(Επι) στροφή Σαμαρά στο παρελθόν...Γράφει ο Στάθης
Αυτήν τη φορά ο κ. Σαμαράς δεν έκανε κωλοτούμπα, όπως όταν από το αντιμνημονιακό κλίμα περνούσε στο, πιο... εύκρατο, μνημονιακό,
έκανε απλώς στροφή. Κι άνοιξε μέτωπο προς την Αριστερά. Αναμενόμενον. Εκλογές έρχονται, ένα μέρος της λαϊκής αντιμνημονιακής βάσης της Ν.Δ στρέφεται προς την Αριστερά, ένα...
άλλο μέρος της ίδιας βάσης στρέφεται προς το σχήμα Καμμένου, λογικόν συνεπώς ο κ. Σαμαράς να υψώσει τους τόνους για να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του - όσους
τέλος πάντων δεν έχουν απηυδήσει ακόμα από τον δικομματισμό στο σύνολό του.
Εκείνο που δεν ήταν αναμενόμενο, τουλάχιστον για όσους έχουν παρατηρήσει προσεκτικά την πορεία και το στιλ του κ. Σαμαρά, ήταν ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ θα ξέπεφτε
στην επανάληψη στερεοτύπων εναντίον της Αριστεράς, όπως εκείνα που μετέρχονται ψιλικατζήδες αρθρογράφοι που συνωστίζονται στις σελίδες εφημερίδων του ΔΟΛ επ’ εσχάτοις, ή κλισέ
που χρησιμοποιεί ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης κι άλλοι ακροδεξιοί.
Κατηγορεί λοιπόν ο κ. Σαμαράς την Αριστερά για «ιδεολογική κυριαρχία» καθ’ όλην τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης και συνεπώς για μία εκ των κάτω ιδιότυπη συγκυβέρνηση με τις εκάστοτε κυβερνήσεις (πάντα του δικομματισμού) προς την κατεύθυνση του λαϊκισμού και του κρατισμού.
Πρόκειται για ένα κλισέ της μόδας ήδη από το 1990, στον παρονομαστή του οποίου συναντώνται οι «εκσυγχρονιστές», οι νεοφιλελεύθεροι αλλά και οι ακροδεξιοί.
Στην πραγματικότητα ουδέποτε απ’ τη Μεταπολίτευση και μετά η Αριστερά είχε την ιδεολογική κυριαρχία, μάλιστα σε μια κοινωνία της οποίας την κυρίαρχη ιδεολογία διαμόρφωναν και διαμορφώνουν ΜΜΕ κάθε άλλο παρά αριστερά - την ηθική υπεροχή είχε όλα αυτά τα χρόνια η Αριστερά, αλλά αυτό είναι άλλο πράγμα.
Κι είναι λογικό σε μία κοινωνία ακόμα και διαβρωμένη απ’ το λάιφ στάιλ, ακόμα κι εκμαυλισμένη κατά ικανό μέρος της απ’ το κομματικό πελατειακό σύστημα, να έχει η Αριστερά ένα ηθικό προβάδισμα κατ’ αντίθεσιν με όλα τα παραπάνω, διότι
ως εκ της φύσεώς της είναι πιο κοντά σ’ αυτά που ποθεί η ψυχή του κάθε πολίτη, δεξιού ή αριστερού, δηλαδή τη δικαιοσύνη, την ισονομία, την ισηγορία, τη λαϊκή κυριαρχία, την εθνική ανεξαρτησία.
Ο κ. Σαμαράς είναι απ’ τους πολιτικούς που έχουν την ευφυΐα να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στην ιδεολογική κυριαρχία και την ηθική υπεροχή - δεν απαιτούμε το ίδιο και απ’ τον Αδώνιδα, πλην όμως, ως φαίνεται εκ των πραγμάτων, ο κ. Σαμαράς αποδεικνύεται ικανός να συναγωνισθεί τους προσφάτως αποκτηθέντες νεοδαμώδεις ακροδεξιούς στο κόμμα του
κατηγορώντας κι αυτός την Αριστερά για κρατισμό και λαϊκισμό.
Το κράτος που καταρρέει σήμερα δεν το έφτιαξε η Αριστερά, μάλιστα της Μεταπολίτευσης, το έφτιαξε ο δικομματισμός της ίδιας περιόδου.
Ο δικομματισμός υπέταξε το κράτος στους «νταβατζήδες», ο δικομματισμός το έκανε άθυρμα της Διαπλοκής, ο δικομματισμός το φόρτωσε ρουσφέτια, αργόμισθους, αναξιοκρατία βολεύοντας τους πελάτες του. Ο δικομματισμός
κράτησε όλα αυτά τα χρόνια αυτό το κράτος υποτελές στους ξένους, ώσπου, τώρα, να υποδουλώσει σε δαύτους και την ίδια την πατρίδα.
Όσο για τον «λαϊκισμό», ας αφήσει ο κ. Σαμαράς αυτήν την καραμέλα στην Ντόρα, την «πουλάει» καλύτερα.
Πρέπει να ομολογήσω σήμερα (αγαπητοί μου αναγνώστες, σας γράφω πάντα ευθέως και ειλικρινώς) ότι άλλα, καλύτερα, περίμενα από τον κ. Σαμαρά.
Το να κατηγορεί σήμερα ο πρόεδρος της Ν.Δ. την Αριστερά για τα έργα του ίδιου του κόμματός του -διότι την «Ελλάδα της μιζέριας» τη δημιούργησε η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και οι παραφυάδες τους- δείχνει ότι άλλα,ακόμα πιο ζοφερά για
την πατρίδα μας περιμένουν. Οτι η προσπάθεια του δικομματισμού να μεταμορφωθεί μοιάζει με ζόμπι που προσπαθούν να βγάλουν κλώνους.
Ουδέν καλό προοιωνίζεται η (επι) στροφή Σαμαρά σε μια μεταεμφυλιοπολεμική ρητορική - δείχνει μια αγωνία να πολωθούν τα πράγματα, αλλά καμιά αγωνία για την πατρίδα
την οποίαν και ο ίδιος συγκυβερνώντας με τον Γιωργάκη την έφερε στα 500 ευρώ μεροκάματο, κάτι σαν «προσεχώς Βουλγάρες!»
Ντροπή.
Κι όχι μόνον...
