Είπε η κ. Λαγκάρντ:
«Δεν είναι βέβαιο
ακόμη ότι η Ελλάδα
έχει αποφύγει τη
χρεοκοπία και
μια υποχρεωτική
έξοδο απ’ την
Ευρωπαϊκή Ένωση
και την
Ευρωζώνη.
Πρέπει να υπηρετηθεί με συνέπεια το πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων για να αποφευχθούν τα χειρότερα».
Ευτυχώς, που μας εφιστούν την προσοχή οι ειδικοί, γιατί εμείς εδώ δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε τι μας γίνεται! Πώς να το ξέρουμε, άλλωστε; Μήπως έχουμε πολιτικούς για να μας ενημερώσουν; Μήπως έχουμε πνευματική ηγεσία, μήπως έχουμε έξυπνους, ειδικούς, ανθρώπους με κοινή λογική;
Όχι! Θεωρούν πως είμαστε πρόβατα, που όποτε έρχεται οικονομικό πάσχα (δηλαδή μια μικρή επίδειξη δύναμης των οικονομικών συμφερόντων, δηλ. κάθε τόσο) οδηγούμεθα στη σφαγή, και μας παίρνουν λίγο – λίγο και το λιβάδι!
Το θέμα είναι τώρα οι εκλογές μας. Τι εξαρτά η κ. Λαγκάρντ από τη δήλωσή της; Τι προσδοκά ο Οργανισμός που αυτή εκπροσωπεί από το συγκεκριμένο αποτέλεσμα των εκλογών της Ελλάδας; Γιατί της Ελλάδας; Είμαστε τόσο κρίσιμοι αποδέκτες των ευεργεσιών που το Ταμείο της μπορεί να προσφέρει στον κόσμο, που φοβάται πως αν εμείς πούμε όχι στην προσφορά της κάτι θα χάσει το Ταμείο, ή κάτι θα χάσει ο κόσμος; Για ποιόν ενδιαφέρεται περισσότερο, για τον κόσμο ή για το ταμείο της;
Και γιατί;
Κι οι πολιτικοί μας συγκυβερνήτες; Είναι τόσο ευτυχείς να παραδώσουν γήν και ύδωρ (και το χορτάρι, και τα πρόβατα, και το λιβάδι) στους δανειστές μας και δεν θέλουν να έχει κανένας άλλος αυτήν την ευκαιρία; Κι αν ο λαός δεν δέχεται να εξανδραποδισθεί;
Τίποτα δεν έχει διδαχθεί ο πολιτικός μας κόσμος από την ιστορία της πολιτικής και της οικονομίας. Καμία συνεργασία, στην πολιτική και στην οικονομία, δεν παρέχεται χωρίς αντάλλαγμα. Αλλά πρέπει να διακρίνουμε, αν πρόκειται για συνεργασία εντός ΕΕ, με στόχο την ευημερία των λαών της Ευρώπης, ή αν πρόκειται για συνεργασία μεμονωμένων κρατών με ανεξάρτητες πολιτικές και εθνικές πορείες, όπου ο καθένας θέλει το δικό του στόχο να υπηρετήσει, ανεξάρτητα από τους στόχους των άλλων κρατών.
Αν στην Κοινότητα σκοπών δεν υπάρχει αλληλεγγύη και συμπληρωματικότητα, η κοινότητα δεν θα έχει συνεργασία και ισόρροπη ανάπτυξη, αλλά όπως τώρα, εκμετάλλευση, διαγκωνισμό για επικράτηση των οικονομικά ισχυρών και εξανδραποδισμό των μη οικονομικά ισχυρών, μη αναγνωρίζοντας άλλη ισχύ πέραν της οικονομίας.
Είναι προφανές ότι δεν υπάρχει αξιοπρεπής άνθρωπος που θα επιθυμούσε να θεωρείται ότι διαρκώς πρέπει να προστατεύεται γιατί είναι ηλίθιος (ισοδύναμο κάποιων ομάδων Ελλήνων) , ούτε θα μπορούσε να γίνει δεκτό ότι κάποιος, από μόνος του, θα μπορούσε να ξεγελάει πάντα όλους τους άλλους, για να γίνεται το δικό του (ισοδύναμο της σημερινής γερμανικής πολιτικής συμμαχιών εντός ΕΕ και της γερμανικής επιχειρηματικής επικράτησης με δωροδοκίες).
Εμείς, τι σόι ευρωπαϊκή ένωση είμαστε; Ένωση που θα υπηρετεί την οικονομία μιας χώρας η οποία, στη συνέχεια, θα σύρει στην υπηρεσία των ατομικών της στόχων ένα σύνολο χωρών, και θα εξαγοράζει τη σιωπή και την ανοχή τους με δωροδοκίες και περιστασιακές συμμαχίες προκειμένου να διατηρεί και να βελτιώνει τα οικονομικά και κοινωνικά της πλεονεκτήματα;
Από την άλλη πλευρά καμιά σωτηρία δεν παρέχεται δωρεάν. Η σωτηρία που παρέχουν οι σωτήρες, ως ανεπίγνωστη και χαριστική είναι προφανές ότι είναι επωφελής τουλάχιστον και γι’ αυτούς, επάγεται δηλαδή και δικά τους ωφελήματα, και συνήθως καθόλου ευκαταφρόνητα.
Δεν είναι όμως δυνατόν κανείς, ποτέ, να σε σώσει, αν εσύ δεν θέλεις να σωθείς από τον κακό εαυτό σου.
