Απορώ...πώς
γίνεται να
περνάει το
αστικό κέντρο
της πρωτεύουσας
τη μεγαλύτερη
κρίση της
μεταπολεμικής
ιστορίας του κι
όλοι μας να
σφυρίζουμε
αδιάφορα.
Πώς γίνεται το ένα μαγαζί να κλείνει πίσω από το άλλο, οι λαθρομετανάστες να φτάνουν το ένα εκατομμύριο, η ανεργία στα νέα παιδιά να χτυπάει κόκκινο στο 50% και όλοι εμείς να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε.
γίνεται να
περνάει το
αστικό κέντρο
της πρωτεύουσας
τη μεγαλύτερη
κρίση της
μεταπολεμικής
ιστορίας του κι
όλοι μας να
σφυρίζουμε
αδιάφορα.
Πώς γίνεται το ένα μαγαζί να κλείνει πίσω από το άλλο, οι λαθρομετανάστες να φτάνουν το ένα εκατομμύριο, η ανεργία στα νέα παιδιά να χτυπάει κόκκινο στο 50% και όλοι εμείς να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε.
Πρόσφατα είχα ταξιδέψει στη Ρώμη, όπου διαπίστωσα ότι το «ούνα φάτσα ούνα ράτσα» δεν ισχύει παρά μόνον για τους μαφιόζους της ελληνικής και της ιταλικής επικράτειας. Εκεί, στη Ρώμη δηλαδή, υπάρχει ένας τύπος που λέγεται Μάριο Μόντι. Ο άνθρωπος δεν χαμπαριάζει Χριστό. Ταξί μπαμ και κάτω, πλήρης απελευθέρωση. Ωράριο καταστημάτων... ελεύθερο και ανοικτοί όσοι θέλουν και τις Κυριακές. Παραεμπόριο και λαθρομετανάστευση: χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο. Δηλαδή, άμεσος εγκλεισμός των λαθρομεταναστών σε ειδικούς χώρους φύλαξης και άμεση απέλαση για αυτούς που συλλαμβάνονται. Προσέξτε, η Ρώμη είναι μια πόλη που δεν είναι στο Μνημόνιο, που δεν έχει υποστεί μείωση βιοτικού επιπέδου, που δεν έχει ανεργία των νέων στο 50%. Όλα αυτά τα κάνουν οι άνθρωποι φροντίζοντας να μη φτάσουν στο χάλι το δικό μας.
Γιατί, λοιπόν, στη χώρα μας, στην Αθήνα μας, δεν συμβαίνουν αυτά; Είναι πάρα πολύ απλό και το συμπέρασμα το έβγαλα απλοποιώντας τα πράγματα. Σας το λέω, λοιπόν, ξεκάθαρα: στην πόλη μας δεν είναι το πρόβλημα ούτε οι συνασπισμοί της Αριστεράς που θέλουν την εξαθλίωση του λαού για να αποκτήσουν δήθεν οι άνθρωποι ταξική κουλτούρα, ούτε η Χρυσή Αυγή και όλοι οι άλλοι Ελληναράδες που φροντίζουν να καλύπτουν το κενό που άφησε ο Χίτλερ στην Ευρώπη. Το μεγάλο πρόβλημα είναι όλοι εκείνοι που δήθεν είναι στις θέσεις τους για να λύσουν το πρόβλημα, αλλά ουσιαστικά συμβιβάζονται κάτω από το τραπέζι με συντεχνίες και συμφέροντα που βολεύονται από τέτοιου είδους καταστάσεις. Σας μιλώ ειλικρινά, ποτέ δεν είχα θέμα με τα ακραία στοιχεία της πολιτικής. Θεωρώ και πραγματικά τιμώ όλους εκείνους που έχουν ξεκάθαρες θέσεις και απόψεις. Κυριολεκτικά αηδιάζω και φτύνω όλα αυτά τα καθάρματα που δήθεν βρίσκονται σε κόμματα και παρατάξεις και δημοτικές αρχές και υπουργεία, που ενώ τους έχει ανατεθεί το έργο της διάσωσης της πόλης, ξαφνικά στρίβουν και πουλάνε και τα όνειρα τα δικά μας, αλλά και μελλοντικά των παιδιών μας. Είναι οι γνωστοί μαυρογιαλούροι που φοβούνται να συγκρουστούν με πρόσωπα, καταστάσεις, συντεχνίες, νοοτροπίες. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που αισχρά συμβιβάζονται μόλις κάποιος τους κουνήσει το δάχτυλο ή τους απειλήσει με πολιτικό κόστος. Με λίγα λόγια, είναι όλοι οι υπουργοί Δημόσιας Τάξεως που πέρασαν από το συγκεκριμένο Υπουργείο τα τελευταία 10 χρόνια και άφησαν τη χώρα έρμαιο στους λαθρομετανάστες. Είναι όλοι οι Δήμαρχοι της Αθήνας τα τελευταία 10 χρόνια που δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν το φαινόμενο της γκετοποίησης του κέντρου. Αυτοί όλοι και άλλοι πολλοί που δεν επιτρέπουν σήμερα την ανάπτυξη της πόλης, δεν ανήκουν ούτε στην Αριστερά ούτε στην άκρα Δεξιά. Ανήκουν στα κόμματα εκείνα που υπόσχονται προοδευτικές λύσεις, φιλελεύθερους προσανατολισμούς, ελεύθερη οικονομία, μεταρρυθμίσεις, αναβάθμιση του ιστορικού κέντρου της πόλης. Να τους χαιρόμαστε και να τους εντάξουμε στην κατηγορία των αισχρά συμβιβασμένων.
Με αυτά και με τα άλλα η πόλη αργά ή γρήγορα, όπως έχω ξαναγράψει, θα παραδοθεί στα άκρα και τότε «τρεχάτε ποδαράκια μου».
..από τον Τάσο Δούση
