Αποτύχαμε στη
δουλειά μας;
Μας φταίει το
αφεντικό μας.
Ήταν παράξενος,
είχε πολλά
κόμπλεξ,
συμπαθούσε
την «κλίκα» του.
Αποτύχαμε στο γάμο μας; Μας φταίει ο σύντροφος που επιλέξαμε. Δεν ήταν, τελικά, αυτό που έδειχνε. Είχε άσχημη συμπεριφορά, ζήλευε, είχε παραξενιές, δεν υπήρχε επικοινωνία, και στο ερωτικό κομμάτι της σχέσης ήταν απών. Αποτύχαμε στις σπουδές; Ήταν δύσκολα τα θέματα. Δεν έπεσαν τα «sos». Απέτυχε η μία κυβέρνηση; Φταίνε οι πολιτικοί. Δεν έκαναν αυτά που μας υποσχέθηκαν.
Η αποτυχία είναι κάτι που πρέπει να αποδεχτούμε εμείς οι ίδιοι πρώτα. Φταίμε. Όχι 100%, άλλα έχουμε μερίδιο ευθύνης. Αν για παράδειγμα απολυθήκαμε από τη δουλειά μας, δεν φταίει μόνο το αφεντικό μας. Ίσως και εμείς δεν ήμαστε σωστοί στις υποχρεώσεις μας και δεν ήμαστε παραγωγικοί. Δεν θα πρέπει να κοιτάμε μία ζωή τι κάνει ο συνάδελφός μας, και αν η θέση που έχει, την έχει επειδή είναι κολλητός του αφεντικού. Ότι κάνουμε το κάνουμε για τον εαυτό μας πρώτα. Και όχι για να αποδείξουμε κάτι στους άλλους.
Τώρα, αν ο γάμος διαλύθηκε, δεν πρέπει να ρίχνουμε τις ευθύνες στον σύντροφο μας. Ήταν δική μας επιλογή. Τις επιλογές μας πρέπει να τις στηρίζουμε ακόμη και αν δεν ήταν οι πιο σωστές, γιατί ήταν δικές μας. Τι θα πει, δεν ήταν αυτός που ονειρευόμασταν ; Μήπως πρέπει πρώτα από όλα να μάθουμε πώς θέλαμε να ήταν αυτός που περιμέναμε; Αν δηλαδή επιλέξουμε τον σύντροφό μας, με βάση την εξωτερική ομορφιά, θα πρέπει να υποστούμε και τις συνέπειες. Δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να τον κατηγορήσουμε για πράγματα που γνωρίζαμε εξαρχής ότι δεν έχει… Είναι άδικο.
Και πάμε τώρα στους μαθητές Λυκείου που προετοιμάζονται για τις εξετάσεις. Τις περισσότερες ώρες τις περνούν σερφάροντας στο διαδίκτυο, και όχι πάνω από τα βιβλία τους. Κάνουν φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, αλλά αν δεν διαβάσουν δεν πρόκειται στις εξετάσεις να γράψουν καλά. Οι πιο πολλοί μελετούν τα «sos» θέματα και στα υπόλοιπα δεν δίνουν καμία απολύτως σημασία. Πλησιάζουν οι εξετάσεις, πέφτουν άλλα θέματα από εκείνα που είχαν διαβάσει και βρίζουν τους καθηγητές τους και αυτούς που επέλεξαν να τα βάλουν. Δε λέω, και εγώ πέρασα από αυτήν την κατάσταση, και το να ρίχνεις ευθύνες στους άλλους είναι το πιο εύκολο. Δεν είναι, όμως, έτσι. Θα πρέπει να καταλάβεις και να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Όπως μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχεις και για τη σημερινή κατάσταση που βιώνουμε σα χώρα. Γιατί όσο και αν θέλουμε να βρίζουμε τους πολιτικούς και τις εκάστοτε κυβερνήσεις, ευθύνη είχαμε και εμείς και, μάλιστα, μεγάλη. Και αυτό φαίνεται καθαρά στην κάλπη. Εκεί είναι η στιγμή της αλήθειας. Εκεί κρίνονται όλα. Και εκεί όλοι εμείς, όλοι κάθε φορά κάνουμε το ίδιο λάθος. Ψηφίζουμε ανθρώπους που η ιστορία έδειξε ότι δεν πρέπει να τους έχουμε καμία απολύτως εμπιστοσύνη.
Αλλά, κακά τα ψέματα, έτσι ο Νεοέλληνας. Προκειμένου να βολέψει το παιδί του στο δημόσιο, ή να λαδώσει κάποιον για να κάνει τα στραβά μάτια στην προβληματική του επιχείρηση, ψήφιζε το ανάλογο κόμμα που θα του εξασφάλιζε αυτές τις παροχές. Και όχι μόνο. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ρίχνω το φταίξιμο σε όλους, αλλά σε μία αρκετά μεγάλη μερίδα κόσμου, που τους ψήφιζε τόσα χρόνια, γιατί τους βόλευε η κατάσταση. Η ευθύνη είναι δικιά μας. Άλλωστε εκλογές πλησιάζουν και θα φανεί τι επιλογή θα κάνουμε.
Που θέλω να καταλήξω; Ότι θα πρέπει να σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους για ότι κακό μας συμβαίνει. Εμείς οι ίδιοι το προκαλούμε. Εμείς κάναμε την επιλογή στο τέλος βγήκε ακατάλληλη. Δεν μας επιβάλλει κανείς τίποτα. Έχουμε μέχρι στιγμής τουλάχιστον, την ελευθερία, να επιλέγουμε πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις. Σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις που θα αδικηθούμε. Αλλά αυτό που έμαθα μέσα από τη ζωή μέχρι τώρα, είναι ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Ακόμη και μία κακή επιλογή μπορεί να σε βοηθήσει να προχωρήσεις παραπέρα. Θα φας τα μούτρα σου, θα δεις την πραγματικότητα, και τότε θα έρθει η ώρα που θα θες να την αλλάξεις. Και θα το κάνεις.
Ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και ας κάνουμε αυτοκριτική. Τότε θα αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή μας. Και πρώτα από όλα οι επιλογές μας. Θα είναι αυτές ακριβώς που μας αξίζουν.
