«Της νύχτας τα καμώματα τα
βλέπει η μέρα και γελά»,λένε.
βλέπει η μέρα και γελά»,λένε.
Πόσο μάλλον αν πρόκειται
για «πονηρά» νυχτερινά -και
δη πολιτικά– μονοπάτια, στα
οποία επιλέγει κανείς να
περπατήσει. «Τη νύχτα
όλα επιτρέπονται – τίποτα
δεν απαγορεύεται», σύμφωνα
πάλι με λαϊκό τραγούδι.
Όλα μα όλα, όμως;
Ακόμη κι αν καταστρατηγούν τα δικαιώματα των ήδη λαβωμένων -και εξαθλιωμένων εν πολλοίς- Ελλήνων;
Όλα; Ακόμη κι αν πρόκειται για ξεδιάντροπα ψεύδη;
για «πονηρά» νυχτερινά -και
δη πολιτικά– μονοπάτια, στα
οποία επιλέγει κανείς να
περπατήσει. «Τη νύχτα
όλα επιτρέπονται – τίποτα
δεν απαγορεύεται», σύμφωνα
πάλι με λαϊκό τραγούδι.
Όλα μα όλα, όμως;
Ακόμη κι αν καταστρατηγούν τα δικαιώματα των ήδη λαβωμένων -και εξαθλιωμένων εν πολλοίς- Ελλήνων;
Όλα; Ακόμη κι αν πρόκειται για ξεδιάντροπα ψεύδη;
Λίγες μέρες -πλέον- πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου και αναμένοντας εναγωνίως αν τελικά θα υπάρξει κυβέρνηση και με ποιά σύνθεση, η «σαρκική» επαφή εκλογικού σώματος με τα προς επιλογή κόμματα έχει αναχθεί σε πείραμα. Επικίνδυνο μεν, μα πείραμα.
Στη δεύτερη «τσάρκα» της προεκλογικής περιόδου σε «κακόφημα» σοκάκια, διαπιστώνει κανείς ότι η αναζήτηση εναλλακτικών τόπων «απόλαυσης», εκτός από πιο ενδιαφέρουσα αποδεικνύεται, ίσως, διδακτική εμπειρία. Μετά μα και πριν από τις εκλογές. Επιπλέον, κατά τον στιχουργό Γιώργο Θεοφάνους αλλά και μεγάλη μερίδα ακροατών, «στα υπόγεια είναι η θέα».
Ο πολιτικός ναός του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι του λαϊκού & συνάμα μοντέρνου σεξ), είχε απήχηση, ιδίως μετά την τοποθέτηση ως επικεφαλής ενός νέου, άφθαρτου τότε πολιτικά προσώπου –«μαγνήτη» για απογοητευμένους Κεντροαριστερούς ή μετανάστες πελάτες που αναζητούσαν κάτι οικονομικό και εναλλακτικό. Το «μαγαζί» ανέβηκε θεαματικά με τη νέα lifestyle αυτή εικόνα, μέχρις που -κατά πολλούς- απεδείχθη ότι το «φρέσκο» του πράγματος αφορούσε, κυρίως, στο πρόσωπο και όχι στην ουσία των παρεχόμενων προγραμμάτων, ήτοι: Αντιμνημονιακό αν και φιλευρωπαϊκό, φιλομεταναστευτικό, κ.λ.π..
Η νεωτεριστική γκαρσονιέρα της Δημοκρατικής Αριστεράς (και όχι της ελπιδοφόρου ηδονής), έρχεται να καλύψει τα κενά σε πολύ απογοητευμένους προοδευτικούς πολίτες, που από μόνιμοι θαμώνες του πρώτου σπιτιού της πρώτης σειράς επισκέψεων (ΠΑΣΟΚ), αποφάσισαν να αλλάξουν στέκι, με τους επικριτές τους όμως να υποστηρίζουν πως, μετά τη δοκιμή, στο ίδιο θα καταλήξουν. Το ίδιο και η διεύθυνση του καταστήματος. Παρεχόμενα προγράμματα: Φιλευρωπαϊκό, αντιμνημονιακό, κ.λ.π..
