Ζω σε μια χώρα
βγαλμένη από
τους χειρότερους
εφιάλτες. Με
ομοιόμορφα
ντυμένους νέους
να ακολουθούν
νεκρώσιμες
πομπές υπό το
βλέμμα ελεύθερων
σκοπευτών και
ανελεύθερων
πολιτών.
Ζω στη χώρα που φοβόμουν.
Σε μια χώρα που οι «φύλακες του νόμου» αντί να προστατεύουν τους πολλούς φυλάνε τους λίγους από την οργή των παιδιών τους.
Ζω στη χώρα που φοβόμουν.
Σε μια χώρα που ο φόβος υψώνει φράχτες, τείχη και κιγκλιδώματα για να κρύψει το αμήχανο κενό των ιδεολογημάτων.
Ζω στη χώρα που φοβόμουν.
Σε μια χώρα που οι δημοσκόποι των καιρών μας βάφουν μπλε, {πράσινο και κόκκινο το αύριο} και κλείνουν τα μάτια στο γκρι της φτώχειας και της ανέχειας.
Ζω στη χώρα που φοβόμουν.
Σε μια χώρα που επιδοτούμενα πνεύματα θρηνούν μπροστά σε βουβά ακροατήρια.
Ζω στη χώρα που φοβόμουν πως θα ζήσω και θα θυμηθώ τον στίχο του ποιητή που χρόνια μας καλούσε να αντισταθώ «σε αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες ατελείωτες τις παρελάσεις».
