και άσπρο πουκάμισο στον
πέμπτο όροφο. Ύφος σοβαρό,
κουβέντα επαγγελματική.
Διήρκεσε τόσο όσο χρειάστηκε
το βλέμμα μου να πέσει στον
πρώτο όροφο του απέναντι κτιρίου.
Κι όλα θρυμματίστηκαν: μαύρη πραγματικότητα, τραγωδίες, γελοιότητα
και τοίχοι. Να σου δώσω μια να
σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε μου
φώναζε η εικόνα μπροστά μου:
ξαπλωμένος μπροστά στο μπαλκόνι, φορώντας το εσώρρουχό του ο άντρας απέναντί μου απορροφούσε με όλο του το δέρμα το μεγάλο αθηναϊκό δώρο. Τον φανταζόμουν να 'χε γυρίσει μπαϊλντισμένος από τη δική του αγκούσα, ν’ άναψε τσιγάρο, να κοίταξε τον ουρανό απ’ το παράθυρό του και να πέταξε τα ρούχα του μπροστά στην τρελή, ευεργετική αυθάδεια της αττικής ηλιοφάνειας (σαν βουτιά σε διαυγή, γαλανά νερά). Εξασφάλισε μισή ώρα αμεριμνησίας. Μόλις προχτές συνέβη, ημέρα εργάσιμη, 2.30 το μεσημέρι, στην οδό Σολωμού των Εξαρχείων, στην έξοχη πολυκατοικία την επονομαζόμενη ζούγκλα από τα γκράφιτι που παρήγγειλε και εξασφάλισε ο ιδιοκτήτης της ως μόνη λύση –προστασία από την κακογουστιά των άτεχνων πασαλειμμάτων. Στην καρδιά της πόλης, που επιμένει να μας ξαφνιάζει ζωογόνα. Συγγνώμη, αγαπητέ άγνωστε ένοικε του πρώτου για την παραβίαση – όμως γίνατε το σωσίβιό μου.
της Αναστασίας Λαμπρία
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.stigmes&id=14109
