στο διπλανό δωμάτιο
παίζει η ξεχασμένη
τηλεόραση. Οι ειδήσεις
με καθηλώνουν, το σώμα
μου θέλει σχεδόν να μεταμορφωθεί σε εικόνα.
Πώς μπορεί όμως κανένας να αναπλάσει πιστά ένα γεγονός; Μήπως είναι απλά...
σπατάλη χρόνου; Μια στιγμή χαμένη εκ των προτέρων;
Πολλές φορές υποδυόμαστε ρόλους χωρίς να το ξέρουμε, αναπαράγοντας πληροφορίες που ακούσαμε εντυπωσιασμένοι. Κι άλλες φορές κοιτάζουμε τα γεγονότα αμέτοχοι, από απόσταση ασφαλείας. Οι ήχοι του δωματίου που μεσολαβούν, υπάρχουν σαν εκκρεμότητα και καθώς το σκοτάδι πέφτει ατελείωτα στο δωμάτιο, προσπαθώ μάταια να το συνηθίσω.
Χρεοκοπία, φόβος, αβεβαιότητα, σιωπή, αποστροφή... Όλα αυτά ταυτόχρονα και τίποτα. Είναι η στιγμή που ακουμπάς στο κενό για να στηριχτείς. Οι φωνές φτάνουν συγκεχυμένες, καμία άκπληξη δεν τις συνοδεύει, ουδεμία ευχάριστη νότα δε σβήνει το μουρμουρητό των δυσοίωνων προβλέψεων. "Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί"...Και για τι μιλάνε; Υπάρχουν πουθενά εδώ γύρω μερικές διαθέσιμες λέξεις που να δίνουν στοιχειώδεις απαντήσεις; Ακόμη κι η αντίδραση τις περισσότερες φορές παραμένει απλά μια λέξη. Ένα φευγαλέο μύνημα, που οι συνθήκες κι οι αναποφάσιστες στιγμές, καθηλώνουν.
Τι ώρα πήγε; Οκτώ; Εννιά; Δεν κοιτάζω το ρολόι. Μια ακόμη συνηθισμένη στιγμή σφραγίζεται, ακινητοποιείται. Βγαίνει στην επιφάνεια για να ξεχαστεί. Και καθώς προσπερνάει, την κυριεύει ο θάνατος.
Γράφει η Λίνα Φυτιλή
http://press-gr.blogspot.com/2012/02/blog-post_2090.html
