Η ιστορία δεν
επαναλαμβάνεται
θεωρητικά,
ωστόσο η
πολιτική έχει
κύκλους
συσπείρωσης και
διάσπασης ανά
30-40 χρόνια.
Αναντίρρητα, βρισκόμαστε στο ναδίρ ενός ιστορικού πολιτικού κύκλου- αυτού της Μεταπολίτευσης- το βάθος και την έκταση του οποίου δεν μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά. Σε κάθε περίπτωση, στο σημείο αυτό δημιουργούνται παράθυρα ευκαιριών, όπως επίσης και παράθυρα έκθεσης σε κινδύνους για κόμματα και στελέχη.
Από τις διακυμάνσεις των πολιτικών κύκλων επηρεάζονται περισσότερο τα λεγόμενα «κόμματα κομήτες», οι διακυμάνσεις των ποσοστών των οποίων -σε πολλές περιπτώσεις- είναι πολλαπλάσιες ή υποπολλαπλάσιες των ίδιων των ποσοστών τους.
Το πλέον προφανές εύρημα των τελευταίων δημοσκοπήσεων είναι η απόλυτη ρευστότητα στο πολιτικό σύστημα. Ίσως να είναι η πρώτη εκλογική διαδικασία, μετά από χρόνια, που δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα ούτε για τον αριθμό ούτε για τη σειρά των κομμάτων που θα μπουν στη Βουλή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι καμία δημοσκόπηση δεν δίνει αυτοδυναμία –έως τώρα τουλάχιστον.
Και αφού η ζητούμενη αυτοδυναμία είναι μάλλον απραγματοποίητη, ίσως λίγο ενδιαφέρει πια η διαφορά στην πρόθεση ψήφου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ –που έτσι κι αλλιώς μειώνεται μετά την εκλογή του Βενιζέλου. Το κρίσιμο είναι αν το άθροισμα των ποσοστών τους θα αρκεί για τη δημιουργία κυβέρνησης συνεργασίας και, σε επόμενο στάδιο, αν το άθροισμα των βουλευτών τους θα φτάσει τους 180 -δηλαδή αν συγκεντρώσουν αθροιστικά το 46-47% του εκλογικού σώματος.
Και αυτό γιατί η επόμενη Βουλή είναι αναθεωρητική και, χωρίς 180 βουλευτές, οι απαραίτητες συνταγματικές αλλαγές που επιβάλλονται και απαιτούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. +Στις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συγκεντρώνουν αθροιστικά από 31% έως 32,4%. Αναγωγές στο εκλογικό αποτέλεσμα μόνο στην δημοσκόπηση του Έθνους της Κυριακής γίνονται. Σύμφωνα με την αναγωγή αυτή (χωρίς λευκό – άκυρο – αναποφάσιστους) η ΝΔ συγκεντρώνει 24,8% και το ΠΑΣΟΚ 18,4%, δηλαδή αθροιστικά 43,2%, ποσοστό μακριά από το αναγκαίο για τους 180 βουλευτές.
Ένα ακόμη ενδιαφέρον στοιχείο είναι η δημοσκοπική άνθιση του κόμματος του Πάνου Καμμένου, καθώς και η συμπίεση των ποσοστών της ΔΗ.ΜΑΡ –στοιχεία που καταγράφονται σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Η δυναμική είσοδος των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» στο πολιτικό τερέν καθιστά –εφόσον διατηρηθεί- εντελώς αδύνατη την αυτοδυναμία για τη ΝΔ, ενώ παράλληλα την εξαναγκάζει σε μία δεξιά πολιτική ατζέντα, μακριά από τη στρατηγική του μεσαίου χώρου που της χάρισε τις τελευταίες εκλογικές της νίκες.
Η επικράτηση Σαμαρά στις εσωκομματικές εκλογές του 2009 σηματοδότησε την επιστροφή της ΝΔ στη σκληρή λαϊκή Δεξιά. Μάλλον αστείο θα ακουγόταν τότε σε κάποιον ότι θα μπορούσε να υπάρξει ζωτικός χώρος δεξιότερα αυτής της ΝΔ, όχι για ένα, άλλα για δύο κόμματα με πιθανή κοινοβουλευτική παρουσία.
Φαινομενικά, ΔΗΜ.ΑΡ και «Ανεξάρτητοι ‘Ελληνες» δεν έχουν τίποτα κοινό πολιτικά.Έχουν, όμως, εκλογικά τον ίδιο τρόπο άντλησης ψήφων, λειτουργώντας ως η αριστερόστροφη και η δεξιόστροφη εκλογική διέξοδος στους «αντιμνημονιακούς» ψηφοφόρους των δύο κομμάτων εξουσίας. Παράλληλα, προσπαθούν να φτιάξουν κομματικά ακροατήρια και εκλογικούς μηχανισμούς με τέως στελέχη των κομμάτων που αντιπολιτεύτηκαν ή αποδόμησαν.
Πριν τη δική της «δημοσκοπική άνοιξη» η ΔΗ.ΜΑΡ. φάνταζε για τον μέσο πολίτη ο αντίποδας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή μία υγιής ανανεωτική Αριστερά με υπεύθυνο (όσο γίνεται για κόμμα της αντιπολίτευσης) πολιτικό λόγο. Τελευταία, συνειδητά ή όχι, μετατράπηκε σε αποκούμπι επανεκλογής τέως στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό και η κάμψη στα ποσοστά της.
Πιθανότατα, θα έχει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, όταν η δημοσκοπική φούσκα του 2008, το μόνο που του προσέφερε ήταν μία οριακή είσοδο στην Βουλή.
Από την άλλη, το κόμμα του Καμμένου, χωρίς να έχει μέχρι στιγμής επίσημα κάποιον αρχηγό, με σημαία την πατριδοκαπηλεία και τον αντιμνημονιακό αγώνα, φαίνεται να βρίσκει ένα σεβαστό αριθμό διαγραμμένων βουλευτών της ΝΔ πρόθυμους να τον ακολουθήσουν, μαζί με ακροατήριο το οποίο δεν μπόρεσε να «επαναπατρίσει» η ΝΔ μετά τη μνημονιακή στροφή της. Κρίσιμο είναι το έως πότε, στη σημερινή κινούμενη πολιτική μας άμμο.
Σχεδόν μαζί με τον ερχομό της άνοιξης ήρθαν τα χαρμόσυνα νέα από τις νέες δημοσκοπήσεις για τους «Ανεξάρτητους ‘Ελληνες». Μετά την άνοιξη, όμως, ακολουθούν και άλλες εποχές, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας. Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να έχει ξεχάσει πια την «Πολιτική Άνοιξη», σίγουρα όμως δεν ξεχνά τον δικό του παρατεταμένο πολιτικό χειμώνα μετά από αυτήν.
‘Ισως είναι πια αργά για τον Καμμένο να τον ρωτήσει. Αν οι ιστορικοί πολιτικοί κύκλοι διαρκούν 30 με 40 χρόνια και οι εποχές τρεις μήνες, τα θαύματα διαρκούν το πολύ 7 μέρες. Ή μερικές δημοσκοπικές εκπλήξεις και μία είσοδο στη Βουλή. Το πολύ.
