-Ψτ!..Ψτ, εδώ!
-Ποιός;
-Εδώ!...
«Άντε γ@μήσου», χαχαχα
...είπα να βριστούμε!
Σόρυ δε σε προειδοποίησα
...Μαλακία μου!Το δέχομαι
...μπορείς να με βρίσεις
αν σε βρήκα
-Όχι δε θέλω να παίξω τέτοιου είδους παιχνίδια!
-Θές να τσακωθούμε τότε...; Κι αν σου βγεί να με βρίσεις πάνω στον τσακωμό είσαι ευπρόσδεκτος...
-Κάτσε, κάτσε...ούτε να βριστούμε θέλω ούτε να τσακωθούμε...
-Και τι μας μένει; Να συνεννοηθούμε αποκλείεται! Να ονειρευτούμε...δε νομίζω...οπότε; τι μας μένει;...Γιατί ψυθιρίζεις;
-Δηλαδή το αποφάσισες; Δε μπορούμε να τα πάρουμε απ’την αρχή;
-Όχι ρε...η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει!...Αντε κόλλα ξανά το σπασμένο γυαλί...
-Πως να συννενοηθούμε; Μιλάς συνέχεια με κάτι παροιμίες της πλάκας και σπάνια τις κολλάς εκεί που πρέπει...
-Τώρα όμως;...ό,τι είπαμε το ‘παμε...κουβέντες που δεν μπορείς να τις πάρεις πίσω και δεν μπορώ να τις ξεχάσω!...
- Ναι, αλλά δεν δώσαμε ούτε μια δεύτερη ευκαιρία! Δεν πρέπει να μας δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία;
-Τα ίδια θα λέμε; Εγώ δε ξεχνώ, είμαι σα τους Κύπριους!... Εσει έ-βερεβε-νασμά-βαραβα-λακάς τζι ε-βερε-ν μιτσιός μες τους-βουρουβου-ς εφτά-βαραβα πλανή-βιριβι-τες για-βαρα-λουρου-βουρου-δα μου. Τριαλάλα-λα-λα........
-Μα πως το κάνεις αυτό...Τα πιο σοβαρά και τα κάνεις όλα να φαίνονται αστεία. Για αυτό με εκνευρίζεις!! Δεν είναι αυτά καθαυτά τα προβλήματα που έχουμε...είναι το πως τα αντιμετωπίζεις...
-Σοβαρά;; Δεν είναι τα προβλήματα είναι ο τρόπος μου ε; Χαχαχα....Κοίτα αντιμετωπίζω τα σοβαρά προβλήματα σοβαρά, γελοιοποιώ τα γελοία και άλλο πράγμα είναι το πως σου μιλάω...Τώρα εξήγησέ μου πάλι γιατί σε εκνευρίζω!
-Μα, άμα σου μιλάω εγώ σοβαρά κι σύ λες αστεία πως θες να καταλάβω τί παίζεται;
-Σου ξαναλέω, αν επιθυμείς να παίξουμε το παιχνίδι με τις βρισιές είμαι έτοιμος και δε μασάω...θα σου πώ τα χειρότερα...
-Δεν καταλαβαίνω... Εγώ προσπαθώ να συννενοηθώ μαζί σου κι εσύ επιμένεις να βριστούμε χωρίς λόγο...
-Θες να πάμε μια βόλτα;
-Τι λες;;;;!!!!!!
-Ε δε θες να τσακωθούμε, δε θες να βριστούμε, δε θες βόλτα...
-Κοίτα δεν είμαστε στην ίδια συχνότητα, δεν είπα ότι δεν θέλουμε να πάμε βόλτα, απλά πηδάς από το ένα θέμα στο άλλο, γιατί το κάνεις αυτό;
-Άρα θες να πάμε βόλτα...και τι θα κάνουμε, θα αφήσουμε τη συζήτηση στη μέση τελικά;;...Καλά, γιατί μιλάς ψυθιριστά;..
-Δεν θέλω να πάμε βόλτα και δεν θέλω να μου λες τι να κάνω!!!
-Ωραία,μην εκνευρίζεσαι, αν αλλάξω... μάλλον, αν διορθώσω το τρόπο μου, ουσιαστικά δεν έχουμε προβλήματα...αυτό μου λες;
-Όχι, αλλά μπορούμε να τα συζητήσουμε και ίσως να βγάλουμε μια άκρη!
