Στο γραφείο μου
στέκονται σκονισμένοι
τρεις εξωτερικοί σκληροί δίσκοι. Πιο δίπλα
βρίσκονται άλλοι δύο
που δεν λειτουργούν
πια. Στο desktop pc, έχω άλλους δύο εσωτερικούς δίσκους. Σας φαίνονται πολλοί; Ίσως δεν θα
έπρεπε. Το κατέβασμα αρχείων από το internet μπορεί να γίνει εθιστικό.
Ειδικά όταν η πρόσβαση στα αρχεία είναι τόσο απλή και γρήγορη όσο μια ανάσα. Φτάνεις στο σημείο να κατεβάζεις πράγματα τα οποία πιθανότατα να μην δεις ή ακούσεις ποτέ. Αλλά επηρεασμένος από την ευκολία με την οποία τα βρίσκεις, το χέρι πηγαίνει αυτόματα και κάνει δεξί κλικ και download. Όχι, όταν μιλώ για άμεση πρόσβαση δεν εννοώ μέσω torrents και ιστοσελίδων file sharing. Με αυτή τη διαδικασία, πρέπει να ψάξεις να βρεις τα αρχεία, να δεις αν υπάρχουν seeders, ενίοτε να πληκτρολογήσεις ενοχλητικούς κωδικούς (captcha), αν πρόκειται για megaupload φερ' ειπείν. Δεν υπολογίζω καν τον χρόνο αναμονής ανάμεσα σε κατέβασμα multipart αρχείων. Υπήρχαν φορές που μπορούσες να κάνεις γενικό καθάρισμα στο σπίτι μέχρι να έχεις ολοκληρωμένο ένα πρόγραμμα αρκετών MB. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ να είστε βέβαιοι πως τα αρχεία που θα κατεβάσετε θα είναι καλής ποιότητας ή λειτουργικά, σε περίπτωση software. Αναλογιστείτε λοιπόν πόσο χρόνο και κόπο θα έπρεπε να καταβάλλει κανείς για να γεμίσει πέντε σκληρούς δίσκους χωρητικότητας 750GB έκαστος με αυτόν τον παραδοσιακό τρόπο. Αμφιβάλλετε;
στέκονται σκονισμένοι
τρεις εξωτερικοί σκληροί δίσκοι. Πιο δίπλα
βρίσκονται άλλοι δύο
που δεν λειτουργούν
πια. Στο desktop pc, έχω άλλους δύο εσωτερικούς δίσκους. Σας φαίνονται πολλοί; Ίσως δεν θα
έπρεπε. Το κατέβασμα αρχείων από το internet μπορεί να γίνει εθιστικό.
Ειδικά όταν η πρόσβαση στα αρχεία είναι τόσο απλή και γρήγορη όσο μια ανάσα. Φτάνεις στο σημείο να κατεβάζεις πράγματα τα οποία πιθανότατα να μην δεις ή ακούσεις ποτέ. Αλλά επηρεασμένος από την ευκολία με την οποία τα βρίσκεις, το χέρι πηγαίνει αυτόματα και κάνει δεξί κλικ και download. Όχι, όταν μιλώ για άμεση πρόσβαση δεν εννοώ μέσω torrents και ιστοσελίδων file sharing. Με αυτή τη διαδικασία, πρέπει να ψάξεις να βρεις τα αρχεία, να δεις αν υπάρχουν seeders, ενίοτε να πληκτρολογήσεις ενοχλητικούς κωδικούς (captcha), αν πρόκειται για megaupload φερ' ειπείν. Δεν υπολογίζω καν τον χρόνο αναμονής ανάμεσα σε κατέβασμα multipart αρχείων. Υπήρχαν φορές που μπορούσες να κάνεις γενικό καθάρισμα στο σπίτι μέχρι να έχεις ολοκληρωμένο ένα πρόγραμμα αρκετών MB. Και όλα αυτά χωρίς ποτέ να είστε βέβαιοι πως τα αρχεία που θα κατεβάσετε θα είναι καλής ποιότητας ή λειτουργικά, σε περίπτωση software. Αναλογιστείτε λοιπόν πόσο χρόνο και κόπο θα έπρεπε να καταβάλλει κανείς για να γεμίσει πέντε σκληρούς δίσκους χωρητικότητας 750GB έκαστος με αυτόν τον παραδοσιακό τρόπο. Αμφιβάλλετε;
Καθίστε αναπαυτικά και ταξιδέψτε στο μακρινό 1999. Εκείνη την εποχή ο βασιλιάς του Ρ2Ρ file sharing άκουγε στο όνομα Napster. Το 2001 μετά από μηνύσεις πολλών εκατομμυρίων για πνευματικά δικαιώματα, η υπηρεσία έγινε συνδρομητική. Δεν άργησαν όμως να εμφανιστούν οι διάδοχοι. Το Kazaa, το eMule, το Soulseek, το DC++. Τα πράγματα ήταν σχετικά απλά. Αναλόγως τον χρόνο που μπορούσες να αφιερώσεις και τις γνώσεις που είχες (καθώς πχ το DC++ απαιτούσε να γνωρίζεις πώς λειτουργούν τα hubs), διάλεγες την υπηρεσία και το πρόγραμμα που σε εξυπηρετούσε και από εκεί και πέρα άνοιγες την βρύση να γεμίσει η λεκάνη με bytes. Στο Soulseek υπήρχαν αρκετά κανάλια στα οποία μπορούσες να συζητήσεις ή και να αναζητήσεις κάποιον δίσκο που έψαχνες καιρό. Το καλύτερο όμως σε αυτό το πρόγραμμα, ήταν τα μυστικά κανάλια, τύπου VIP. Σε αυτά, είχαν πρόσβαση μόνο χρήστες με τεράστιες λίστες αρχείων που ξεπερνούσαν τις 20.000. Μια κλειστή κοινότητα που είχε τον αέρα του σταρ και που σου έδινε την εντύπωση πως γνωρίζει κάτι που εσύ δεν ξέρεις. Αυτό που δεν ήξερες, εγώ το ανακάλυψα λίγα χρόνια μετά, το 2006.
