Πάντα κάνει πολύ κρύο στο χωριό. Πάντα χιονίζει. Τα τελευταία όμως χρόνια το κρύο ήταν λιγότερο, το χιόνι πιο σπάνιο. Φέτος όμως όλα ήταν όπως παλιά.
Μέσα σε λίγες ώρες, οι γειτονίες γεμίζουν χιονάνθρωπους. Άλλους τους έφτιαξαν μικρούς, άλλους μεγάλους και υπάρχουν και αυτοί που θαρρείς θα ζωντανέψουν και είτε σε τρομάζουν είτε απλά τους χαζεύεις κάθε φορά που θα τύχει να περάσεις από μπροστά τους. Ο χιονοπόλεμος είναι το καθιερωμένο παιχνίδι που λίγο πολύ όλοι έχουμε παίξει ακόμη κι αν δεν το θέλαμε απλά γιατί κάποιος αστόχησε. Έτσι είναι στο χωριό. Φυσικά ο κόσμος εδώ συνεχίζει την ζωή του κανονικά. Μα τι είναι ένα και δύο πόντοι χιόνι επιτέλους; Απολύτως τίποτα. Τα σχολεία λειτουργούν κανονικά, όπως και οι υπηρεσίες και τα μαγαζιά. Φυσικά για να δεις τα πάντα άσπρα, να παίξεις χιονοπόλεμο και να κάνεις χιονάνθρωπο δεν φτάνει μόνο τόσο χιόνι αλλά χρειάζεται πολύ περισσότερο. Όπως το να χιονίζει όλη νύχτα τόσο ώστε να μην προλαβαίνουν να καθαρίζουν τους δρόμους. Ίσως σε τέτοιες περιπτώσεις που είναι απλά αδύνατον να πάνε τα παιδιά σχολείο, να τα κλείνουν.
Είναι υπέροχο να περπατάς στο χιόνι και να το νιώθεις να πέφτει πάνω σου και να σου ασπρίζει να ρούχα. Έχει πλάκα να σε κοιτούν περίεργα ή και με θαυμασμό όταν μιλάς για την θερμοκρασία στο χωριό λες και δεν μπορεί να τις αντέξει άνθρωπος χωρίς να σκεφτούν ότι ακόμη πιο χαμηλές θερμοκρασίες σημειώνονται σε διάφορες χώρες και όλοι επιβιώνουν φυσικά.
Τελικά όλοι όσοι ζούμε στο Κάτω Νευροκόπι νομίζω αγαπάμε τον χειμώνα και το χιόνι ακόμη και αν συχνά κάθε βήμα συνοδεύεται από την αγωνία της πτώσης λόγω του πάγου. Πλάκα έχει!
