…«Ατέλειωτες
ώρες σε καριέρα
και δουλειά, σου
λέω περνάει η ζωή
μας και πίσω δεν
γυρνά»…
Σιγοτραγουδούσα, καθώς γυρνούσα ένα βράδυ σπίτι. Από τα ωραιότερα τραγούδια της Ηρώς. Στίχοι βγαλμένοι από τη ζωή. Στίχοι που σου μιλούν απευθείας στην καρδιά. Στίχοι που είναι αφιερωμένοι στον σύντροφό σου. Και εκεί κάθισα και σκέφτηκα.ώρες σε καριέρα
και δουλειά, σου
λέω περνάει η ζωή
μας και πίσω δεν
γυρνά»…
Σύντροφος…
Μία λέξη με μεγάλη σημασία. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που θα δεχτεί τα μειονεκτήματά σου, θα είναι για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής σου δίπλα σου στα εύκολα και τα δύσκολα.. Θα είναι εκείνος που θα σε κάνει να πάρεις τη μεγάλη απόφαση να φέρετε στον κόσμο ένα παιδί. Τι ωραίο πράγμα που είναι η οικογένεια, σκέφτηκα. Αμέσως κοίταξα γύρω μου. Υπάρχουν αλήθεια στην σημερινή εποχή ευτυχισμένα ζευγάρια; Αυτό βέβαια δεν είμαι αρμόδια να το απαντήσω εγώ.
Δυστυχώς, η γενιά μου, η περιβόητη γενιά των τριαντάρηδων, είναι χτυπημένη από παντού. Οι περισσότεροι νέοι και νέες βρέθηκαν σε μία εποχή που είναι αναγκασμένοι να παλεύουν για το αυτονόητο. Την επιβίωσή τους. Δεν είναι μάλιστα λίγοι εκείνοι που κάνουν και 2-3 δουλειές των 300 ευρώ για να καλύψουν τα έξοδά τους. Φεύγουν το πρωί και γυρίζουν το βράδυ σπίτι. Και εκείνη την στιγμή έρχονται αντιμέτωποι με την μοναξιά που είναι κρυμμένη στους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματός τους. Και δεν είναι επιλογή τους. Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να μοιράζεσαι τις σκέψεις σου , τους προβληματισμούς σου, τις χαρές και τις λύπες σου, με τον άνθρωπό σου. Αλήθεια όμως υπάρχει ο ιδανικός σύντροφος; Εκείνος που θα σε κάνει να ξεχάσεις τα προβλήματα που αντιμετώπισες πριν από λίγες ώρες στη δουλειά σου και θα σε κάνει να νιώσεις ότι είσαι μοναδικός; Είναι δύσκολο. Εξαιρετικά κιόλας, αν κρίνεις πλέον και από τον αριθμό των διαζυγίων.
Ο καθένας από εσάς μπορεί να πάρει παραδείγματα από το φιλικό και το εργασιακό του περιβάλλον. Υπάρχουν ζευγάρια, που έχουν αντέξει στο χρόνο και η αγάπη τους είναι αμοιβαία. Λίγα, αλλά υπάρχουν. Υπάρχουν ζευγάρια που μοιάζουν σαν διάττοντες αστέρες. Εκεί που όλοι νομίζουν ότι είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, εκεί αναθεωρούν. Και αυτό γιατί το πάθος τους δεν ξεσκέπασε από την αρχή τους πραγματικούς τους χαρακτήρες. Υπάρχουν και ζευγάρια που ζουν συμβατικά. Έχουν παιδιά, έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι ζουν την τέλεια και την ιδανική ζωή και διατηρούν παράλληλες σχέσεις. Γυρίζουν σπίτι από τις δουλειές τους, και αρχίζει το θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές τους ίδιους τους εαυτούς τους. Υπάρχουν βέβαια και εκείνα τα ζευγάρια που δεν έχουν κάτι κοινό που να τους ενώνει και απλά παντρεύτηκαν για να μην μείνουν μόνοι στη ζωή τους. Φέρνουν και στον κόσμο ένα παιδί χωρίς να υπολογίσουν ότι αυτό το πλάσμα πρέπει να μεγαλώσει με αγάπη. Τι εγωισμός! Το θέμα οικογένεια είναι κάτι πολύ σοβαρό, ειδικά όταν συνοδεύεται με τον ερχομό ενός παιδιού.
Αν κοιτάξετε όλοι γύρω σας, θα δείτε ότι λίγοι είναι εκείνοι που έχουν πραγματικά ευτυχισμένες οικογένειες. Ο καθένας νοιάζεται για την πάρτη του πια. Βαριέται να γνωρίσει κάποιον και να ασχοληθεί ουσιαστικά μαζί του και όχι επιφανειακά. Δυστυχώς ο γάμος στις μέρες μας έχει συνδεθεί με έναν συμβιβασμό. Κάποιες γυναίκες μάλιστα που είναι στην ηλικία των 30, πανικοβάλλονται γιατί πρέπει να γίνουν μάνες. Γιατί πρέπει; Δεν στο επιβάλλει κανείς αυτό. Η ανάγκη να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί πρέπει να γίνεται σωστά και είναι αποτέλεσμα ενός μεγάλου έρωτα ή μίας μεγάλης αγάπης. Και εκεί οι περισσότερες κάνουν το μεγάλο λάθος. Παντρεύονται το λάθος άντρα. Απλά για να ικανοποιήσουν το εγώ τους και την επιθυμία τους να κάνουν ένα παιδί. Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι ένας τέτοιος γάμος δεν θα ευδοκιμήσει.
Από την άλλη μεριά, οι άντρες δεν έχουν το άγχος του χρόνου. Μπορούν να αποκτήσουν οικογένεια ακόμη και στα 50 τους. Έτσι λοιπόν λίγοι είναι εκείνοι που έχουν την ωριμότητα να βρουν την ιδανική σύντροφο στην ηλικία των 30. Δεν τους κατηγορώ φυσικά, αφού έχουν στις πλάτες τους και το φορτίο της επαγγελματικής αποκατάστασης, που στην εποχή μας είναι πολύ μεγάλο. Το σίγουρο είναι ότι οικογένειες σαν αυτές που μεγαλώσαμε δεν θα υπάρξουν. Τότε δεν υπήρχε ούτε οικονομική κρίση, ούτε όμως και ηθική, που μεταξύ μας την θεωρώ πιο σημαντική. Στο βωμό του χρήματος θυσιάστηκε κάτι πολύ σπουδαίο. Ο θεσμός της οικογένειας.
Τότε υπήρχε επικοινωνία μεταξύ των ζευγαριών και τα παιδιά μεγάλωναν με πολλή αγάπη και από τους δύο γονείς. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο καθένας αγαπάει μάλλον περισσότερο τον εαυτό του και δεν δίνει περιθώριο στον σύντροφό του. Οι εποχές άλλαξαν και μαζί τους και τα συναισθήματα…
Γιατί; Ανοίγω το ράδιο και τυχαία πάλι ακούω το ίδιο τραγούδι και πέφτω πάνω στον εξής στίχο: «σου λέω περνά η ζωή μας και πίσω δεν γυρνά».
Επειδή λοιπόν περνά η ζωή γρήγορα, θα πρέπει να αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας και για ακόμη έναν άνθρωπο με τον οποίο θα συνταξιδέψουμε και θα του σιγοτραγουδήσουμε
«Γιατί έτσι είναι οι σχέσεις και εγώ χωρίς εσένα δεν ζω»…
