Ώρα 4.Όχι το
απόγευμα.Τα
ξημερώματα.
Ακόμη μία
νύχτα αγκαλιά
με τον
υπολογιστή.Πώς
πέρασαν πάλι οι
ώρες τόσο
γρήγορα;
Το facebook και το twitter, είναι εδώ και πολύ καιρό οι καλύτεροί μου φίλοι. Οποιαδήποτε ώρα είναι εκεί για μένα. Ακόμη και τις ώρες που οι φίλοι μου κοιμούνται, στη γειτονιά δεν ακούγεται τίποτα, το τηλέφωνο δεν χτυπάει γιατί η ώρα είναι προχωρημένη και οι περισσότεροι κοιμούνται, ένα «κλικ» χρειάζεται και μου κρατούν συντροφιά. Για την ακρίβεια, οι άνθρωποι που είναι μέσα σε αυτά. Άνθρωποι κάθε ηλικίας. Άνδρες και γυναίκες. Ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Όλοι είναι εκεί.
Σε μία εποχή που η μοναξιά έχει φορέσει το δικό της προσωπείο και κάνει την εμφάνισή της συχνά πυκνά κάθε στιγμή της ημέρας αλλά και της νύχτας, η επικοινωνία μέσω ίντερντετ χτυπάει κόκκινο. Μπορεί η φιλία να είναι δύσκολο πράγμα και ο καθένας από εμάς να έχει 4-5 πραγματικούς φίλους, με τους οποίους μοιράζεται τα πάντα. Η «φιλία», όμως, των λεγόμενων socialmedia, απαρτίζεται από πολλούς φίλους, που μπορούν να ξεπεράσουν, κατά μέσο όρο, τους 2.000! Σε προβληματίζει κάτι; Δεν είσαι καλά στα επαγγελματικά σου; Ο σύντροφός σου σε παράτησε; Αντιμετωπίζεις κάποιο οικογενειακό πρόβλημα; Τι κάνεις; Πιο παλιά έπαιρνες τηλέφωνο τους γονείς ή τους κολλητούς σου για να τους εξιστορήσεις το συμβάν. Τώρα τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Μπαίνεις στο youtube, ψάχνεις ένα τραγούδι, του οποίου οι στίχοι σε εκφράζουν την συγκεκριμένη στιγμή, και το ανεβάζεις στο facebook και στο twitter. Γράφεις και κάτι που θα έλεγες αυθόρμητα στους φίλους σου αν ήταν δίπλα σου την ώρα εκείνη, πατάς enter και δημοσιεύτηκε στο προφίλ σου!
Και δεν το έχεις μοιραστεί με 4-5 φίλους αλλά με 2.000, 3.000 ακόμη και με 5.000! Τότε είναι που οι «διαδικτυακοί φίλοι» θα σου δώσουν τις δικές τους συμβουλές. Τις περισσότερες φορές σου στέλνουν μηνύματα, τα λεγόμενα inbox στο facebook και τα DM στο twitter. Μοιράζονται τις δικές τους εμπειρίες μαζί σου. Και σε κάνουν να νιώθεις ότι δεν είσαι, τελικά, ο μοναδικός που έμεινες χωρίς δουλειά και χωρίς σχέση. Θα σε συμβουλέψουν. Γιατί πάντα ένα τρίτο μάτι βλέπει διαφορετικά την κατάσταση. Και ειδικά όταν δεν είναι και στενός σου φίλος ή συγγενής -που εκεί τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, αφού λόγω της αγάπης που σου έχουν, η συμβουλή τους μπορεί να μην είναι και 100% η πιο κατάλληλη και σωστή.
Συνήθως οι άνθρωποι του στενού μας κύκλου δεν είναι αντικειμενικοί. Σου δίνουν τις περισσότερες φορές δίκιο. Σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Γιατί ξέρουν ότι έχεις περάσει πολλά και δεν θέλουν να σε στενοχωρήσουν. Σε αντίθεση με τους «διαδικτυακούς φίλους». Εκείνοι σε γνωρίζουν μόνο μέσα από αυτά που γράφεις. Προσπαθούν να σε μάθουν μέσω από τα τραγούδια που ανεβάζεις. Εάν είσαι ευαίσθητος, αν είσαι σκληρός, αν έχεις χιούμορ, αν είσαι πεισματάρης. Όλα φαίνονται. Γιατί κακά τα ψέματα, όσο και αν θες να κρυφτείς οι πράξεις σου σε προδίδουν! Νόμος.
