Όταν το 1997 ο
διαφημιστής
και δημοσιογράφος
Νίκος Δήμου
κυκλοφόρησε το
βιβλίο του
με τίτλο«Απολογία
ενός Ανθέλληνα»...
δεν ανέμενε αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από συμπολίτες του για το περιεχόμενο των άρθρων που περιέχονταν σε αυτό. Και τούτο γιατί τις είχε ήδη δεχτεί, δεν απαντούσε, οπότε αποφάσισε να εκδώσει το συγκεκριμένο βιβλίο σαν μια μακροσκελή«απάντηση» σε όλα όσα του καταλόγιζαν, πολλά από τα οποία –μάλιστα- δεν είχε ουσιαστικά ενστερνιστεί ποτέ…
Τα άρθρα που απαρτίζουν το εν λόγω βιβλίο γράφτηκαν μέσα στην πενταετία 1991 – 1996, εποχή έξαρσης του «Μακεδονικού» αλλά και άλλων εθνικών θεμάτων, για τα οποία ο συγγραφέας χαρακτηρίστηκε πολλάκις ανθέλληνας και προδότης. Ενδεικτικό είναι ότι ο τότε «Ελεύθερος Τύπος», είχε γράψει μεταξύ άλλων, πως «σε μια ευνομούμενη Πολιτεία κάτι περιπτώσεις σαν τον Νίκο Δήμου θα είχαν προ πολλού συλληφθεί».
Σε ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου, με τίτλο «Τα πέντε ελλείμματα των Ελλήνων» ο συγγραφέας ορίζει και αναλύει τους, κατ’ αυτόν, «ελλειμματικούς πυλώνες» του ελληνικού έθνους: γνωστικό, ηθικό, δημοκρατικό, κριτικό, εθνικό.
Ορίζει «γνωστικό έλλειμμα», τη μόνιμη διάθεσή μας σαν λαού να αναγιγνώσκουμε ιστορικά γεγονότα και καταστάσεις «ελληνοκεντρικά», σχεδόν απαξιώντας να συνδυάσουμε και να εξηγήσουμε τα τεκταινόμενα δεχόμενοι και ότι δεν μας αρέσει. «Η Ελλάδα γνωρίζει μόνον αυτά που την βολεύουν». Σήμερα; Το γνωστικό μας έλλειμμα «επιμένει», ώστε να αυτοϊκανοποιηθούμε αποποιούμενοι παρελθοντικών λαθών μας, χωρίς βέβαια αυτό να δίνει το δικαίωμα στον όποιο Φίλιπ Ρέσλερ, να ξεστομίζει δηλώσεις του τύπου: «Η ημέρα πτώχευσης της Ελλάδας γίνεται όλο και λιγότερο τρομακτική για όλους εμάς τους άλλους».
Εξηγεί ως «ηθικό έλλειμμα», την τότε διάθεσή μας να επιμένουμε περί «εμφυλίου» στη Γιουγκοσλαβία, όταν όλη η υφήλιος είχε πλέον αποδεχθεί πως επρόκειτο για εισβολή. Σήμερα; Αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι εισβολή Ευρωπαίων ελεγκτών, βιώνοντας, αυτή τη φορά «πολιτικό εμφύλιο» εντός της χώρας μας, παρ όλη την ύπαρξη κυβέρνησης συνεργασίας. Τα κομματικά παιχνίδια «χορεύουν ταγκό» με τα προσωπικά οφέλη ακόμη και τις ώρες διαβουλεύσεων για τη χρεοκοπία ή μη της χώρας (βλ. δηλώσεις Καρατζαφέρη τα ξημερώματα της 8ης Φεβρουαρίου).