Από το 2004 ήμουν εγγεγραμμένο μέλος στο itsbx.com, ένα από τα μεγαλύτερα forum του εξωτερικού τότε που ήταν γνωστό για το άμεσο ανέβασμα νέων κυκλοφοριών όλων των ειδών. Από μουσική μέχρι ebooks. Αυτό που το έκανε να ξεχωρίζει δεν ήταν μόνο η ταχύτητα αλλά και η ποιότητα των αρχείων. Τόσα χρόνια στην «παρανομία» γνώριζα πως αν άξιζε να καταπονήσεις την σύνδεσή σου, αυτό έπρεπε να ήταν μόνο για τα λεγόμενα scene releases. Αν έχετε υπάρξει κι εσείς «παράνομοι», παρατηρήστε τα τελευταία γράμματα μετά τον τίτλο ενός δίσκου (Artist-Album Title-Year-xxxxx). Αυτά τα γράμματα καταμαρτυρούσαν και τοgroup το οποίο είχε διαθέσει, πειρατικά πάντα, τον εν λόγω δίσκο -ή όπως λένε, τον είχε κάνει rip. Εκτός των scene releases υπήρχε και μία ενότητα για EAC rips των μελών, τα οποία όμως ήταν πάντα στα standards της «σκηνής». Aυτό σήμαινε ειδική κωδικοποίηση (Lame MP3 encoder) με συγκεκριμένες ρυθμίσεις όσον αφορά την ποιότητα ήχου (bitrate) και το tagging.
Το 2006, καθώς είχα πλέον μια πετυχημένη «καριέρα» στα EAC rips, με προσέγγισε ένα μέλος από το forum. Με ρώτησε εάν ενδιαφερόμουν να μπω σε κάποιο group. Φυσικά απάντησα ναι. Δεν είχα να χάσω τίποτα. Αντιθέτως. Θα συνέχιζα να αγοράζω cd, να τα κάνω rip και εις αντάλλαγμα θα είχα πρόσβαση στους ftp servers από τους οποίους ξεκινούσε η πορεία των αρχείων προς τα torrents, τα newsgroups και τις file sharing υπηρεσίες. Έτσι και έγινε. Την επόμενη μέρα, μου δόθηκαν οδηγίες για το πώς θα στήσω το mIRC, τα προγράμματα κρυπτογράφησης (FISH), το FlashFXP και τα topsites (ftp servers), το ripping πρόγραμμα (EAC) με τα standards της «σκηνής», το πρόγραμμα tagging (CD-tag) με προκαθορισμένο nfoπου είχε τα χαρακτηριστικά του group σε ASCII, το logo του group για τα σκαναρίσματα καθώς και προγράμματα που έλεγχαν την ποιότητα των κυκλοφοριών (CRC check / hkSFV).
Δυστυχώς αδυνατώ να σας εξηγήσω πώς ακριβώς ήταν στημένο το δίκτυο. Όχι γιατί με περιορίζει κάποιος κώδικας εμπιστευτικότητας, αλλά γιατί υπάρχουν αρκετοί αγγλικοί όροι που δυσκολεύομαι να μεταφράσω χωρίς αυτοί να ακουστούν γελοίοι. Όμως υπάρχει κάτι που έχει αρκετό ενδιαφέρον. Tα κανάλια στα οποία συνδεόσουν στο IRC. Η ταχύτητα με την οποία γινόντουσαν οι επίσημες ανακοινώσεις των κυκλοφοριών μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη στα ταμπλό των χρηματιστηρίων.
Όχι, δεν θα σας ζαλίσω άλλο με λεπτομέρειες. Εξάλλου κι εγώ γρήγορα το βαρέθηκα. Στένεψαν και τα οικονομικά μου, με αποτέλεσμα να μην είμαι σε θέση να αγοράζω cd. Κάπως έτσι τα παράτησα στις αρχές του 2009. Και ο λόγος που τα θυμήθηκα είναι η είδηση για την διακοπή πρόσβασης σε δυο sites διακίνησης αντιγράφων ελληνικής μουσικής. Το βρίσκω αστείο. Λογικά, μετά από όσα σας εξιστόρησα θα πρέπει κι εσείς να το βρίσκετε αστείο. Ή τουλάχιστον αναποτελεσματικό. Είναι σαν να θες να σταματήσεις την διακίνηση αλκοόλ και αντί να στοχεύεις στις εταιρίες, να κλείνεις τις κάβες. Πάντα οι «πειρατές» θα βρίσκονται ένα βήμα μπροστά. Μέχρι να βαρεθούν και να τα παρατήσουν κι αυτοί.