-Ωραία, αλλά μετά μου υπόσχεσαι ότι θα βριστούμε; Σιγά ένα παιχνίδι είναι...σιγά μην σε στείλω στο διάολο και εσύ πάρεις τη βαλίτσα σου και πας...
Μία ώρα μετα...
-Άκουσα τα προβλήματα μας, σου είπα και τη γνώμη μου και δε μένει παρά να ξεκινήσουμε το δικό μου ....
-Καλά...δυστυχώς χάνουμε τα λόγια μας ...και καθυστερούμε «το τέλος»...
-Πωπω!!!....δράμμα!χαχα
-Δεν θα παίξω το παιχνίδι σου, για αυτό μη με εκνευρίζεις...τί ηλίθιος!
-Εγώ να σε εκνευρίσω; Εγώ αυτό που σου ζητάω είναι να παίξουμε ένα παιχνίδι! Κι εσύ επιμένεις να μου χαλάς το χατήρι!
-Αει γαμήσου!
-Ναιιιιιιιι, αυτό είναι....χαχαχαχα είδες γελάς και μόνος σου!
-Αφού με έπρηξες...
-Δεν σε έπρηξα ...στο ζήτησα από την αρχή και έχει περάσει κοντά μια ώρα και εσύ αντί να παίξεις, ήθελες να τα ξαναπούμε...τα ίδια και τα ίδια ξανά και ξανά...
-Κόφτο...
-Μα θέλω να παίξουμε το παιχνίδι....δε το κατάλαβες...εγώ σ’ άκουσα, τώρα θα παίξουμε το παιχνίδι...άσε που παίζεις ήδη...
-Εγώ σε βρίζω επειδή με εκνεύρισες εσύ θες απλά να παίξεις...επειδή όλα στη γαμημένη σου ζωή είναι παιχνίδι!
-Τι λες; Παιχνίδι είναι όλα; Σου ζητάω να παίξουμε ένα παιχνίδι κι εσύ λες ότι είναι ΌΛΑ ένα παιχνίδι;
-Τι να σου πω αφού γράφεις στα αρχίδια σου όλη τη κουβέντα και φαίνεται ότι περίμενες την ώρα που θα τελειώσουμε για να παίξεις το «ηλίθιο» παιχνίδι σου;
-Δεν περίμενα, σ’άκουγα προσεχτικά, σου απαντούσα και έδειξα τη δέουσα σοβαρότητα!
-Και τι σε έχει πιάσει ρε μαλάκα να θες να παίξουμε αυτό το ηλίθιο παιχνίδι...Δεν βοηθάς, αν αυτό νομίζεις, δε βγάζω τις τοξίνες μου, απλά με φορτώνεις!!! Αει στα γαμίδια!!
-Έχεις μπερδευτεί τελείως! Δεν έχω κάποιο απώτερο σκοπό! Απλά ήθελα να παίξουμε το παιχνίδι με τις βρισίες και εσύ ήθελες να καθυστερήσεις το δικό μου «θέλω»!
-Μα, μετά από τόση ώρα το δικό σου «θέλω» είναι να βριστούμε....; Μα καλά δεν άκουγες τίποτα γαμώ τη πουτάνα μου τόση ώρα; Έχουμε προβλήματα! Σοβαρά...εσύ τί έκανες για το δικό μου θέλω! Γιατί να κάνω εγώ κάτι για σένα; Τι σου χρωστάω; Τι ζητάς....Αει γαμήσου, δε με νοιάζει τι ζητάς...ότι και να θες στο τέλος θα πάρεις τα παπάρια μου!
-Έτσι είναι, αν δεν σου δώσω δεν θα πάρω, κι αν δε πάρεις δε θα μου δώσεις...
-Έτσι είναι...δεν είμαι εδώ κλεισμένος για να δίνω και να παίρνω...; Είμαι κλεισμένος εδώ και δε μου δίνουν τίποτα, και στο τέλος δε θα πάρω τίποτα! Γιατί να δώσω γαμώ την ατυχία μου;
-Καλά, ...τώρα μου πέρασε δεν θέλω να παίξουμε! ...και με στεναχωρείς που δεν έχεις ποτέ κέφια να παίξουμε...και τσαντίζομαι που ποτέ δεν περνάει το δικό μου!...ποτέ δε φαίνεται να σε πείθω....ποτέ δε φαίνεται να μ’αφήνεις να κάνω λίγο κουμάντο...ουφ.... θες να κάνουμε γυμναστική;
-Ναι....
