Πάντως, επισκέφτηκα
τον θείο Θωμά ως
φυτό και ως άνθρωπο...
ΤΑ ΚΟΜΠΛΕΞ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ,
κύριε διευθυντά, ως
έθνος και ως αυτό που είμεθα, τέλος πάντων. Έπιασαν τον Άκη κι
άφησαν απέξω ΟΛΟΥΣ
τους κακάσχημους...
και τα τελώνια της κολάσεως. Γιατί; Από φθόνο για τη λεβεντιά του, που μέχρι και ο «βασιλιάς της τεστοστερόνης» Ανδρέας είχε τιμήσει «τω καιρώ εκείνω».
Οι κοντοί, οι φαλακροί, οι μικροτσούτσουνοι και το λοιπό αξιοθρήνητο σινάφι συνηγόρησαν να ρίξουν στα ανήλιαγα κελιά τον Κόμη Μοντεχρήστο του σοσιαλισμού! Πώς να πάμε ύστερα μπροστά; Μόνος ήταν ο Άκης; Ως σολίστ θέριζε τις μίζες και τα μιζανπλί; Αλλά έτσι είθισται. Μη δουν ύψος, λεβεντιά, φυσικό μαλλί και υπερλειτουργία αδένων.
Ταράχτηκα πασχαλιάτικα, χωρίς καν να είμαι του σοσιαλισμού. Μόνον διά της κοινής λογικής. Διότι, κύριε διευθυντά μου, ουδέποτε λησμόνησα τους στίχους που μου απήγγειλε ο θείος Βάκης ως αρχαίος δημοδιδάσκαλος, γραμμένους υπό του συμπατριώτου σας, αν δεν απατώμαι, Γεράσιμου Μαρκορά:
«ΜΗ σας είναι ο ξένος πλούτος
ένα αγκάθι στην καρδιά
πέστε αδίστακτα είναι τούτος
εργασίας κληρονομιά…»
ΤΑ ΕΙΠΑ ΣΤΗ ΝΥΦΗ ΜΟΥ και με πρόγκηξε, χωρίς καν να σεβαστεί τη χηρεία μου η αναιδεστάτη.
«ΑΝ» μου είπε «ο Τσοχατζόπουλος είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΣ, τότε η φακλάνα, που έκανε κομπίνες στο ΙΚΑ της Καλλιθέας, μπορεί να υπολογίζεται ως Ρόζα Λούξεμπουργκ…».
Έτσι μου απάντησε η μάνα των τεράτων, που στην Ανάσταση πήγαν κι έκαψαν τέσσερις περμανάντ αθώων κυριών.
Όμως, επειδή είμαι αφορήτου ειλικρίνειας, θα ομολογήσω πως, εκτός του κρατουμένου Άκη, ως άνδρας με εξιτάρει και ο Μάκης του κομμουνισμού. Ναι, κύριε διευθυντά. Ο κύριος Μάκης Μαΐλης (που κάνει ωραία ομοιοκαταληξία ως ΑΚΗΣ-ΜΑΚΗΣ) που αγωνίζεται κατά της πλουτοκρατίας (αν και τον ήθελα πολύ πιο συγκεκριμένο) και κατά του διεφθαρμένου συστήματος των καπιταλιστικών μαχαλάδων. Έχει αυτή την αγέλαστη στενοχώρια, σαν να του είπαν μόλις εκείνη τη στιγμή πως ο σύντροφος Ιωσήφ απεβίωσε, αφήνοντας πίσω την ιστορία να τον κάνει ρομπ ντε σαμπρ. Η αρρενωπή του στενοχώρια μού θυμίζει τον μακαρίτη τον Τηλέμαχο, όταν έμαθε ότι η μάνα του, η πεθερά μου, έπαθε ηλεκτροπληξία από το σεσουάρ. Τόση θλίψη για το «δίκιο του εργάτη» και πόσων άλλων! Τόσο που, λέω, μακάρι να είχα ένα σταλινικό ταλέντο να του ελαφρύνω το βάσανο, ΓΙΑΤΙ, απ’ όσο βλέπω, η Παπαρήγα δεν είναι η πιο ιδανική για ξέδομα, αν και αυτές οι κοντακιανές έχουν κρυφές χάρες.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΦΙΛΟΣΟΦΗΣΩ, γεννηθήκαμε τυχαία, άνευ δυνατότητας επιλογής φύλου, χώρας, ποδοσφαιρικής ομάδας και γεννητόρων. Τα εξέθετε πολύ ωραία ο κύριος Χρήστος Γιανναράς προχθές σε άρθρο για το εναγώνιο ψάξιμο της ελευθερίας, αφού βλαστημήσαμε τον βίον μας με προϋποθέσεις ανελευθερίας. Ο κύριος Χρήστος τα γράφει εξαιρετικά και δεν θέλω να τον αδικήσω με δικά μου καλολογικά στοιχεία. Όμως, επειδή έθιξε το θέμα της ΜΗ επιλογής γεννητόρων, προσωπικώς νομίζω πως η ιδανική περίπτωση γεννήτορος είναι η Μαριάννα Λάτση, ανεξαρτήτου παρτενέρ. Ας μη τα σκαλίζω καλύτερα και στενοχωριέμαι, που δεν είχα γεννήτορα με βαθύ ντεκολτέ.
