μας μεταφέρει εκ των
έσω όσα διασκεδαστικά (δεν) φανταζόμασταν
ότι συνέβαιναν στα
ενδότερα των κομμάτων...
Ιστορίες από το Βαθύ Λαρύγγι #1:[ΑΠΟ ΤΗN ΕΛΕΝΑ – ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ ΚΑΡΝΕΡΗ].(Καθόλου science, περίπου fiction, σίγουραstories, για ένα κόμμα δεξιών στροφών).
ΙΣΤΟΡΙΑ 1Η: Ξενάγηση
Οι εθελοντές του κόμματος, ο Εκπρόσωπος Τύπου, τα τουρμποντίζελα του Πολιτικού Σχεδιασμού και άλλες συμπαθείς φιγούρες που θα βρείτε σ’ ένα κόμμα
Μέσα σ’ ένα κτήριο μεγαθήριο, μια νοητή κατσαρόλα δεξιού τουρλού, ας πούμε ότι είμαι μια μύγα που η μυρωδιά την στέλνει για σαφάρι στους ορόφους. Πετάω – πετάω και τι βλέπω;
«Όροφος 1ος – Γραμματεία αγώνα». Άοσμα πράγματα. Άσ’ το για μετά.«Όροφος 2ος – Πολιτικός Σχεδιασμός / Γραφείο Εθελοντών». Μπαίνω.
Σε σχήμα κουτσού «Π», στο ένα πόδι – του «Π», αλλά και κυριολεκτικά -, στέκονται οι εθελοντές του κόμματος. Πληθυσμός αταίριαστος και άσχετος μεταξύ του. Παχουλές κοπέλες με σμιχτά φρύδια, δίμετρες της Παντείου με βλέμμα ζουμιασμένο, καλοντυμένα αγοράκια σαν σκαστά από boy band.
ΟΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ
Είναι κάθε μέρα εδώ. Δεν μιλάνε, αν δεν τους ζητηθεί, δεν τα κερνάνε ούτε το νερό που πίνουν, κάποια ζορίζονται τόσο πολύ οικονομικά που το ντύσιμο είναι πιο φλύαρο απ’ όσο αντέχει η αξιοπρέπεια τους. Αλλά είναι κάθε μέρα εδώ. Ελπίζουν. Ότι ο Πρόεδρος θα μπει στη Βουλή. Ότι δεν θα τα ξεχάσει. Ότι κάποια ευλογημένη έκρηξη τύχης θα (τα) ξημερώσει με κανονική δουλειά. Αν μπορούσαν, θα κρεμιούνταν από τον λαιμό του Προέδρου, τις σπάνιες φορές που πατάει στον 2ο, να τον παρακαλέσουν να τα θυμηθεί εν τη βασιλεία του.
Από κοντά, κυρίες κάθε λογής και κάθε ηλικίας, παλιές και όψιμες της Εκκλησίας, φρικιά της πίστας που πενηντάρισαν και μετανόησαν και είδαν το φως το Δεξιό.
Οι περισσότερες ντυμένες με την εθνική ενδυμασία της καλής ελληνίδας νοικοκυράς ( φούστα, μπλούζα, παπούτσι από τον Παλαβίδη, πουρόγυαλα με αλυσίδίτσα λαιμού) που είναι ΚΑΙ κομματικά ενεργή.
Και γύρω γύρω, σπαρμένα αναπηρικά καροτσάκια. Παιδιά με πτυχίο, χωρίς πόδια. Με όρεξη, χωρίς ευκαιρία. Εθελοντές επίσης, αλλά «τα μεγαλύτερα ρουσφέτια, Βαλμπόνα μου, μα τι να κάνεις; Στα κόμματα όλο τέτοια βλέπεις!»(συνήθως, τέτοιες προτάσεις συνοδεύονται από αναστεναγμό – πηγάδι).
Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ (ΤΥΠΟΥ)
Α, να κι ο Εκπρόσωπος Τύπου. «Συμμαχάρες μου! Χάρη σε σας υπάρχουμε! Εσείς είστε ο στρατός μας!». Η ιαχή απευθύνεται στους εθελοντές, αντί καλημέρας. Αααχ, ο Εκπρόσωπος! Δεν έχει. Σχέση με τον κομματικό μηχανισμό, ιδέα από πολιτική επικοινωνία, επαφή με τις προγραμματικές θέσεις του κόμματος. Και βαριέται θανατερά. Σιχαίνεται να συγκεντρώνεται, όταν ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσει τα τηλεγραφήματα του ΑΠΕ.