Το μικρής ηλικίας δυαράκι της Δημοκρατικής Συμμαχίας (και όχι του φεμινιστικού σεξ),ήρθε να καλύψει τα κενά των έτερων απογοητευμένων Κεντροδεξιών πολιτών, που από υποστηρικτές και ελπίζοντες της «επανίδρυσης του κράτους» ξάφνου βρέθηκαν να ψάχνουν αποκούμπι στην παλαιότερη οικογένεια που ηγήθηκε της «μεγάλης ευρωπαϊκής παράταξης».Παρεχόμενα προγράμματα: Απλό καπιταλιστικό, έντονα φιλευρωπαϊκό, καθάρια φιλοκρητικό.
Το νηπιακής ηλικίας τριάρι των Ανεξάρτητων Ελλήνων (και όχι του πατριωτικού σεξ),ήρθε να προσφέρει ηδονή και θαλπωρή σε λαβωμένους από κακοτελειωμένη ερωτική περιπέτεια Νεοδημοκράτες, που όμως πάντα προτιμούσαν ακόμη «δεξιότερα» ερωτικοπολιτικά παιχνίδια. Παρεχόμενα προγράμματα: Ιεραποστολικό, αυστηρά φιλελληνικό, ξεκάθαρα πατριωτικό.
Το τολμηρό και επικίνδυνο για σεξουαλικώς -και κοινωνικώς- μεταδιδόμενα νοσήματα υπόγειο της Χρυσής Αυγής (και όχι του βίαιου σεξ), ήρθε ξάφνου να αγκαλιάσει την οργή και δυσαρέσκεια κατά βάση δεξιών Αθηναίων, με διόλου όμως σκεπτικισμό από μέρους τους για τον κίνδυνο που ενέχει για την ίδια τη Δημοκρατία η επιλογή τους. Παρεχόμενα προγράμματα: στεγνά φιλοναζιστικό, ελεύθερα βίαιο, θανατηφόρα αντιμεταναστευτικό, σαφώς φιλελληνικό.
Μικρά, προτιμητέα από μικρή μερίδα πελατών σπίτια που όμως συνήθως «βαράνε μύγες», όπωςτα ημιυπόγεια των Οικολόγων Πράσινων, της Κοινωνικής Συμφωνίας, του Άρματος Πολιτών, της Δράσης, έρχονται απλά να καλύψουν προτιμήσεις – προϊόντα αντίδρασης, που όμως δεν συνηθίζεται να λειτουργούν ολόκληρες σεζόν. Συνήθως «απορροφώνται» από μεγαλύτερα μαγαζιά που μετεκλογικά τα καλούν να μπουν στην «αλυσίδα παροχής ερωτικών υπηρεσιών» τους, σε ένα κατά πολλούς υποκριτικό πολιτικό franchise.
Όσοι, όμως προτιμούν να απέχουν, τελικά, και απ’ αυτή την «τσάρκα» επιχειρούν το προτιμότερο, δηλαδή να ερωτευτούν. Ποιος, όμως, τους εγγυάται ότι θα το καταφέρουν; Αρνούνται να δοκιμάσουν, αρνούνται να πειραματιστούν.
Άραγε, αξίζει, όσο κι αν κοστίζει;
Ξεχυθείτε και ψαχτείτε – ακόμη κι αν δεν υπάρχουν λεφτά για βίζιτα, η «τσάρκα» από μόνη της δεν κοστίζει. Μα ούτε η προσφυγή στις κάλπες.
Η τελευταία, ίσως, και να φέρει κάτι «τυχερό» – ειδάλλως απλά προστίθεται στη λίστα εμπειριών, που όσο μεγαλύτερη είναι, τόσο ισχυρότερο πολίτη δημιουργεί…