Σιγά σιγά η επικοινωνία σας γίνεται πιο συχνή. Σου λένε τα νέα τους, τους λες τα δικά σου. Σε νοιάζονται και τους νοιάζεσαι και εσύ. Μοιράζεστε τις ανησυχίες σας. Ενώ υπάρχουν και φορές που μπορεί και να μαλώσετε γιατί διαφωνείτε έντονα σε κάποιο θέμα! Έχετε αναπτύξει μία σχέση φιλίας που μέρα με τη μέρα χτίζεται βήμα βήμα. Το τρελό στην υπόθεση είναι ότι παρόλο που δεν γνωρίζεστε από κοντά, νιώθετε σαν να γνωριζόσασταν χρόνια. Μέσα, λοιπόν, από το ίντερνετ έχετε φτιάξει τον δικό σας κόσμο με τους φίλους που επιλέξατε εσείς. Και όχι μόνο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που άνθρωποι έκαναν ακόμη και σχέση, παντρεύτηκαν αλλά και χώρισαν. Εκεί, βέβαια, διαπιστώνεις μετά λύπης ότι χάθηκε η επικοινωνία τετ-α-τετ που υπήρχε κάποτε. Οι άνδρες σταμάτησαν να φλερτάρουν τις γυναίκες. Δεν υπάρχει παιχνίδι.
Χθες βράδυ έτυχε να βγω και να πάω σε ένα κλαμπ με πολύ κόσμο. Νέοι και νέες χόρευαν και έπιναν. Κοίταζαν τον διπλανό τους και η επόμενη κίνησή τους ήταν να κοιτάζουν με ανυπομονησία την οθόνη του κινητού τους. Όχι επειδή περίμεναν κάποιο μήνυμα από το φίλο τους, αλλά για να γράψουν κάτι στους «διαδικτυακούς φίλους»! Το πιο αστείο, μάλιστα, είναι ότι κάποιοι από αυτούς βρίσκονταν στο ίδιο μέρος με εκείνους που επικοινωνούσαν. Εγώ τους παρατηρούσα. Ήθελα να δω αντιδράσεις. Όλοι,όμως, χαμογελούσαν όταν τα μάτια τους κολλούσαν στο κινητό τους και όχι στον διπλανό τους. «Τι κρίμα», είπα μέσα μου. Χάθηκαν το φλερτ, η επικοινωνία μεταξύ φίλων, οι γνωριμίες που κάναμε κάποτε στα νυχτερινά μαγαζιά. Όση ώρα τους έβλεπα να είναι πάνω από τα κινητά τους τόσο εκνευριζόμουν.
Μετά από λίγη ώρα γύρισα σπίτι. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ανοίξω τον υπολογιστή μου. Να μπω στο facebook και στο twitter. «Δεν μπορείτε να συνδεθείτε. Παρακαλώ επικοινωνήστε με την εταιρία». Αυτό ήταν το μήνυμα που έλαβα στην οθόνη του υπολογιστή μου. Ήταν η ώρα 4. Με έπιασε πανικός. «Μου λείπουν οι φίλοι μου», είπα από μέσα μου. Και εκεί κατάλαβα ότι και εγώ ήμουν ένας από εκείνους στο κλαμπ, που το κινητό τους ήταν η προέκταση του χεριού τους. Ήμουν εκείνη που κατέκρινα την συμπεριφορά τους. Ήμουν εκείνη που αν είχε στο κινητό της, το fb και το twitter, θα χασκογελούσε πάνω στην οθόνη, αδιαφορώντας για τους γύρω της. Ήμουν και εγώ «θύμα» της διαδικτυακής αυτής επικοινωνίας…
