Ο καταλληλότερος για Πρωθυπουργός (της Μέρκελ)...
Δύο ακόμα άνθρωποι,
δύο ακόμα πολίτες
αυτοκτόνησαν χθες λόγω της οικονομικής κρίσης, ο ένας στη Νάπολη κι ο άλλος στη Σαρδηνία,
όμως, σήμερα ας το πάρουμε αλλιώς...
ας πάμε με σκέψεις πιο ελαφρές και στιγμιότυπα απλώς ενδεικτικά. Εξ όνυχος τον λέοντα
και αυτά βεβαίως, αλλά σκέψεις πιο βαθιές πέντε και μια προ των εκλογών κάνει ο καθένας από σας περισσότερο κατά μόνας, μιλώντας
με το μαξιλάρι του, όπως έλεγε και ο Χαρίλαος,
ή, ακόμα καλύτερα, μιλώντας με τους
φίλους του. Τους συναδέλφους, τους συντρόφους, τους οικείους - αυτή η ιδιότυπη μικρή προσωπική αγορά της παρέας που
αντιστέκεται στην απομάγευση του κόσμου και προσθέτει στον ορθολογισμό τα συναισθήματα που μας κρατούν ανθρώπους.
Βλέπω λοιπόν στις προεκλογικές καταχωρίσεις του κύριου Σαμαρά, χάρτινες και ηλεκτρονικές,
έναν θρίαμβο της ψιμυθίωσης, του μακιγιάζ, του φώτοσοπ, κανένα ψεγάδι, κανένα σημάδι χαράς ή θλίψης, πένθους - ένα φωταγωγημένο ψέμα
πλαστικό,
αλλά, εν τέλει ειλικρινές, καθ’ ότι ανάλογο κι αντίστοιχο κι αυτό με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα.
Το ίδιο και οι καταχωρίσεις του Μπενύτο - ένα μπότοξ! Χαμογελαστό, σαν να μην είναι ο άνθρωπος που υπέγραψε τη σφαγή των μισθών,
ενθαρρυντικό, σαν να μην ήταν το δεξί (το ακροδεξιό) χέρι του Γιωργάκη όταν έφερε κι εγκατέστησε το Πραιτώριο στην Ακρόπολη,
την Κομαντατούρ του Δ’ Ράιχ στα σπίτια μας και στο μέλλον των παιδιών μας...
Βλέπω, επίσης, στις φωτογραφίες έναν πτωχό οπαδό του ΠΑΣΟΚ να φιλά το χέρι του Μπενύτο κι εκείνος να χαμογελά αυτάρεσκα, ναρκισσιστικά, ένας Βοναπαρτίσκος της ελεεινής μορφής.
Όμως, βλέπω και τον ελίτα της Αριστεράς να καγχάζει με τον εν λόγω πτωχό (τω πνεύματι, βεβαίως βεβαίως) οπαδών του ΠΑΣΟΚ, αντί να σπεύσει ο ξερόλας και να πλύνει του φτωχού τα πόδια.
Είναι οι στιγμές αυτές, λίγο πριν από τις εκλογές, σαν «τα απομεινάρια μιας μέρας», μιας μέρας που κράτησε πολύ, τριάντα κοντά χρόνια
κι είναι, ως εκ τούτου, βαρύ κι άκρως προσβλητικό, λες και δεν γνωρίζουμε τι ζήσαμε, να μας διαβεβαιώνει η Ντόρα ότι: «το κράτος φταίει, όχι εσείς!»
Και ποιος φταίει που έγινε το κράτος φονιάς κι ολετήρας του λαού; Δεν φταίει η Ντόρα κι όλο το πολιτικό της σόι; Δεν φταίνε οι Παπανδρέου και οι Καραμανλήδες;
Δεν φταίει ο δικομματισμός που έκανε το κράτος χαρά της διαπλοκής και τύραννο του κοσμάκη;
Ποιος διέφθειρε το κράτος;
Ποιος έκανε ρουσφέτια και διορισμούς;
Ποιος προστάτευε τους φοροφυγάδες;
Ποιος έπαιρνε τις μίζες;
Ο Φούφουτος; ο Κανένας; ή όλοι αυτοί οι Τίποτα (κοινώς τιποτένιοι) που ζητούν ξανά την ψήφο μας, ως άμωμη σύλληψη με τον κρίνο ο ένας,
παρθενίας, απ’ την κολυμβήθρα του Σιλωάμ ο άλλος;
Και παραδίπλα, στην άκρη αυτού του καραγκιόζ-μπερντέ με το σαράι του δικομματισμού στη μια μεριά και την καλύβα του πτωχοπροδρομισμού μας στην άλλη,
ιδού και το ροζ ξενοδοχείο του ανθυποφύρερ Μιχαλολιάκου. Μικρή επιχείρηση, νοικοκυρεμένη, ιδιοκτησίας όλης της αγίας εν λόγω οικογενείας, που
απασχολεί κι ορισμένες αλλοδαπές κι αλλοδαπούς, κοινωνικήν υπηρεσία προσφέρει,
καμμιά δουλειά δεν είναι ντροπή,
το δούλεμα όμως είναι.
Ναι, έχω μια θλίψη μέσα μου, ίσως να ’ναι και η αφεντιά μου το απομεινάρι μιας μέρας που κράτησε πολύ, είναι
σαν να θέλω να ψηφίσω Αλέκα και να μην πρέπει, διότι η Αλέκα θα μου γυρίσει την ψήφο πίσω, διότι η Αλέκα «δεν χειραγωγείται» και «δεν θα γίνει ποτέ σαν τα μούτρα μου», όμως
μη σας μελαγχολώ,
Απλώς έχω βαρεθεί την καθ’ υποτροπήν υποκρισία.
Τον κ. Βενιζέλο να κινείται, αντί εν μέσω Πασόκων, χαρούμενων με τις εκλογές - να τον φυλάνε «γορίλες». Τον κ. Σαμαρά, καθ’ οδόν προς τα δικά του Σούσα, να ορχείται με τους Σαδδουκαίους και να εξηγεί στον Δαρείο ότιμόνον από Ελληνες κυβερνώνται οι Ελληνες - εγώ είμαι ο δικός σου Ελληνας...
Τι θλίψη όντως...
Ποιος είναι ο καταλληλότερος για τη Μέρκελ Ελληνας, αυτό να είναι το δίλημμα
Και τόσο ξεδιάντροπα να τίθεται...
Γράφει ο Στάθης
