Το πολιτικό μας
σύστημα
-συγκεκριμένα
κόμματα και
συγκεκριμένοι
άνθρωποι -
έΧτισαν τη
σύγχρονη Ελλάδα
πάνω σε ρήγματα.
Και με τον πρώτο μεγάλο «σεισμό» βούλιαξαν τα κόμματα και όλο το σύστημα κατέρρευσε.
Τώρα που ζούμε τα καταστροφικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής συμπεριφοράς δεκαετιών, είναι ανάγκη να γίνουν συζητήσεις πριν από τις εκλογές για τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού πολιτισμού, ενός νέου σύγχρονου κράτους και ενός πολιτικού συστήματος που θα σέβεται τον πολίτη και θα προωθεί την ευημερία του . Χρειαζόμαστε νέο «αντισεισμικό κανονισμό» για όλη την Ελλάδα , χρειαζόμαστε νέα γερά θεμέλια . Να βάλουμε σε τάξη το παρελθόν και να δημιουργήσουμε το μέλλον.
Δυστυχώς, όμως, φαίνεται πως τα κόμματα δεν έχουν αντιληφτεί τις ανάγκες της χώρας ούτε το μέγεθος της οργής της κοινωνίας .
Παρ’ ότι το πρωτεύον φαίνεται και είναι η σταθεροποίηση της οικονομίας και αμέσως η ανάταξή της , εν τούτοις οι πολίτες που υφίστανται τις θυσίες εξακολουθούν εναγωνίως να αναζητούν την κοινωνική δικαιοσύνη , την επιβολή της οποίας τα κόμματα αρνούνται και να συζητήσουν.
Θα περίμενε κανείς, πρώτα από όλα, να έχουν προτείνει νέο Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών, ο οποίος θα οδηγεί τους παρανόμως πλουτήσαντες πολιτικούς κατευθείαν στο εδώλιο . Μπορεί να απαιτείται γι αυτό συνταγματική αναθεώρηση, αλλά η ανακοίνωση της πολιτικής βούλησης δεν έχει σχέση με συνταγματικές προθεσμίες. Οι πολίτες περιμένουν να μάθουν τις απόψεις των κομμάτων και καμία συγκεκριμένη ρηξικέλευθη πρόταση δεν έχει υπάρξει από τους πολιτικούς μας .
Επίσης θα περίμενε κανείς να συγκροτηθεί από όλα τα κόμματα Εξεταστική Επιτροπή η οποία θα διερευνήσει – χωρίς κομματικές παρωπίδες- τις ευθύνες πρωθυπουργών και υπουργών Οικονομικών, των δέκα τελευταίων ετών.
Αντιθέτως, τα κόμματα εξακολουθούν και κοροϊδεύουν τους πολίτες. Το ΠΑΣΟΚ συγκρότησε Εξεταστική Επιτροπή για τη διακυβέρνηση ΝΔ, και η ΝΔ όταν γίνει κυβέρνηση, θα συγκροτήσει Εξεταστική για το ΠΑΣΟΚ και τον κ. Παπανδρέου . Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα .
Άργησαν να αντιληφθούν το μέγεθος της οικονομικής κρίσης και τώρα αρνούνται να παραδεχτούν την ανάγκη να εμπεδωθεί αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης σε μια κοινωνία που σπαράσσεται.
Αν κάποιος μιλήσει με απλούς ανθρώπους, πρώτα θα του διαμαρτυρηθούν για τις οικονομικές περικοπές και αμέσως μετά θα του πουν με οργή, αλλά και με κάποια μελαγχολία, «Μα ούτε ένας στη φυλακή γι αυτά που έφαγαν»;
Ναι, κάποιοι θα έπρεπε να ήταν ήδη μέσα, είτε είναι πολιτικοί είτε είναι πολίτες, αλλά δυστυχώς το σύστημα εξακολουθεί και τους προστατεύει .
Η σκέψη περί κοινωνικής δικαιοσύνης μπορεί να φαίνεται πολυφορεμένη και ίσως παλιομοδίτικη , αλλά ας δουν τα μεγάλα κόμματα πώς ροκανίζονται από τα μικρά . Γιατί συμβαίνει αυτό ; Μήπως επειδή έχουν πρόταση εξόδου από την κρίση; Όχι, βεβαίως , αλλά επειδή τα μικρά κόμματα θα αποτελέσουν τα «αγκάθια» , στο δικομματισμό της επόμενης Βουλής . Και οι πολίτες θα στείλουν πολλά τέτοια …αγκάθια και πολλά …φρούτα στη Βουλή για να εκδικηθούν -με τον τρόπο τους- τα κατεστημένα κόμματα που ακόμα αποφεύγουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την εθνική καταστροφή στην οποία μας έχουν οδηγήσει .
Αυτό είναι το ένα .
Το δεύτερο που έχει σημασία σήμερα είναι να κλείσουμε μερικά «ρήγματα» του παρελθόντος, με πρώτο εκείνο της κομματοκρατίας, της πολιτικής πόλωσης και του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, που επικρατούσε ανάμεσα στο κόμματα δεκαετίες τώρα, και διαχώριζε τους ψηφοφόρους σε «πράσινους», «κόκκινους» και «γαλάζιους».
Ερμητικά πρέπει να κλείσουμε το ρήγμα της κλεπτοκρατίας και της ατιμωρησίας στη χώρα και να… μπαζώσουμε όλοι μαζί το ρήγμα του λαϊκισμού, της δημαγωγίας -που ανθεί ακόμα και τώρα- αλλά και της εύκολης υποσχεσιολογίας .
Να αντιμετωπιστεί άμεσα το σύστημα των πελατειακών σχέσεων που οδήγησε στη διόγκωση του δημοσίου τομέα, και στον εκμαυλισμό των ανθρώπινων συνειδήσεων. Και, τέλος, να τερματιστεί ο διαχωρισμός των Ελλήνων, σε εκείνους που το εισόδημα τους -κλειστά επαγγέλματα- προστατεύει το κράτος για ψηφοθηρικούς λόγους και σε εκείνους που το κράτος απομυζεί μηνιαίως , το εισόδημα τους -τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Είναι μοναδική ευκαιρία για τους πολιτικούς να μάθουν από τα λάθη τους, να συμφωνήσουν πάνω σε κοινές ιδέες και κοινές ανάγκες και να κτίσουν νέα πιο γερά θεμέλια για ένα σύγχρονο κράτος , μια δικαιότερη κοινωνία και ένα αποτελεσματικότερο και σοφότερο πολιτικό σύστημα. Όμως, κάποιοι αρνούνται να προχωρήσουν μπροστά , συντεχνίες ανθίστανται μήπως χάσουν τα προνόμιά τους , πολιτικοί αγωνίζονται για την επανεκλογή τους όπως και πριν την κρίση , νέα κόμματα παρουσιάζονται ευκαιριακά για μια θέση στη Βουλή , χωρίς θέσεις και απόψεις για το μέλλον της χώρας . Οι μόνες θέσεις που παίρνουν είναι υπέρ η κατά του Μνημονίου, αλλά ο αγώνας αυτός δείχνει να τελειώνει , ο νέος αγώνας -που είναι και πιο δύσκολος- είναι υπέρ η κατά αυτής της χώρας , της ευημερίας των πολιτών της και του μέλλοντός της στην Ευρώπη.