Την περασμένη Κυριακή του Θωμά πήγαμε οικογενειακώς (δυστυχώς) να ευχηθούμε τον θείο μας Θωμά, αδερφό της θείας Περμαχούλας, ο οποίος είναι φυτό από πρόπερσι. Η κόρη του με δυο Γεωργιανές δήθεν βοηθούς (όρκο παίρνω ότι κλέβουν ασύστολα τον θείο ως φυτό οι βδέλλες) μας είχαν για μενού σιτεμένο καγκουρό Νέας Ζηλανδίας, που το ονόμαζαν θρασύτατα… κατσικάκι.
ΤΟ ΚΑΓΚΟΥΡΟ-ΚΑΤΣΙΚΙ σίγουρα ομιλούσε τη γλώσσα των Μαορί και γνώριζε προσωπικώς την Κίρι Ντε Κανάουα, την ιθαγενή σοπράνο. Μασούσαμε τρεις ώρες την κάθε βουκιά και ανταλλάσσαμε ματιές μίσους και κατανόησης. Μασώντας, μασούσαμε και τα λόγια μας γύρω από τις επικείμενες κρίσιμες εκλογές, που ΔΕΝ θα προσφέρουν αυτοδυναμία και αυτοϊκανοποίηση ούτε στον κύριο Αντώνη του Χάρβαρντ ούτε στον κύριο Βαγγέλη του Κονσερβατουάρ της Ιπποκράτους.
Εγώ, πάντως, επικεντρώθηκα στο θεολογικό μέρος της Κυριακής του Θωμά για να μη ξεμαλλιάσω τη νύφη μου, που από το στόμα της έβγαζε κροκοδείλους, τύφλα να ‘χουν η Λακόστ και ο Νείλος. Εξήγησα πως ο Θωμάς δεν ήταν άπιστος αλλά «δύσπιστος» ως προς το σόου της Ανάστασης. Γιατί τότε δεν υπήρχαν επιβεβαιώσεις, όπως σήμερα, που έχουμε τις μαγειρίτσες, τους οβελίες και τη δυσπεψία. Ούτε, βέβαια, αεροπλάνα για να μεταφέρουν με τιμές υπουργού Οικονομίας το Άγιον Φως. Οπότε κι ο Θωμάς είχε τις ενστάσεις του ως άνθρωπος έντιμος.
Όμως, ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ από τη λίστα των Αποστόλων και να τρέχει προς αναζήτηση κόμματος, είπε «Ναι, έχετε δίκιο, συγγνώμη ΔΕΝ θα το ξανακάνω». Γιατί, ουαί κι αλίμονο αν έπεφτε αμετανόητος στα χέρια των αγιογράφων. Θα τον απαθανάτιζαν τουλάχιστον με μορφή Ευάγγελου Αντώναρου και γλουτούς Καραμανλή.
Οι αγιογράφοι, μη νομίζετε, κύριε διευθυντά, πως είναι ΟΛΟΙ καλόγουστοι σαν τον Αβραμόπουλο, που ως δήμαρχος γέμισε την Αθήνα σιντριβάνια σε στυλ γούρνας για βοϊδογελάδες. Έτσι και σε δουν να παρεκκλίνεις από το θρησκευτικό πρωτόκολλο, σε παίρνει και σε σηκώνει…
Στα λεγόμενά μου ο θείος Βάκης σχεδόν συμφώνησε, ενώ η θεία Περμαχούλα τσίριζε πως ο ηγούμενος Εφραίμ μετεμψυχώθηκε σε Τσοχατζόπουλο και πως στη συνέχεια ο Τσοχατζόπουλος θα μετεμψυχωθεί σε Βάσω Παπανδρέου, ώσπου να λάμψει η αλήθεια.
«Η τσουρόγρια είναι τίγκα στο Αλτσχάιμερ», φώναξαν τα τρισάθλια ανίψια μου κι ο αδερφός μου αδρανής, όπως πάντα, είπε «ώρα να φύγουμε, ν’ αφήσουμε στην ησυχία του και τον θείο Θωμά».
Ο θείος, ευτυχώς, ως φυτό Εθνικού Κήπου δεν πήρε χαμπάρι και πανευτυχής έφαγε μια κατσαρόλα σούπα φιδέ διά χειρός Γεωργιανής τροφού, η οποία ρίχνει και πενήντα ευρώ την ώρα του βρασμού για να πάρει, λέει, νοστιμιά η σούπα. Μετά, φυσικά, τα σουφρώνει.
ΤΩΡΑ ΟΛΑ ΔΕΙΧΝΟΥΝ πως βαδίζουμε προς εκλογάς για να κάνουμε το πικρό γέλιο της ήττας.
Ήδη στο μπάνιο σιγοψιθυρίζω, γιατί παλιά ήμουν «μέτζο», το άσμα «Ήρθε ο καιρός του ΕΧΕ ΓΕΙΑ, τι να την κάνεις πια την περηφάνια». Κι αντιλαλούν τα σαμπουάν και τα πλακάκια απ’ το παράπονο.
Δική σας
Κική Νουρέγιεφ
ΥΓ.: Γι’ αυτό ζήλεψα τον Άκη. Μακάρι να ξυπνήσω μια μέρα και η σπείρα του Αϊ Βασίλη να μου ‘χει βάλει στην τράπεζα έστω τριάντα ψωροεκατομμύρια… Κι εγώ να αναρωτιέμαι… «Πώς; Δεν έχω ιδέα… Ορκίζομαι στην Ιπποκράτους…». Ποιος όμως έχασε την τύχη να τη βρω εγώ, η βαρυπενθούσα Τηλεμάχου.
