Ελάτε να
γράψουμε
αυτό το
κείμενο μαζί.
Για μια φορά
να μην πάρω
επάνω μου
την ευθύνη
για την
χάραξη της
ευθείας ή της
τεθλασμένης
γραμμής...
που ενώνει μία παρατήρηση με ένα συμπέρασμα. Να προτείνετε τους δικούς σας τρόπους, την δική σας “τάξη” μέσα στην αταξία, το ακανόνιστο, το χάος των πιθανοτήτων και των ενδεχομένων.
γράψουμε
αυτό το
κείμενο μαζί.
Για μια φορά
να μην πάρω
επάνω μου
την ευθύνη
για την
χάραξη της
ευθείας ή της
τεθλασμένης
γραμμής...
που ενώνει μία παρατήρηση με ένα συμπέρασμα. Να προτείνετε τους δικούς σας τρόπους, την δική σας “τάξη” μέσα στην αταξία, το ακανόνιστο, το χάος των πιθανοτήτων και των ενδεχομένων.
Θα ξεκινήσω εγώ. Θα θέσω τα πρώτα δεδομένα. Στο τέλος, θα προτείνω τέσσερις πιθανές καταλήξεις της ιστορίας, αλλά θα έχει μείνει κενό το ενδιάμεσο, εκείνο που δικαιολογεί μία από τις τέσσερις εκδοχές. Αυτό το μέρος θα το γράψετε εσείς, επιλέγοντας ένα από τα τέσσερα φινάλε.
Η αρχή της ιστορίας:
Ο κόσμος του είχε αρχίσει να ξηλώνεται. Τα προσωπικά του αντίβαρα παιδικά μπαλόνια στον ουρανό, η φιλοσοφική του αρματωσιά τσίγκος πολυκαιρισμένος, τρυπούσε σε όλα τα χτυπήματα. (Αυτή είναι η περιγραφή ενός τρίτου, ενός “απ' έξω”, που έχει ένα μικρό χαρισματάκι στο γράψιμο...) Στην ουσία, απλά πεινούσε. Ακαβάντζωτος σε εκείνο που ήρθε, ανέτοιμος για μία ζωή φτώχειας και απόγνωσης (πώς προετοιμάζεσαι άραγε;) ανυπεράσπιστο πειραματόζωο του πιο πρόστυχου κυνισμού που γνώρισε η Ευρώπη από τον πόλεμο και μετά. Σε λίγες μέρες εκλογές αλλά ούτε αυτό ήταν ικανό να του φτιάξει για λίγο το κέφι...
Μετρούσε τα βιβλία του και ήταν πολλά, μετρούσε τα λεφτά του και ήταν λίγα, μετρούσε τα χρόνια του και διαχώριζε τα ανθρώπινα από τα συντάξιμα! Κρυμμένος στα ρούχα, το σπίτι και το αυτοκίνητο, που του είχαν ξεμείνει από τα χρόνια της “δόξας”, με πατημένα τα πενήντα πια, κι ένα παχύ αδιαπέραστο σκοτάδι στα δύο μέτρα, στις δύο μέρες, δεν μπορούσε ούτε την ανάσα του να στείλει μακρυά και να μην την πάρει πίσω αμέσως. Τοίχος.
Μετρούσε τα βιβλία του και ήταν πολλά, μετρούσε τα λεφτά του και ήταν λίγα, μετρούσε τα χρόνια του και διαχώριζε τα ανθρώπινα από τα συντάξιμα! Κρυμμένος στα ρούχα, το σπίτι και το αυτοκίνητο, που του είχαν ξεμείνει από τα χρόνια της “δόξας”, με πατημένα τα πενήντα πια, κι ένα παχύ αδιαπέραστο σκοτάδι στα δύο μέτρα, στις δύο μέρες, δεν μπορούσε ούτε την ανάσα του να στείλει μακρυά και να μην την πάρει πίσω αμέσως. Τοίχος.
......(Εδώ θα συμπληρώσετε την δική σας παράγραφο, επιλέγοντας και δικαιολογώντας μία από τις τέσσερις καταλήξεις)........
Πιθανές καταλήξεις:
Α) Θα ζήσει με ό,τι του αναλογεί από ό,τι του έτυχε. Κανείς δεν του υπέγραψε συμβόλαιο πως η ζωή δεν έρχεται τούμπα. Η ανθρώπινη Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες ανατροπές, και από ανθρώπους που διέπρεψαν στον στίβο της γενναιότητας τρώγοντας ποντίκια. Ζήσε! Βρες τους καινούργιους τρόπους, νοηματοδότησε αλλιώς την ζωή σου, μην πετάς στα σκουπίδια το πιο μεγάλο δώρο, από δειλία και φόβο. Εύκολο; Το πιο δύσκολο από όλα. Για αυτό μίλησα για γενναιότητα.
Β) Θα παλέψει να τα πάρει όλα πίσω! Δεν θα του αλλάξει κανένας τις προτεραιότητες. Δούλεψε σαν σκυλί τριάντα χρόνια και τα θέλει όλα! Το αμάξι, το σπίτι, την κατανάλωση, την σύνταξη, λεφτά για τα παιδιά του. Δεν θα τον πείσει κανένας εξασφαλισμένος πολιτικός ή τραπεζίτης πως είναι αναγκαίο, για κάποιο “εθνικό συμφέρον”, να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του σαν αρουραίος.
Γ) Θα το δεχτεί ως αναγκαίο κακό για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον. Ζούσαμε πέρα από τις δυνατότητές μας, ο τρόπος ζωής μας είχε κακοφορμίσει, σ΄ έναν ανταγωνιστικό κόσμο χρειάζονται “λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά”.
Δ) Από απόγνωση ή από ηρωισμό και πολιτική θέση, μία σφαίρα κι ένα σημείωμα στην πλατεία Συντάγματος.
