Ανήκω στη νεολαία
της χώρας μου και
βρίσκομαι στην πιο
δύσκολη στιγμή της
ζωής μου. Πρέπει να
ασκήσω το επάγγελμα
που επέλεξα και
την πρακτική άσκηση
του οποίου ολοκλήρωσα.
Να το ασκήσω
πραγματικά…όχι τόσο αληθινά, όσο εν τοις πράγμασι.
Να εφαρμόσω, δηλαδή, ό, τι ως τώρα έχω μάθει – και δεν σας το κρύβω, έχω πελαγώσει.
Χωρίς θάρρος δεν είμαστε ικανοί για τίποτα κι όσες στιγμές αυτό έχει λείψει από τη ζωή μου γίνομαι πολύ αδύναμη, μέχρι να σηκωθώ πάλι ξαφνικά έτοιμη για όλα. Λοιπόν, είναι μία τέτοια στιγμή η συγκεκριμένη. Φαντάζομαι πως πολλοί από σας βρίσκεστε σε αυτή τη θέση, να σκέφτεστε ποια είναι η καλύτερη επιλογή επαγγέλματος, ποια αποφέρει περισσότερα έσοδα,αν θα πρέπει να φύγετε στο εξωτερικό και πολλές άλλες τέτοιες σκέψεις…
Φοβάστε πολύ κι εσείς, έτσι δεν είναι; Σκέφτεστε χίλιες δύο παραμέτρους, γιατί η εποχή είναι δύσκολη και δεν σηκώνει ούτε λάθος επιλογές ούτε άσκοπες ενέργειες και πνίγεστε. Σωστά ;
Επειδή η χώρα σας -που τόσο, κατά τα άλλα, αγαπάτε- δε σας δίνει χώρο να ασκήσετε το επάγγελμα που σπουδάσατε (ή σας δίνει, αλλά με μισθό κατώτερο και από τον κατώτατο) και αν δεν διαθέτει και ο μπαμπάς σας δικηγορικό γραφείο, να έχετε ένα στήριγμα, τότε είστε μόνοι να κολυμπήσετε στα βαθιά και να μπείτε στη θάλασσα του ανταγωνισμού. Και αν δεν είστε από τη φύση σας ανταγωνιστικοί χαρακτήρες, τότε ακόμα χειρότερα τα βλέπετε τα πράγματα, ε ; Έτσι κι εγώ…
Νιώθω πως οι επιλογές μου συρρικνώνονται και ακινητοποιούμαι… Τελικά, όμως, μη νομίζετε πως χάνω την αισιοδοξία μου εντελώς, αυτή μάλλον δε χάνεται ποτέ, σαν την ελπίδα, που κι αυτή δεν πεθαίνει, γιατί , όπως λέει και ο Τίτος Πατρίκιος, «Δε χρειάζομαι πια πολλές ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Άλλωστε, το αύριο είναι από μόνο του καλύτερο είναι το κέρδος μιας ακόμα μέρας». Γιατί, άλλωστε, δεν είναι τυχαίο, ζούμε όσο έχουμε και μία μέρα μόνον μέλλον.Φυσικά, εννοείται πως δεν μας αρκεί αυτό εμάς, όντας φύσει ακόρεστοι και ανικανοποίητοι, και αγχωνόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ – και μεταξύ μας όχι και εντελώς άδικα.
Ένας αγαπημένος μου φίλος, απόλυτα δημοκρατικός και φιλήσυχος, μου είπε πως η Ελλάδα δεν σηκώνει το ίδιο πολιτικό σκηνικό για πολύ καιρό ακόμα και πως το πιο εύοιωνο σενάριο είναι να γίνονται συχνά εκλογές και να πέφτουν κυβερνήσεις, να καταλαβαίνουν οι πολιτικοί πως δεν ζουν στο απυρόβλητο, στην ασυλία για πολύ καιρό, και πως είναι πολιτικά «θνητοί», έτσι ώστε να αρχίσουν να γίνονται πράγματα σοβαρά σε αυτή τη χώρα. Ένα ακραίο σενάριο, που μου ανέφερε, είναι να γίνει επανάσταση, μία πολιτικοκοινωνική επανάσταση, στην οποία θα χυθεί αίμα, θα πεθάνουν άνθρωποι, ακόμα και αθώοι, γιατί μόνο αν ο άνθρωπος αισθανθεί πως κινδυνεύει η ζωή η δική του και των οικείων του, θα αναθεωρήσει. Και, ίσως, μόνο τότε να αλλάξουν όλα – ακόμα και ας πάμε στο μηδέν ή στο μείον ένα… Τώρα, μου είπε, δεν είμαστε καν σε θερμόμετρο… είμαστε στο απόλυτο τίποτα… Δε λέω πως συμφωνώ, απλά καταγράφω την άποψή του.
Για όλους εμάς, που φοβόμαστε τώρα για το μέλλον μας, έχω να μας πω τα εξής…
«Μα εγώ με έναν άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω από τις λύπες θα πετάξω… Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό και θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω…»
Να θυμόμαστε πως αυτό το σκηνικό δεν είμαστε πολύ μικροί για να το αλλάξουμε… Σιγά μην κλάψουμε , σιγά μη φοβηθούμε…
*H Πασχαλίνα Χατζηχαριστού είναι δικηγόρος