Και με ύφος κάπως «πιφ» ανέχθηκε να του ανοίξουν accounts και μαλακίες σ’ όλα αυτά τα twitter, facebook, «για το καλό του αγώνα, Εκπρόσωπε! Πρέπει να επικοινωνείς με τον κόσμο!». Αχ, ο εκπρόσωπος...
Που σχεδόν μαζοχίζεται να τον πιάνουν αδιάβαστο στα πάνελς, σχεδόν ηδονίζεται να μην έχει συναίσθηση της εξίσωσης «χρόνος – ανακλαστικά» (“Κύριε εκπρόσωπε, τώρα έκανε δήλωση ο Μπένι, τώρα πρέπει να απαντήσετε”), σχεδόν παχαίνει, όταν γλείφει την καραμέλα της πεταμένης ευθύνης: «Όλοι αυτοί οι μαλάκες στον Πολιτικό Σχεδιασμό τί κάνουν πρόεδρε; Να με βοηθάνε! Να μη με αφήνουν ακάλυπτο!».
Θα πάει στο Κόμμα στις 10, θα φύγει στις 12 και «χέσε με, με το τι δήλωσε ο Τσίπρας. Έχουμε και ζωή. Γράφτε μου μια δήλωση εκεί χάμου και θα βγω να την πω!».
ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ
Δεν είναι να τον αδικείς. Τα τέκνα του πολιτικού σχεδιασμού είναι δύο λογιών: από εδώ οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι του pay roll και της ακατασχετολογίας και από εκεί τα νεούδια alter ego του Προέδρου,μολυντήρια και σκιές του στις περιοδείες, με κάποιο πατσαβουρόχαρτο. Από κάποιο London School of, γύρευε τι.
Και ενώ έξω οι εθελοντές ξελαρυγγιάζονται να ενημερώνουν στα τηλέφωνα κουφούς, υπερηλίκους, θρασείς ή φοβισμένους, πάντως πανεθνικώς αγνώστους υποψηφίους για τα 10λεπτα της εμφάνισης τους σε Blue Sky, Kontra και Extra3, μέσα, στην κεφαλή του «Π» συμβαίνουν θαύματα.
Η ομάδα Πολιτικού Σχεδιασμού κάνει brainstorming. Και high five με τον εαυτό της. Σε κάθε (κατά)χρηση κάποιου ικανού – ακόμη – κλισέ. «Οι Έλληνες, κύριε Βενιζέλο, έχουν βαρεθεί να τους πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Θέλουν λύσεις και τις θέλουν τώρα!».
«- Όχι. Σβήσε το “θέλουν”. “Απαιτούν”, γράψε! Ο Έλληνας νιώθει μάγκας, όταν απαιτεί. Και πιο μάγκας, όταν απαιτούν για λογαριασμό του. Και πες σ’ αυτή τη χελώνα στο Γραφείο Τύπου να κάνει σωστό spread. Να το στείλει ΚΑΙ στα blogs. Όχι μόνο στο “Βήμα” και στον Αλαφούζο! Άιντε!».
ΤΟ THINK TANK…
Η ανακοίνωση θα φύγει ξεχειλωμένα και αργά. Πιο αργά κι από την τάπα του Jack Daniels. Πρέπει να διορθωθούν τελείες και τόνοι, κεφαλαία και πεζά, «αυτή η απόστροφος τί κάνει εκεί; Συνδικαλίζεται; Βγάλ’ τη!».
Δουλειά μισής ώρας και ενός ανθρώπου, θα περάσει από 3 ορόφους και 45 αργόσχολα χέρια.
Η επόπτρια των εθελοντών κρεσεντάρει απερίγραπτα στα ακουστικά, δίνοντας οδηγίες σε ετεροδημότη, όταν το κατωσάγονο της αρχίζει να τρέμει. Ο διευθυντής του Πολιτικού Γραφείου γκαρίζει, χωρίς ίχνος δεξιάς νομπιλιτέ.
«Είμαι εγώ το think tank εδώ μέσα, ρε πούστη;! Εγώ δεν είμαι ο “πρωινός καφές” του Προέδρου; Που θα μου πει το μαλακισμένο του Γραφείου Τύπου ότι άργησα». Η πόρτα κλείνει βιαίως, τα γραφειάκια από κόντρα πλακέ δονούνται, το στόμα της εθελόντριας μοιάζει με περισπωμένη, το δεξί μου φτερό ξεχαρβαλώθηκε, νομίζω. Κι ακόμη ψάχνω το τουρλού...
Συνεχίζεται...
