ένα τραγούδι που
μου έμαθε η γιαγιά
μου.Αυτό ήταν το
αγαπημένο λουλούδι
της γιαγιάς μου.Το
έβγαλα φωτογραφία
πριν λίγες μέρες στην
αυλή των γονιών μου,
στο χωριό.
Η γιαγια μου υπήρξε ένας καλός και όμορφος άνθρωπος, με μια καλή κουβέντα για όλους.
Νομίζω πως αν ζούσε, θα μας είχε όλους αγκαλιά το Σαββατόβραδο,
με τα πιάτα της γεμάτα καραμέλες και σοκολατάκια που πάντα πίστευε πως θέλουμε αλλά ντρεπόμαστε να ζητήσουμε.
Και μετά θα μας έλεγε μια ίστορία από τις δύσκολες μέρες της εποχής της,
όταν ήταν νέα, ο χρόνος έμοιαζε λίγος από τις τόσες δουλειές που έπρεπε να κάνουν, μα αυτό τελικά δεν τους πείραζε και τόσο.
Αρκούσε η αγάπη που ένοιωθαν να διώξει την ασχήμια και να κάνει τα λίγα αρκετά.
Σ'αυτό πίστευε πάντα.
Μου κρατούσε το χέρι σφιχτά να με χορτάσει και μου τραγουδούσε τραγούδια αγάπης όπως Το Πρώτο Φιλί του Μ.Σουγιούλ.
Μια φορά μου τραγούδησε ένα που μιλούσε για ένα κορίτσι που πονούσε η καρδιά της και οι γιατροί δεν έβρισκαν από τι. Όταν την ρώτησα ποιο είναι γιατί δεν μου το είχε ξαναπεί, εκείνη χαμογέλασε με την λίγη δύναμη που είχε πια, και μου είπε πως το είχε γράψει η ίδια, δυο μέρες πριν, όταν ήρθαν οι γιατροί να την εξετάσουν. Μιλούσε για την ίδια και τον πόνο που δεν βρίσκαν οι γιατροί, γιατί ήταν ο πόνος από την απουσία του παππού μου.
Τέτοιες μέρες ολοι ψάχνουν κάτι να πιαστούν.
Σαν επιστροφή στα βασικά και αυτήν την αίσθηση ασφάλειας που δίνουν.
Πάντα μου έλεγε πως το πιο όμορφο πράγμα, είναι να είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς αυτές τις μέρες, και να είναι όλοι καλά.
Να ένα τραγούδι που μας έμαθε να αγαπάμε από μικρά παιδιά, κοιτώντας τα μάτια μας και τραγουδώντας ¨αύριο θα 'ναι αργά"
