Διαβάζω και ακούω
συνέχεια γύρω μου
πως πρέπει «μόνοι
μας να βγούμε από
την κρίση και θα
χρειαστεί πολλή
δουλειά γι’ αυτό».
Δεν διαφωνώ,
αντιθέτως
επαυξάνω.
Δεν παύει όμως αυτή η φράση να είναι γενική και αόριστη. Εκείνο που έχουμε ανάγκη τώρα, δεν είναι γενικότητες και αοριστολογίες αλλά συγκεκριμένους, χειροπιαστούς «ρόλους» που πρέπει να παίξουμε με πειστικότητα και πείσμα τόσο «εμείς» δηλαδή οι πολίτες – επιχειρηματίες, όσο και «εκείνοι» δηλαδή το Δημόσιο και οι λειτουργοί του (περιλαμβανομένων των πολιτικών).
συνέχεια γύρω μου
πως πρέπει «μόνοι
μας να βγούμε από
την κρίση και θα
χρειαστεί πολλή
δουλειά γι’ αυτό».
Δεν διαφωνώ,
αντιθέτως
επαυξάνω.
Δεν παύει όμως αυτή η φράση να είναι γενική και αόριστη. Εκείνο που έχουμε ανάγκη τώρα, δεν είναι γενικότητες και αοριστολογίες αλλά συγκεκριμένους, χειροπιαστούς «ρόλους» που πρέπει να παίξουμε με πειστικότητα και πείσμα τόσο «εμείς» δηλαδή οι πολίτες – επιχειρηματίες, όσο και «εκείνοι» δηλαδή το Δημόσιο και οι λειτουργοί του (περιλαμβανομένων των πολιτικών).
Για να κάνω πιο «χειροπιαστά» όσα παραπάνω εξέθεσα, θα χρησιμοποιήσω ένα μικρό παράδειγμα, η γενίκευση του οποίου από κάθε καλόπιστο αναγνώστη (νοήμονες θεωρούνται άπαντες), μπορεί να δώσει με κάποια ενάργεια πιστεύω την συνολική εικόνα αυτού που «πρέπει να γίνει».
Άκουσα προχτές στην τηλοψία έναν δημοσιογράφο μεγάλου καναλιού, να ρωτά με νόημα έναν επιχειρηματία αγρότη, επίδοξο παραγωγό σαλιγκαριών αν το Κράτος είναι «δίπλα» του αρωγός και βοηθός στην προσπάθειά του αυτή. Δεν θα παραθέσω την απάντησή του, καθώς η ίδια η ερώτηση έβαζε μπροστά στα μάτια μου την εικόνα του υπερτροφικού Κράτους – Πατερούλη που οφείλει να βρίσκεται «δίπλα» σε κάθε έναν από εμάς που ανέλαβε ή πρόκειται να αναλάβει κάποιαν επιχειρηματική πρωτοβουλία. Μια εντελώς λάθος εικόνα, μια εντελώς παραπλανητική ερώτηση που εκμαιεύει και την αντίστοιχη «ραγιάδικη» και «παραπονεμένη» απάντηση.
Όχι, δεν θα ήθελα το Κράτος «δίπλα» μου σε τυχούσα επιχειρηματική μου κίνηση! Η απάντηση είναι απλή και καταλυτική: «δεν θα ήθελα το Κράτος αντίπαλό μου!»
Θα ήθελα αρχικά να είμαι ελεύθερος να επιχειρήσω στο συγκεκριμένο (ή όποιον άλλον κλάδο επιλέξω), χωρίς προϋποθέσεις, ειδικές άδειες, όρους και όλα εκείνα που εφηύρε κατά καιρούς το ελληνικό «δοβλέτι» για να προστατέψει διάφορες κλειστές κάστες επαγγελματιών. Το επάγγελμα του εκτροφέα σαλιγκαριών (όπως και κάθε επάγγελμα) θα πρέπει κατ’ αρχάς να είναι ελεύθερο προς άσκηση από κάθε πολίτη. Εξαιρούνται φυσικά όσα επαγγέλματα απαιτούν ειδική εκπαίδευση αλλά και για αυτά θα πρέπει να είναι αρκετή η αρμοδίως εγκεκριμένη άδεια άσκησης επαγγέλματος και μόνον. Οποιοσδήποτε άλλος όρος και κριτήριο είναι εκ του πονηρού και φέρει αυτομάτως το Κράτος «απέναντι» στον πολίτη που θέλει να επιχειρήσει.
Δεν θα ήθελα το Δημόσιο να με καθυστερήσει με δεκάδες άχρηστα χαρτιά και υπηρεσιακά έγγραφα για να πάρω άδεια εγκατάστασης και λειτουργίας της εκτροφής μου. Αντίθετα, θα ήθελα να έχει έτοιμη μελέτη χρήσεων γης και κτηματολόγιο ώστε να γνωρίζω επακριβώς που μπορώ να ασκήσω την συγκεκριμένη δραστηριότητα.