-Ωραία, εν δυο...μπρος μαρς....βήμα γοργό!....γρήγορο περπάτημα, έτσι...έλα μαζί ...συγχρονισμένοι....έλα μη το χάνεις...πάμε μία και το κεφάλι ...χτύπα το μια χτύπα το δυο....δε θα ραγίσει ο τοίχος...μη φοβάσαι...έεεελα......εν δυο ....εν δυο....γύρω γύρω στο δωμάτιο....εν δυο....κι άλλο ...χτύπα το...μπράβο!
Μια ώρα μετά...
-Είμαι πτώμα!
-Αίμα είναι αυτό;
-Ναι, έβγαλε λίγο αίμα...αλλά εντάξει είμαι... όταν κάνουμε γυμναστική πάντα αναζωογονούμαι! ...Μετά έρχεται και η κυρία... κρίμα, γιατί μετά πάντα φεύγεις κι εσύ φεύγει και η κυρία...νιώθω μοναξιά!...Ξέρεις τί θα θελα τώρα; Τα μολύβια μου και τα χαρτιά μου!
-Στα πήραν τελικά;
-Ναι, μετά το τσακωμό μας! Πάλι με έφερες στα όρια μου! Ήθελα να σε σκοτώσω! ...τόσο με εκνεύρισες....
-Αφού δε μ’άρεσε!
-Στο χω πει, ότι μου λείπει...και κοίτα, παλιά....τώρα το μόνο που μου μένει είναι να τη ζωγραφίζω.... μου λείπει... την έχω μες στο μυαλό μου... μου λείπει!
-Το πορτραίτο της ήταν άθλιο...
-Πες ό,τι θες... δεν θα εκνευριστώ, ζαλίζομαι και από την γυμναστική μας...Ωραία είναι, μια γλυκιά κούραση... Γιατί εξαφανίστηκες μετά το τσακωμό μας;
-Μη την ξανα αναφέρεις...
-Το πορτραίτο της ήταν πολύ καλό... το στήθος της το ‘χα κάνει λίγο πιο μεγάλο, πιο ζουμερό... δεν ένιωσα κάτι ζωγραφίζοντάς το, λές να μην πηγαίνει κάτι καλά μαζί μου;
-Μη μιλάς για αυτή σου είπα...
-Ένα τόσο ωραίο στήθος.... κανονικά θα πρεπε να είχα καβλώσει...
-Τι λες μωρέ, με το πορτραίτο της; Σταμάτα να μιλάς για αυτήν!
-Μα το στήθος δεν ήταν δικό της...Το φαντάστηκα... έχω να τη δώ από τότε που ήταν 2 χρονών....
-Μπράβο, ευτυχώς που ψυθιρίζεις πάλι....μη σ’ακούσουν!...ανωμαλίες! Μη σ’ακούσει κι αυτή!Ξανάρθε...
Αυτηήηη! ΑΥΤΗ!!! ΑΥΤΗΗΗΗΗΗ....
-Μη φωνάαααααζειιιιις!
-Αυτήηηηηηηη
...........
-ΆΛΚΗΗΗΗ!
-Άλκηη;
-Ά – λκη;
-Είστε.... ώρα εδώ μαντάμ;....
-Έχεις χτυπήσει στο κεφάλι, έλα να το δούμε λίγο...δε θα σε πειράξω! Δε θα πονέσεις!
-Δεν έλεγα κάτι,...δηλαδή εννοούσα...
-Μην της λές!
-Είμαι θεός, αλλά μόνο και μόνο επειδή ορίζω την επόμενη πινελιά! Μόνο και μόνο επειδή ελέγχω το χέρι μου, και δίνω προοπτική, βάθος όγκο, αδελφή σας παρακαλώ δώστε μου πάλι τα χαρτιά μου τα μολύβια μου, σας παρακαλώ.... ααα... σας παρακααααλώ μου λείιιεπειιι!!
-Μη κλαίτε...θα ρωτήσω το γιατρό και θα δούμε, μη στεναχωριέστε... πήγατε να κάνετε κακό στον εαυτό σας...
