Aλήθεια, ποιος
ορίζει σήμερα
(παλαιότερα
ήταν αλλιώς…)
τους δύο
όρους αυτής
της εξίσωσης;;
Ποιος θέτει τα
όρια, ώστε να
διασφαλίζεται
μια...
ευνομούμενη ισορροπία (στην κοινωνία, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στην οικογένεια και στο ίδιο το άτομο εν κατακλείδι); Η αυτόματη απάντηση είναι: Ο ΝΟΜΟΣ!, η έστω, η εν γένει ‘συμφωνία’ που ορίστηκε εκ των προτέρων και θα έπρεπε να τηρείται απαρεγκλίτως. Πριν όμως, την οποιαδήποτε συμφωνία, ορίζεται κι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο τελείται αυτή, έτσι ώστε οι παρεκκλίνοντες να δέχονται και τις συνέπειες (αλήθεια, πότε ακούσαμε και είδαμε τελευταία κάποιους παρεκκλίνοντες να τιμωρούνται ή έστω να μετανοούν για τις πράξεις τους;;;)
ευνομούμενη ισορροπία (στην κοινωνία, στο πανεπιστήμιο, στο σχολείο, στην οικογένεια και στο ίδιο το άτομο εν κατακλείδι); Η αυτόματη απάντηση είναι: Ο ΝΟΜΟΣ!, η έστω, η εν γένει ‘συμφωνία’ που ορίστηκε εκ των προτέρων και θα έπρεπε να τηρείται απαρεγκλίτως. Πριν όμως, την οποιαδήποτε συμφωνία, ορίζεται κι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο τελείται αυτή, έτσι ώστε οι παρεκκλίνοντες να δέχονται και τις συνέπειες (αλήθεια, πότε ακούσαμε και είδαμε τελευταία κάποιους παρεκκλίνοντες να τιμωρούνται ή έστω να μετανοούν για τις πράξεις τους;;;)
Έτσι, λοιπόν, ενώ ο νόμος ουσιαστικά θέτει το πλαίσιο δράσης (και αντίδρασης ενίοτε), προστατεύοντας τα άτομα απ’ τις δικές τους παρεκκλίσεις και των άλλων, καλούμαστε να δεχτούμε (το ήδη νομοθετημένο και αποδεκτό) πλαίσιο, που καθορίζει υποχρεώσεις και δικαιώματα (με αυτή τη σειρά) …
Θέτοντας κανόνες, προστατεύω και προστατεύομαι, δεν περιορίζομαι : αυτονόητο
Κάνοντας σωστά το καθήκον μου ή απλά τη δουλειά μου, κατοχυρώνω το δικαίωμά μου για εργασία, αξιοποιώντας τις ικανότητες και δυνατότητές μου, δεν υπεκφεύγω : αυτονόητο
Αποδεχόμενος μια αξιοκρατική, αντικειμενική, εκ των προτέρων θεσμοθετημένη αξιολόγηση, αναφορικά με την αποτελεσματικότητα ή την παραγωγικότητα της δουλειάς μου, μπαίνω σε μια διαδικασία αυτοελέγχου και εν γένει βελτίωσης, δεν αδικούμαι: αυτονόητο
Μη παρανομώντας από παράλληλες, μη δηλωμένες δουλειές, δεν είμαι Ο ΑΝΟΗΤΟΣ αλλά απλά ο νόμιμος: αυτονόητο
Προσπαθώντας να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, στη διαδικασία της μάθησης/διδασκαλίας και να προ(σ)καλέσω τους μαθητές/φοιτητές μου να πράξουν το ίδιο, δεν ονειροβατώ : αυτονόητο
Ως ηγέτης μιας ομάδας, την εκπροσωπώ, δεν την δυναστεύω : αυτονόητο
Ως σκεπτόμενο άτομο, διερωτώμαι συνεχώς κι εκπλήσσομαι ανελλιπώς, δεν παγιώνομαι σε απόψεις, δεν προσκολλώμαι στο παρελθόν : αυτονόητο
Γιατί λοιπόν, όποιος τα πράττει όλα αυτά, θεωρείται ΩΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ;;;
