τη μορφή σου και το σχήμα εκείνου που σε πονάει. Κάποια βράδια η σιωπή και
ο πόνος γίνονται ένα. Και ξέρω πονάει λίγο περισσότερο...
εκείνες τις νύχτες. Και οι λέξεις γίνονται πόρτες κλειστές. Και τα κλειδιά χαμένα. Κολλάω στην πόρτα. Κι όλο φωνάζω. Κι εσύ δεν ακούς. Ακούω την ανάσα σου από την άλλη πλευρά. Και εσύ χάνεσαι. Δεν ακούς πια...
Γιατί σε διαπερνάει ο φόβος. Αυτός που γίνεται σκιές στους τοίχους και μέσα στη νύχτα ακούς τα βήματα τους. Σαν τα βράδια που στεκόμασταν ακίνητα, μικρά γιατί οι σκιές έπαιζαν κρυφτό με τους φόβους μας κι έπλαθε σενάρια το παιδικό μυαλό. Για νεράϊδες κι άλλα πλάματα. Για φόβους που γίνονταν θεριά πελώρια και σκιές που γίνονταν εφιάλτες.
Πόσο θέλω να σου πω για τέτοια πλάσματα. Πόσο θέλω να σου σβήσω με μιας ό,τι φοβάται η ψυχή σου. Εκείνα που χτίζεις με τη σκέψη σου και τα κάνεις φόβους που ριζώνουν και στοιχειώνουν πάλι τις νύχτες σου. Πόσο θέλω να σου πω για όνειρα [...] Πόσο; Πόσα;
Κι απόψε με πνίγει πάλι τούτη η σιωπή. Με πιάνει από τα μαλλιά και με στήνει στον τοίχο. Μου βάζει λόγια για σένα. Αυτή μου λέει κι εγώ ακούω. Και φοβάμαι γιατί παίρνει τη μορφή σου. Γιατί έχει τη φωνή σου. Κι αν την κοιτάξεις βαθιά στα μάτια σε ρουφάει βαθιά στις σκέψεις της. Εκεί που σε βλέπω να χάνεσαι όταν δε μιλάς. Εκεί που είσαι μόνος. Και κάθε βράδυ, το νιώθω, σε παίρνει από μένα. Σε πάει μακριά μου. Εκεί που της ζητούν οι σκέψεις σου. Και -σου είπα- φοβάμαι να την κοιτάζω στα μάτια.
Και τότε γυρνάω το πρόσωπο μου αλλού. Μου βάζω φτερά κι ανοίγω το παράθυρο για να φυλάξω τα όνειρα μου και καθετί που μένει φωτεινό μέσα μου. Κι αν φτάνω μακριά είναι γιατί ο κόσμος μου δεν έχει σιωπές. Δεν έχει τελείες. Απρόσωπες κι αναπάντεχες. Έχει μονάχα αποσιωπητικά για το αύριο. Κι άνω τελείες για τη συνέχεια. Πολλά θαυμαστικά για να τονίζω τα όμορφα. Κι ερωτηματικά για θωρακίζω τα κενά μου με τα τεράστια φωτεινά Γιατί...
Κι αν παίζαμε με τις λέξεις; Με μικρά ξύλινα γράμματα κρυμμένα σε πουγκιά; Τότε, θα τους μιλούσα. Θα μάγευα τα γράμματα. Απαλά θα τους φυσούσα ζωή για να μένουν ζωντανά και να γίνονται λέξεις στα δικά μου παραμύθια. Θα τα έκανα αστέρια για να γίνονται πολλά στους ουρανούς σου τις νύχτες. Θα τα έκανα λουλούδια. Μικρά λουλούδια της άνοιξης για σου χαμογελούν και να σε χαιρετούν με το πρώτο φως της ημέρας. Θα τα έκανα φιλιά για να έρχονται εκεί και να σου δίνουν αγάπη. Θα τα έκανα μικρά-μικρά βηματάκια. Σαν τα δικά της. Για να σου δείχνουν, όπως κι εκείνη, δειλά το δρόμο. Να σε πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα όταν χάνεις το δρόμο.
Και τα πιο όμορφα πάντα κρύβονται σε μικρές λέξεις. Που λέμε δυνατά ή τις κάνουμε μικρά αυτοκόλλητα πάνω σε πράγματα που αγαπάμε. Που τις λέμε σιωπηλά και τις ακούει η μνήμη μας κρυφά για να τις πει μια μέρα. Τις κάνουμε ανάσες και κραυγές. Τους δίνουμε σώμα και πνοή. Και τελικά γινόμαστε ένα.
"Δώσε μου μια λέξη για αρχή.
Κι εγώ θα την κάνω παραμύθι...
Δώσε μου μια λέξη μόνο.
Κι εγώ θα την κάνω τραγούδι για τα βράδια σου τα σιωπηλά...
Δώσε μου άλλη μιά.
Κι εγώ θα την κάνω αγάπη. Και κόκκινα φιλιά...
Δώσε μου μία. Κι εγώ θα έχω χίλιες.
Για σένα. Για εμένα. Για εκείνη..."
*http://youtu.be/uEX2xlq6A9g
Της Διονυσίας Μπίθα, Κοινωνικής Λειτουργού
http://press-gr.blogspot.com/