-Όχι σε μένα! Σ’αυτόν, που όλο μου ζητάει να ψυθιρίζω.... Ξέρετε, τα τελευταία χριστούγεννα σας έχω πει;
-Όχι πείτε μου μέχρι να ετοιμάσω την ενεσούλα μας!
-Μην της λες τίποτα!
-Τα τελευταία Χριστούγεννα που θυμάμαι είναι στα πρώτα γενέθλια της μικρούλας μου! Εδώ που τα λέμε και τα πρώτα μου Χριστούγεννα... δε θυμάμαι... Τότε γιόρτασα... πραγματικά, ένα χρόνο μετά... αφου γεννήθηκε ο δικός μου «μεσσίας» και μαζί του όλη η ελπίδα... Τότε κατάλαβα και το παραμυθάκι... Η μικρούλα ήρθε γεμάτη θαύματα και γεμάτη ελπίδα... ήρθε σε ένα κόσμο που θα την αρνούταν, που θα της φόρτωνε όλα τα κακά και στραβά, σε ένα κόσμο που θα πρέπει να της διδάξει την αλήθεια όπως την έβλεπε αυτός, σε ένα κόσμο που θα είχε τη δύναμη να προβλέψει το μέλλον με απίστευτη βεβαιότητα και σιγουριά! ... όλα στημένα! ....
Παράτολμο δεν είναι να συγκρίνω τη μικρούλα μου με το νεογέννητο Χριστούλη...ε;
-Όχι
-Μη μιλάς για αυτή! Σταμάτα...
-Ακόμα και οι αμαρτίες κάτω από την σκέψη Της φαίνονται διπλά και τριπλά χειρότερες... Απ’ την άλλη οι καλές πράξεις δε... άσε με επιβεβαιώνουν ότι θα χω την παντοντινή Της .... αιώνια αγάπη! Όταν αποφεύγω ή διαλέγω κάτι που έχει να κάνει με μένα και Την ξεχνάω... μετά όμως όταν νιώσω αβεβαιότητα διατρέχω στην σιγουριά ότι υπάρχει!... Εγώ το ξέρω ότι η ζωή δεν είναι τίποτα από μια σειρά από μικρές καθημερινές συνήθειες... άλλοι δουλεύουν στα γραφεία, άλλοι στα χωράφια, , άλλοι τσακώνονται στις λαϊκές, άλλοι τρέχουν να προλάβουν... απλά δίνουν αξία σε αυτό το μικρό και έτσι αυτόματα γίνετε τεράστιο. Όταν πεθαίνουμε η σκιά μας μένει στη γη;... Δηλαδή για να καταλάβετε άμα δω μια ωραία κοπέλα, στο δρόμο... αν δω στο μαγαζάκι της Νέας Σμύρνης ένα ωραίο ρούχο… αν διανοηθώ...
- Θα νιώσετε ένα μικρό τσιμπηματάκι....
-Καληνύχτα....
-Οκ ,μικρό ... αν διανοηθώ ότι θέλω να τα πιώ... αν σκεφτώ να καπνίσω στο κρεβάτι... καλύτερα θα ταν να σκεφτώ ξανά....
-Καληνύχτα....
-Καλή ξεκούραση Κε Άλκη!
Δυο μέρες μετά...
-Μου λείπει ύπνος!... έχω χάσει και τις μέρες... μοναξιά...
....
-Ψτ!..Ψτ, εδώ!
-Ποιός;
-Εδώ!... «Άντε γαμήσου», χαχαχα...είπα να παίξουμε το παιχνίδι με τις βρισιές! Σόρρυ δε σε προειδοποίησα..Μπορείς να με βρίσεις αν σε τρόμαξα χαχα!
-Όχι δε θέλω να παίξω τέτοιου είδους παιχνίδια!
-Δε θες να τσακωθούμε...; Αφού σε τρόμαξα πάλι... Εντάξει βρίσε με... δε θα παρεξηγηθώ....
-Κάτσε, κάτσε... ούτε να τσακωθούμε θέλω ούτε να βριστούμε...
-Και τι μας μένει; Εμείς οι δυο να συνεννοηθούμε αποκλείεται! Ούτε να ονειρευτούμε μπορούμε... οπότε;... τι μας μένει;... Πάλι ψυθιρίζεις;...
(Αφιερωμένο στον Π.Μάτεσι )
Αλκιβιάδης
Αλκιβιάδης
