Αίθουσες Αθήνα
Αίθουσες Θεσσαλονίκη
Τα «Muppets» επιστρέφουν με τρέλα, ο «Αδικος κόσμος» είναι υπέροχος και ο «Θεός της σφαγής» ανελέητος. Μια τέλεια εβδομάδα (στις αίθουσες τουλάχιστον…)!
(3) Αδικος κόσμος
Του Φίλιππου Τσίτου. Δραματική κομεντί, Ελλάδα, 2011. 1 ώρα και 47 λεπτά. Με τους: Αντώνη Καφετζόπουλο, Θεοδώρα Τζήμου, Χρήστο Στέργιογλου
Από τις πιο ωραίες της χρονιάς, η δικαίως βραβευμένη ταινία του Φίλιππου Τσίτου στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν αργεί λίγο να ζεσταθεί, αλλά όταν τελικά βρίσκει τον ρυθμό και τη... θερμοκρασία της, μεταμορφώνεται σε όμορφο, μεστό σινεμά. Ο Αντώνης Καφετζόπουλος κουβαλά -ώριμος και αφοπλιστικός- το βάρος του αστυνομικού πρωταγωνιστή, ο οποίος βοηθά με διάφορα -όχι πάντα νόμιμα- μέσα τους ανυπεράσπιστους πολίτες. Κάπου εκεί γνωρίζει και την καθαρίστρια Θεοδώρα Τζήμου, μπλέκεται σε μια κομπίνα, σκοτώνει έναν φρουρό, χάνει κάποια λεφτά και εν τω μεταξύ ερωτεύεται. Βασιζόμενος στην προσωπική του ηθική, ορίζει ζωές - αλλά δεν φαίνεται να μπορεί να σώσει τη δική του.
Με σαφή τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Τσίτου, η οποία σκιαγραφεί έναν παράξενο ρεαλισμό, αληθοφανή αλλά και καρικατουρίστικο ταυτόχρονα, το γλυκόπικρο σενάριο αποκαλύπτει σταδιακά την ανθρωπιά στον πυρήνα του. Ο κόσμος μπορεί να είναι άδικος και σκληρός, οι άνθρωποι να μην κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι συναντιούνται, ότι πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον και ότι, μία στο τόσο, μπορεί να βρεθούν μπροστά σε μία ευκαιρία. Το στοίχημα είναι αν θα την προσέξουν.
(3) The Muppets
Του Τζέιμς Μπόμπιν. Κωμωδία, ΗΠΑ, 2011. 1 ώρα και 43 λεπτά. Με τους: Τζέισον Σίγκελ, Εϊμι Ανταμς, Κρις Κούπερ, Ρασίντα Τζόουνς
Η αποκάλυψη της εβδομάδας. Ομολογώ ότι μπήκα προκατειλημμένη στην αίθουσα, περιμένοντας ανία και σιρόπια, και βγήκα με χαμόγελο και σε τσακίρ κέφι. Η αμηχανία κρατά μόνο για 5-10 λεπτά στην ταινία, μέχρι να ψηλαφήσεις το χιούμορ και το νόημα στα τραγούδια και το ύφος του Τζέισον Σίγκελ και της Εϊμι Ανταμς, όπως συνοδεύουν τον αδερφό του πρώτου, τον Γουόλτερ, σε μια τουρ στα παλιά λημέρια των αποξενωμένων πια Μάπετς. Ο Γουόλτερ είναι -ανατροπή!- κούκλα κι αυτός, αλλά κυρίως είναι εκείνος που βοηθά τον Κέρμιτ και την παρέα του να επανασυνδεθούν για να σώσουν το στούντιό τους από τα χέρια του κακού Κρις Κούπερ. Πολύ γρήγορα αρχίζεις να ακούς περισσότερο το δικό σου γέλιο παρά τον διάλογο και τις μελωδίες, να μην προλαβαίνεις τα κάμεο και τις ατάκες, και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως περνάς εξαιρετικά καλά. Mahna Mahnam!
(3) Ο θεός της σφαγής / Carnage
Του Ρομάν Πολάνσκι. Κωμωδία, Γαλλία/Γερμανία/Πολωνία/Ισπανία, 2011. 1 ώρα και 20 λεπτά. Με τους: Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφ Βαλτς, Τζον Σι Ράιλι
Ο Ρομάν Πολάνσκι, σε μεγάλα κέφια, μεταφέρει το θεατρικό της Γιασμίν Ρεζά «Ο θεός της σφαγής» και μας χαρίζει μια από τις απολαυστικότερες κινηματογραφικές συνευρέσεις. Η Κέιτ Γουίνσλετ και ο Κρίστοφ Βαλτς επισκέπτονται την Τζόντι Φόστερ και τον Τζον Σι Ράιλι για να βγάλουν μια πολιτισμένη άκρη σχετικά με έναν καβγά των παιδιών τους - αλλά καταλήγουν να ξεχνούν τελείως τους καθωσπρέπει τρόπους και να αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό. Διατηρώντας τη θεατρικότητα στον διάλογο, αλλά σε υποφερτά επίπεδα λόγω της σκηνοθετικής ευχέρειας του Πολάνσκι, ο «Θεός της σφαγής» κόβει με το νυστέρι την υποκρισία και τη βλακεία των πρωταγωνιστών του, ξεφτιλίζοντας τον αστισμό και τη μικροπρέπειά τους. Αστείο, καυστικό, με τη Φόστερ να υπενθυμίζει την υστερική υπεροχή της και τον Ράιλι να ξεπερνά για νιοστή φορά τον εαυτό του στην ταιριαστή συσκευασία των ογδόντα λεπτών. Λουκουμάκι.
(1) Το χρονικό / Chronicle
Του Τζος Τρανκ. Περιπέτεια, ΗΠΑ, 2012. 1 ώρα και 23 λεπτά. Με τους: Ντέιν ΝτεΧάαν, Αλεξ Ράσελ, Μάικλ Μπ. Τζόρνταν
MTV-ίστικη μπουρδίτσα για τρεις συμμαθητές, οι οποίοι ανακαλύπτουν «κάτι» σε μια τρύπα στο δάσος, το αγγίζουν και αναπτύσσουν υπερφυσικές δυνάμεις. Ο ένας από τους τρεις -ο πιο ευάλωτος και outsider- καταγράφει τα πάντα με την κάμερά του: τις πρώτες δειλές προσπάθειές τους να μετακινήσουν αντικείμενα, τον ενθουσιασμό όταν πρωτοκαταφέρνουν να πετάξουν, την έπαρση όταν συνειδητοποιούν τις δυνατότητές τους. Εχει τον χαβαλέ του όλο αυτό και μια ορμητική ενέργεια που σε παρασύρει για λίγο, αλλά είναι τόσο ξεκάθαρη η έκβαση και τόσο άχαρη η εκτέλεση που το «Χρονικό» χρονίζει πολύ γρήγορα.
http://www.protothema.gr/culture/cinema/article/?aid=174492
