με τον πόθο να τρυπάει το...
συκώτι μου σαν του Προμηθέα.
Να βλέπω την ψυχή σου όμορφη,
πιό όμορφη από τις τρυφερές ουτοπίες που θαύμαζα παιδί.
Ωραίος είσαι, με τρόπο που σπαράζει το μάτι της αβύσσου,
ευγενής σαν τον τρόπο που ανακλά ο ήλιος στο λευκό μάρμαρο
με την φωνή του γλάρου τον χειμώνα
της χαράδρας που στάζει μέλι σε παράξενα όντα.
Πες μου,
από που έρχεσαι; Πως η ψυχή μου μετατρέπεται σε παρθένα για να σε γνωρίσει;
Τα μάτια μου γιατί δεν χορταίνουν την όψη σου,
σε βλέπω τώρα, τα μάτια σου χορεύουν στην φωτιά,
τα χέρια σου με κάνουν κήπο ολάνθιστο,
λευκά χερουβείμ μου μιλάνε,
θα ήθελα να είμαι το τελευταίο σου γεύμα παιδί των ινδιάνων,
θα θελα να εξερευνήσω την χροιά της φωνής σου όταν κοιτάζεις την μπλέ σελήνη,
να περπατήσω την σπηλιά των παραπόνων σου
να σε
κοιτάξω καίγοντας τα μάτια μου,
ποιά είναι τα υλικά σου πες μου, μήπως καταφέρω και φτιάξω έναν πίνακα,
μήπως μπορέσω να αντιληφθώ την ύπαρξη άλλων όντων,
είσαι ένας νέος ολόκληρος κόσμος,
κι είναι αυτό που με κάνει να ζητώ να είμαι το τελευταίο σου γυμνό γεύμα...
Tης Πόπη Συνοδινού
http://press-gr.blogspot.com/2012/01/blog-post_6342.html
