν φταίει ο γιατρός».
[σ.σ.: μερικώς ανακουφίστηκα…]
