Τη Υπερμάχω Στρατηγώ
τα νικητήρια…
τα νικητήρια…
Όρθια,με τα χέρια σταυρωμένα,μέσα στο
μικρό,άλλα ευσεβές
πλήθος που γεμίζει
το προαύλιο του «Ευαγγελισμού»,στο
Δυτικό Περθ,ψάλλω
δυνατά μαζί με γονείς, ιερείς,παιδάκια...
όλων των ηλικιών και επισήμους, το «Τη Υπερμάχω».
Έχουμε κι εμείς εδώ τα δικά μας βάσανα και άγχη με την εκδήλωση: Θα φτάσουν τα σαντουιτσάκια μετά; Θα θυμηθεί ο Τζέρεμι να πει “to kryfo skolio”; Θα τραγουδήσουν σωστά οι μικροί τσολιάδες το «εσείς, μωρέ, παιδιά, κλεφτόπουλα»;
μικρό,άλλα ευσεβές
πλήθος που γεμίζει
το προαύλιο του «Ευαγγελισμού»,στο
Δυτικό Περθ,ψάλλω
δυνατά μαζί με γονείς, ιερείς,παιδάκια...
όλων των ηλικιών και επισήμους, το «Τη Υπερμάχω».
Έχουμε κι εμείς εδώ τα δικά μας βάσανα και άγχη με την εκδήλωση: Θα φτάσουν τα σαντουιτσάκια μετά; Θα θυμηθεί ο Τζέρεμι να πει “to kryfo skolio”; Θα τραγουδήσουν σωστά οι μικροί τσολιάδες το «εσείς, μωρέ, παιδιά, κλεφτόπουλα»;
Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια…
Το τελευταίο πράγμα που περνάει από το μυαλό μας, είναι αν θα «κράξει» κανείς ή θα μουτζώσει κάποιον επίσημο. Αυτό, σε οποιαδήποτε ομογενειακή εκδήλωση, είναι πέραν του αδιανόητου. Οι αρχές αντιμετωπίζονται με σεβασμό, οι πανηγυρικοί λόγοι χειροκροτούνται ενθουσιωδώς on cue. Διπλή γιορτή.
Αναγράφω σοι η Πόλις σου Θεοτόκε…
Θυμάμαι (και το δείχνω, ψάλλοντας δυνατά, αν και ελαφρώς φάλτσα) κάθε λέξη του «Τη Υπερμάχω». Αν μας έβαζαν πρόχειρο διαγώνισμα, ίσως κατάφερνα να «πάρω» μέχρι και τον δεσπότη σε εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για τον Ακάθιστο Υμνο.
Θυμάμαι (και το δείχνω, ψάλλοντας δυνατά, αν και ελαφρώς φάλτσα) κάθε λέξη του «Τη Υπερμάχω». Αν μας έβαζαν πρόχειρο διαγώνισμα, ίσως κατάφερνα να «πάρω» μέχρι και τον δεσπότη σε εγκυκλοπαιδικές γνώσεις για τον Ακάθιστο Υμνο.
Αλλ΄ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον…
Πάσχω από ελληνοχριστιανική υπερμνησία. Δεν έχω ξεχάσει τίποτα από τις κατηχήσεις μου. Θα μπορούσα να διδάσκω αυτά τα παιδιά Θρησκευτικά - και να ξεκινήσω μια νέα, επικερδή καριέρα, εδώ στην ξένη γη. Ξέρω για τη γυναίκα που μύρισε ένα κρίνο και έμεινε έγκυος. Και ξέρω πως είναι ψέμα.
Εκ παντοίων με κινδύνων ελευθέρωσον….
Όλα ψέματα. Η λευκοφόρα που παρουσιάστηκε στα τείχη, τη μεγάλη νύχτα της πολιορκίας. Ψέμα. Και πιο μετά, εκείνη η σύναξη στην Αγία Λαύρα; Μα, δεν αποδεικνύεται, λένε οι ιστορικοί. Επειδή κάποιος τη ζωγράφισε ή τη φαντάστηκε, δεν σημαίνει πώς είναι και αληθινή. Ψέμα, νεο-αποκαλυφθέν και το «Κρυφό Σχολειό». Από πουθενά δεν προκύπτει. Εκτός αν το «φεγγαράκι μου λαμπρό» λογίζεται για ιστορική πηγή.
Ένα βουνό από ιστορίες με δράκους, πάνω στον οποίο χτίστηκε η διπλά θεμελιωμένη ταυτότητά μας, αυτή της Ορθοδοξίας και αυτή της Πατρίδας. Και το μεγαλύτερο ψέμα απ΄όλους, εγώ: Κοίτα με να ψάλλω, εξώφθαλμα συγκινημένη: Μια λύκαινα ντυμένη πρόβατο. Ήρθα να φάω τα κατσικάκια σας. Δεν ανήκω εδώ. Διώξτε με.
