Στο Δημοτικό πήγαινα
σε Παιδαγωγικές
Ακαδημίες, αυτές που έβγαζαν δασκάλους.
Κάποτε, στα Γιάννενα,
ο Διευθυντής έστειλε μια επιτροπή σπουδαστών
να κάνει έρανο μεταξύ
των σημαινόντων της
πόλης για να...
εξασφαλιστούν προμήθειες για το εστιατόριο της Ακαδημίας. Πήγαν και στον Σεραφείμ, Αρχιεπίσκοπο τότε Ιωαννίνων. Όταν έμπαιναν εκείνος έδιωχνε κάποιους παπάδες που του γύρευαν χρήματα για την αποπεράτωση ενός ναού. Μόλις άκουσε το αίτημα των σπουδαστών ρώτησε “πενήντα χιλιάδες φτάνουν;” Οι παπάδες διαμαρτυρήθηκαν “μα, Δέσποτα, ο ναός;”. “Ναός είναι τα στομάχια των παιδιών”, απάντησε αγέρωχος ο παλιός αντάρτης, Μητροπολίτης.
σε Παιδαγωγικές
Ακαδημίες, αυτές που έβγαζαν δασκάλους.
Κάποτε, στα Γιάννενα,
ο Διευθυντής έστειλε μια επιτροπή σπουδαστών
να κάνει έρανο μεταξύ
των σημαινόντων της
πόλης για να...
εξασφαλιστούν προμήθειες για το εστιατόριο της Ακαδημίας. Πήγαν και στον Σεραφείμ, Αρχιεπίσκοπο τότε Ιωαννίνων. Όταν έμπαιναν εκείνος έδιωχνε κάποιους παπάδες που του γύρευαν χρήματα για την αποπεράτωση ενός ναού. Μόλις άκουσε το αίτημα των σπουδαστών ρώτησε “πενήντα χιλιάδες φτάνουν;” Οι παπάδες διαμαρτυρήθηκαν “μα, Δέσποτα, ο ναός;”. “Ναός είναι τα στομάχια των παιδιών”, απάντησε αγέρωχος ο παλιός αντάρτης, Μητροπολίτης.
Θυμήθηκα την ιστορία όταν προσπαθούσα να μετρήσω τι κάνει κανείς με 650.000 ευρώ. Εξασφαλίζει 20.000 διανυκτερεύσεις αστέγων σε ξενοδοχεία 2 αστέρων. Πληρώνει 400.000 πρωινά παιδιών στα σχολεία. Γεμίζει 15.000 άδεια ψυγεία φτωχών νοικοκυριών. Συνεισφέρει 100.000 μερίδες σε συσσίτια συνανθρώπων μας. Δίνει ανάσα σε χίλιους άνεργους οικογενειάρχες να πληρώσουν τους λογαριασμούς του μήνα. Ο κατάλογος μου γέμιζε από χιλιάδες μικρές και μεγαλύτερες πληγές που μπορούσε να ανακουφίσει αυτό το ποσόν και ήταν ατελείωτος. Όμως τα λεφτά δόθηκαν για ένα τιμημένο κύπελλο.
Δεν αμφισβητώ την αξία των κειμηλίων, κάθε άλλο. Και καταλαβαίνω πολύ καλά τους συμβολικούς λόγους που ώθησαν κάποιο ίδρυμα να φέρει πίσω ένα έπαθλο που συνδέθηκε με μια ένδοξη αθλητική στιγμή του παρελθόντος μας. Ήταν μια κίνηση ανάτασης, μια κίνηση άρνησης της ήττας. Ακριβώς όμως επειδή πρόκειται για συμβολισμό- άλλωστε αν κάτι η χώρα μας έχει σε επάρκεια είναι ενθυμήματα αρχαίου και νεότερου κλέους-πιστεύω ότι ισχυρότερος συμβολισμός θα ήταν ακριβώς ο αντίθετος. Αυτός δηλαδή που θα υποδήλωνε την στροφή του βλέμματος των πιο ισχυρών συμπολιτών μας προς την κοινωνία και θα υπογράμμιζε την αντιστροφή των προτεραιοτήτων που είχαν μέχρι τώρα. Ακόμα και στον ρόλο τους ως χορηγών.
Σήμερα νομίζω είναι επιτακτικότερο να ξέρουν οι κοινωνικά αποκλεισμένοι ότι οι οικονομικά επιφανείς δεν συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους. Ότι, για παράδειγμα, το λίγο ή περισσότερο που επιθυμούν να διαθέσουν σε μια ευεργεσία δεν θα το δώσουν για να συνδέσουν το όνομά του με έναν παγκοσμίως προβεβλημένο επαναπατρισμό ενός εθνικού θησαυρού αλλά θα προτιμήσουν το ίδιο ποσό να το διαθέσουν σε ανοιχτές πληγές της κοινωνίας μας, σε μικρές, άδοξες και χωρίς καμμία προβολή χειρονομίες αλληλεγγύης. Το μήνυμα ότι σήμερα πιστεύουμε πως από ένα κύπελλο γεμάτο δόξα περισσότερο μας απασχολούν χίλια άδεια πιάτα θα ήταν πιο ανακουφιστικό και ανθρώπινο από το μήνυμα ότι δεν χάθηκε το βραβείο του Σπύρου Λούη. Διότι Ναός είναι τα στομάχια των παιδιών.