Δεν θα ήθελα να αναγκαστώ να «λαδώσω» κάποιον «αρμόδιο» για να «εγκριθεί» η επένδυσή μου, να υπαχθεί σε αναπτυξιακό νόμο ή να τύχει χρηματοδότησης. Αντίθετα, θα ήθελα να υπάρχουν στην αρμόδια υπηρεσία (διεύθυνση γεωργίας εν προκειμένω) όλες οι απαραίτητες πληροφορίες, έντυπα, προϋποθέσεις, δικαιώματα, υποχρεώσεις και οικονομικά στοιχεία, ώστε να μπορώ να αποφασίσω μόνος μου και σε σύντομο χρονικό διάστημα αν με συμφέρει ή όχι οικονομοτεχνικά η εν λόγω επένδυση. Δεν χρειάζομαι «σπρώξιμο» ή «πατρονάρισμα» αλλά έγκυρη ενημέρωση και ξεκάθαρους όρους.
Θα ήθελα η οικοδομική άδεια να είναι: φτηνή, ξεκάθαρη και κυρίως να εκδοθεί τάχιστα, χωρίς το αναγκαίο «γρηγορόσημο» και τα «γιουρούσια» και τις εκ των υστέρων επιβαρύνσεις από ελέγχους της πολεοδομίας, του ΙΚΑ, της κάθε απίθανης επιτροπής. Θα πληρώσω το συμφωνηθέν, θα χτίσω επίσης το συμφωνηθέν, τελεία και παύλα.
Θα ήθελα κτηνίατρο ή γεωπόνο υπηρεσίας 24 ώρες το 24ωρο, χωρίς «μπαχτσίσι», αλισβερίσι, «μαύρες» αμοιβές για εκτός έδρας, εκτός ωραρίου, εκτός γραφείου.
Θα ήθελα να είμαι ασφαλισμένος στον ΕΛΓΑ (ή ανάλογο ιδιωτικό οργανισμό) πληρώνοντας ένα συμφωνημένο και προκαθορισμένο ασφάλιστρο για κάλυψη πραγματικών (όχι φανταστικών ή ανύπαρκτων) κινδύνων. Δεν θέλω να υποχρεωθώ σε κανέναν βουλευτή ή υπουργό ώστε «κατόπιν ενεργειών του» να αποζημιωθώ μετά από 2,3 ή 5 χρόνια για πραγματικές ή φανταστικές ζημιές!
Θα ήθελα όταν έχω συγκομιδή και τυποποίηση των σαλιγκαριών, να βρίσκω τους ανάλογους εργάτες γης από τις σχετικές λίστες του ΟΑΕΔ κι αν δεν υπάρχουν διαθέσιμοι Έλληνες εργάτες γης, να μπορώ να μετακαλώ κατά το δοκούν μετανάστες, των οποίων το ασφαλιστικό καθεστώς θα είναι παρόμοιο με των γηγενών.
Θα ήθελα όταν μεταφέρω τα ευπαθή προϊόντα μου προς πώληση (στο εσωτερικό ή το εξωτερικό) να υπάρχουν οι υποδομές (δρόμοι, λιμάνια, σταθμοί τρένων, αεροδρόμια) και τα μεταφορικά μέσα και κυρίως και αυτές και τα μέσα να είναι ανοιχτές και εν λειτουργία 365 μέρες το χρόνο.
Θα ήθελα το τραπεζικό σύστημα να εφαρμόζει το φάκτοριν και να έχει εξαλείψει τις μεταχρονολογημένες επιταγές ώστε να είμαι βέβαιος πως θα πληρωθώ για το προϊόν των κόπων μου σε μια αγορά που να λειτουργεί με καλή πίστη και πλήρη έλεγχο.
Τέλος, θα ήθελα η φορολογία μου να είναι συγκεκριμένη και γνωστή εκ των προτέρων καθώς και σταθερή σε βάθος χρόνου. Ευχής έργο θα ήταν να υπήρχε μια περίοδος μειωμένης φορολογίας τουλάχιστον μέχρι η επένδυση να είναι πλήρως αποδοτική.
Είναι φανερό ότι για να εργαστώ αποδοτικά, για να επενδύσω, για να προκόψω ως εκτροφέας σαλιγκαριών, δεν χρειάζομαι κανέναν «δίπλα» μου πόσο μάλλον το Κράτος. Αλλά είναι εξίσου φανερό πως με το Κράτος «απέναντί μου», εχθρό της επιχείρησης, τροχοπέδη στη δουλειά μου, εμπόδιο στα σχέδιά μου, επένδυση δεν πρόκειται ποτέ να κάνω. Τόσο απλά είναι τα πράγματα για όποιον θέλει να τα διορθώσει. Είμαι πεπεισμένος πως χωρίς αλλαγή αυτών των τόσο συγκεκριμένων παραμέτρων (για την οποία αλλαγή δεν χρειάζονται χρήματα αλλά μονάχα πολιτική βούληση) ελάχιστοι θα επιχειρήσουν ως εκτροφείς σαλιγκαριών και ακόμη λιγότεροι θα προκόψουν!