Αναφέρεται σε «δημοκρατικό έλλειμμα», υπενθυμίζοντας ότι στην Ελλάδα του 1992 θεωρείτο φυσιολογικό να καταδικάζονται και να φυλακίζονται πολίτες μόνο και μόνο επειδή έχουν διαφορετική άποψη από την «κρατούσα». Σήμερα; Στην Αθήνα του 2012 ερμηνεύεται από πολιτικές και αστυνομικές αρχές ως μη προβλέψιμη (αν και τελούμενη κατ’ επανάληψη) η επιδρομή κουκουλοφόρων στο εμπορικό κέντρο της πόλης, την ημέρα ψήφισης του 2ου Μνημονίου. Έτσι, η ελλειμματική Ελλάδα παραδίδεται στην ανομία, το πλιάτσικο, την καταστροφική μανία, την παράλογη έκφραση αντίδρασης, που μεταφράζονται σε ενίσχυση της ύφεσης απ’ όλες τις πλευρές.
Παρουσιάζει ως «κριτικό έλλειμμα» την εθνική μας αδυναμία να ξεχωρίσουμε τα ουσιώδη από τα επουσιώδη, φέρνοντας ως παράδειγμα την τότε ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού κατά Ιταλού διαφημιστή που «έπαιξε» οπτικά με τις κολόνες του Παρθενώνα, τονίζοντας ότι κανένα κράτος δεν δημιούργησε ζήτημα από τις –ευτυχείς ή μη- εμπνεύσεις ενός διαφημιστή. Σήμερα;Διαφήμιση πασίγνωστου ουίσκι «συμπαραστέκεται» στην Ελλάδα –έστω με εμπορική διάθεση- και η πλειονότητα των Ελλήνων το προπηλακίζουμε στα social media ως «δήθεν» και «επιτηδευμένο».Ας είναι. Τουλάχιστον υπάρχει… Τονώνει νοερά το λαβωμένο εθνικό αίσθημα.
Μεταφράζει ως «εθνικό έλλειμμα» την εμμονή μας στον εθνικισμό λ.χ. των ονομάτων και όχι της ουσίας. «Μας έφαγε ο λαϊκίστικος μαξιμαλισμός των μικροπολιτικάντιδων», λέει χαρακτηριστικά. Σήμερα; Το ίδιο. «Μας τρώει» η μικροπολιτική. Οι δημοσκοπήσεις ξεφτιλίζουν τη δυναμική των μεγάλων πολιτικών κομμάτων, κι όμως, όταν φτάσει η στιγμή της κάλπης, ο Έλλην θα θυμηθεί τις υποσχέσεις του τοπικού βουλευτή, την άλλοτε λαμπερή εποχή κατά την οποία απολάμβανε χωρίς να προσφέρει και θα κάνει το χρέος του: Θα βγάλει και πάλι τα μάτια του.
Μπορεί τα παραπάνω «ελλείμματα» να μην υφίστανται καν. Μπορεί να είναι κι αυτά «μέρος μιας διεθνούς συνωμοσίας κατά της Ελλάδας». Μπορεί και να στέκουν στο ακέραιο, μπορεί και μερικώς.
Όμως, μπορεί και να αποτελούν το θλιβερό συμπέρασμα ότι ο ανθελληνισμός γεννιέται «από μέσα», απ’ τα σπλάχνα του τόπου μας, από εμάς τους ίδιους, λειτουργώντας σαν σαράκι,και έπονται οι ευρωπαϊκές –επαίσχυντες κατά τ’ άλλα- «κορώνες» Ρέσλερ, Γιούνκερ, Σόιμπλε και λοιπών.
Άλλωστε, όπως κατά μια «προσωπική ανασκόπηση» ο άνθρωπος πρέπει πρωτίστως να εκτιμήσει τον εαυτό του για να απαιτεί από τους γύρω του να το πράξουν, έτσι και σαν λαός πρέπει να ανασυνταχθούμε, να συσκεφθούμε, να αναλογιστούμε.
Κι ύστερα ας περιμένουμε –έστω ψήγμα- σεβασμού από τον εκάστοτε Ευρωπαίο εντεταλμένο κερδοσκόπο.
Έχουμε: ιστορία, πάθος, θέληση, όραμα, λίγες αντοχές, ελάχιστο κουράγιο.
Δεν έχουμε: λεφτά, τη «συμπάθεια» όλης της διεθνούς κοινότητας.
Κι όμως. Τα «έχουμε» είναι περισσότερα…
Αμήν.
