Χιόνια σε
ολόκληρη
την ελληνική
επικράτεια.
Αποκλεισμένες
περιοχές, πόλεις,
χωριά, σπίτια,
οικογένειες…
με τρέχουσες όμως ανάγκες, που δεν σηκώνουν αναβολή. Κάποιοι (κι ενίοτε κάποιες) αψηφούν το κρύο, τον πάγο και τις πολικές θερμοκρασίες και πιάνουν ανά χείρας το φτυάρι (το κανονικό, όχι το διακοσμητικό, με το «welcome», που βάζουμε στην είσοδο του σπιτιού, τα Χριστούγεννα), για να ανοίξουν δίοδο και να αποκτήσουν πρόσβαση προς τον κοντινότερο δρόμο. Για να κινηθούν με ασφάλεια, να διεκπεραιώσουν τις ανάγκες της ημέρας και να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους. Ούτε λόγος, φυσικά, για μετακίνηση αυτοκινήτου…
Εδώ, λοιπόν, καλείται το σώμα να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο (και μάλιστα χωρίς χειροκρότημα από το κοινό), καθώς εγκαλούνται δυνάμεις ξεχασμένες, εν υπνώσει για πολύ καιρό, να δώσουν λύση στο πρόβλημα που ενέσκηψε. Οι λειτουργικές ανάγκες της καθημερινότητας (βάδισμα- έως χαλαρό τρέξιμο για να προλάβουμε το λεωφορείο- κουβάλημα τροφίμων, ανέβασμα σκάλας, καθάρισμα σπιτιού) καθιστούν το σώμα ικανό να φέρνει εις πέρας τις υποχρεώσεις χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόπο και χωρίς την κατανάλωση υπερβάλλουσας ενέργειας. Έχει συνηθίσει, με άλλα λόγια, σε μια κατάσταση, από την οποία όμως, η οποιαδήποτε παρέκκλιση μπορεί να προκαλέσει κόπωση, πόνο έως και δυσφορία.
Τι κάνουμε στην περίπτωση που οι συνθήκες μας επιβάλλουν αλλαγή χρήσης των βασικών μελών και μυϊκών ομάδων του σώματός μας; Την απάντηση τη δίνει η φύση από μόνη της: απλάπροσαρμοζόμαστε. Το σώμα μας διαθέτει ανεξάντλητες πηγές ενέργειας ενώ προσαρμοστικοί μηχανισμοί κινητοποιούνται άμεσα, μόλις δοθεί το κατάλληλο ερέθισμα από το περιβάλλον. Κοινώς «δεν υπάρχει δεν μπορώ, αλλά δεν θέλω», καθώς η όλη διαδικασία ενεργοποιείται από το κεντρικό νευρικό σύστημα, με συνειδητές δηλ. κινήσεις, ενώ κάποιες άλλες παραμένουν αντανακλαστικές. Είναι π.χ. εκείνες οι κινήσεις που μας κρατούν σε ισορροπία ενώ πάμε να γλιστρήσουμε με κίνδυνο να πέσουμε.
Και για να επανέρθουμε στο «φτυάρισμα», η διαδικασία ενέχει και τα δύο είδη κινήσεων: το σώμα προσπαθεί να ισορροπήσει σε γλιστερό έδαφος (αντανακλαστικά) ενώ ταυτόχρονα ενεργοποιεί τις μυϊκές ομάδες των χεριών, της πλάτης και της μέσης, που φτυαρίζουν (συνειδητά). Το σώμα βιώνει μια απίστευτη εγρήγορση, καθώς εκκρίνονται ορμόνες επικινδυνότητας αλλά και ικανοποίησης από το αποτέλεσμα. Η υπερπροσπάθεια που έχει καταβληθεί, η κούραση που την ακολουθεί, αλλά και η ευχαρίστηση που επέρχεται, δρα ανταποδοτικά και αποτελεί διέξοδο σε πολλά «μικροπροβληματάκια» που φάνταζαν πελώρια μέχρι χτες.
Η «κανονική» μας ζωή λοιπόν, μπορεί να αποκτήσει άλλη διάσταση, μέσα από απρόβλεπτες και αιφνίδιες καταστάσεις. Μπορεί να μας καταστήσει ενήμερους για τις κρυφές μας ικανότητες και να αφυπνίσει τις από καιρό ξεχασμένες μας δυνατότητες. Μπορεί, τέλος, ένα τυχαίο γεγονός να σταθεί αφορμή για επαναπροσδιορισμό των ορίων μας (φυσικών και ψυχικών). Αρκεί… να μη χάσουμε την ευκαιρία και να φτυαρίσουμε μόνοι μας το δρόμο, μπροστά από το σπίτι μας.Τότε και μόνο τότε, θα αποκτήσει κι άλλη αξία και το κρασί που θα πιούμε μπροστά από το τζάκι…
