πρόφτασα να πω,
λυπάμαι
Για όσα δεν
άντεξα να δω,
φοβάμαι
Φραγκίσκη Σταυράκη,
Για όσα
Η ατομική αυτοκτονία σε μια κοινωνία χωρίς κανόνες, σε βαθιά κρίση θεσμών και σχέσεων, πέραν του προσωπικού συμβολισμού εμπεριέχει και επικοινωνιακά μηνύματα ζωής και θανάτου.
Η αναζήτηση «του δικού σου θανάτου» συχνά κρύβει μια επίκληση ζωής που αντεστράφη, διότι κανείς δεν ήταν σε θέση να την αποκωδικοποιήσει ή να την ακούσει. Το νόημα της πράξης στη διαδρομή αυτο-θανάτωσης δεν κρύβεται στο «πώς» αλλά στο «γιατί».
Ο πρωταγωνιστής συγκεντρώνει και τις τρεις κρίσιμες ιδιότητες (δικαστής – δήμιος – θύμα) και με το διάβημά του σηματοδοτεί την αδιόρατη γραμμή ανάμεσα στο δικαίωμα για μια καλύτερη ζωή και στο δικαίωμα στον αξιοπρεπή θάνατο.
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να σεβόμαστε την αυτο-θυσιαστική του ενέργεια, που δεν είναι άλλωστε τόσο συνηθισμένη στο σύγχρονο κόσμο των σκληρών κι επιτυχημένων (τάχατες αθώων και ανεύθυνων) ανθρώπων του χρήματος, του πνεύματος και της πολιτικής.