Όλα ψέματα. Η λευκοφόρα που παρουσιάστηκε στα τείχη, τη μεγάλη νύχτα της πολιορκίας. Ψέμα. Και πιο μετά, εκείνη η σύναξη στην Αγία Λαύρα; Μα, δεν αποδεικνύεται, λένε οι ιστορικοί. Επειδή κάποιος τη ζωγράφισε ή τη φαντάστηκε, δεν σημαίνει πώς είναι και αληθινή. Ψέμα, νεο-αποκαλυφθέν και το «Κρυφό Σχολειό». Από πουθενά δεν προκύπτει. Εκτός αν το «φεγγαράκι μου λαμπρό» λογίζεται για ιστορική πηγή.
Ένα βουνό από ιστορίες με δράκους, πάνω στον οποίο χτίστηκε η διπλά θεμελιωμένη ταυτότητά μας, αυτή της Ορθοδοξίας και αυτή της Πατρίδας. Και το μεγαλύτερο ψέμα απ΄όλους, εγώ: Κοίτα με να ψάλλω, εξώφθαλμα συγκινημένη: Μια λύκαινα ντυμένη πρόβατο. Ήρθα να φάω τα κατσικάκια σας. Δεν ανήκω εδώ. Διώξτε με.
Ινα κρά-α—α-α-αζω—ω-ωσιιιι….
Ο γιός μου παίρνει το μικρόφωνο και παπαγαλίζει ένα στιχάκι, ακριβώς δύο λέξεις. Ο κόσμος μένει άναυδος επειδή τις αρθρώνει χωρίς ίχνος αγγλικής προφοράς. Μόνο εγώ ξέρω πως τα ελληνικά του λιγοστεύουν μέρα με τη μέρα: Θέλει, αλλά δυσκολεύεται να μου περιγράψει ένα όνειρο ή την υπόθεση μιας ταινίας, αν δεν είναι στην «αυστραλιακή» γλώσσα. Δεν το λέω σε κανέναν. Καταπίνω την αλήθεια - ίσον ένα ακόμα ψέμα. Αν συνεχίσω έτσι, θα είμαι μια γυναίκα ολοκληρωτικά φτιαγμένη από ψέματα: «Πράγμα όχι κακό», με τρολάρει αλύπητα ο βλάσφημος εαυτός μου, «έτσι μπορείς να γίνεις κι εσύ ακριβώς, σαν τις εικόνες με τους αγγέλους και τα κρίνα. Αυτές που τόσο σου αρέσουν στις εκκλησίες».
Χαίρε νύμφη…
Δεν νοσταλγώ τίποτα, παρά μόνο τα μέρη του κόσμου όπου δεν έχω πάει ακόμα. Κάτω από το τσιμέντο του σχολικού προαυλίου, η γή των εξαφανισμένων Νουναανγκάρ αναρωτιέται από πού έρχομαι. «Από τη Χώρα των Ψεμάτων», τραυλίζω, «μια χώρα όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν, αν τους κόψεις το ψέμα».
Δεν νοσταλγώ τίποτα, παρά μόνο τα μέρη του κόσμου όπου δεν έχω πάει ακόμα. Κάτω από το τσιμέντο του σχολικού προαυλίου, η γή των εξαφανισμένων Νουναανγκάρ αναρωτιέται από πού έρχομαι. «Από τη Χώρα των Ψεμάτων», τραυλίζω, «μια χώρα όπου οι άνθρωποι πεθαίνουν, αν τους κόψεις το ψέμα».
«Χαίρε νύμφη….»
«Συγγνώμη, συγγνώμη, λυπάμαι τόσο πολύ»
«Είναι εντάξει, είναι εντάξει», ψιθυρίζουν οι δικοί μου νεκροί και οι δικοί τους - κι όλοι οι πεθαμένοι ανάμεσα στους ωκεανούς. «Ολα αυτά τα ονειρευτήκαμε, κάποτε, μην κλαίς, είναι εντάξει».
«Είναι εντάξει, είναι εντάξει», ψιθυρίζουν οι δικοί μου νεκροί και οι δικοί τους - κι όλοι οι πεθαμένοι ανάμεσα στους ωκεανούς. «Ολα αυτά τα ονειρευτήκαμε, κάποτε, μην κλαίς, είναι εντάξει».
«Χαίρε Νύμφη, Ανύμφευτε…»
Πάνω στην ώρα πέφτει άγαρμπα από τον ουρανό - και σκασμένος στα γέλια - ο Άγιος Ρήγας: Μας τυλίγει στις φτερούγες του, εμένα και τον πιτσιρικά. Στο επόμενο καρέ είναι Ιούλιος. Παραγγέλνουμε γρανίτα στο λιμάνι της Επιδαύρου.
Και ποτέ, ξανά, ούτε ένα ψέμα.
Και ποτέ, ξανά, ούτε ένα ψέμα.
