Οι Γάτες, οι Έλληνες
και τα Κόμματα!
Ο Mark Twain έγραψε
πάρα πολλές ωραίες
φράσεις για τις γάτες.
Μια από αυτές είναι:
«Απ’ όλα τα ζώα
που δημιούργησε
ο Θεός, μόνο ένα
δεν ανέχεται το
λουρί στο λαιμό.
Οι γάτες.
Αν μπορούσαμε να διασταυρώσουμε άνθρωπο με γάτα, θα βελτιώναμε τον άνθρωπο, αλλά θα χειροτερεύαμε τη γάτα.»
Την τελευταία διετία, λόγω της κρίσης και των όρων των δανειστών μας, πολλοί έχουν χρησιμοποιήσει τον ακόλουθο στίχο του Ανδρέα Κάλβου σε σχολιασμούς τους:
«Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει».
Συνδυάζοντας τα παραπάνω, που προφανώς γράφτηκαν κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες και για διαφορετικούς λόγους, εύκολα θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι Έλληνες είναι Γάτες.
Ας αφήσουμε ήσυχες τις αξιαγάπητες γάτες, που πολύ λίγες των σαλονιών έχουν δεχτεί το λουρί, και ας δούμε για λίγο τους Έλληνες.
Πολλά έχουν γραφεί, και δεν είμαι ειδική για να αναπτύξω ιστορικά και κοινωνιολογικά επιχειρήματα, για την ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων. Αν στοχαστούμε, όμως, τη σημερινή μας κατάσταση, τότε σχεδόν αβίαστα θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι χρησιμοποιώντας τα χειρότερα χαρακτηριστικά μας δημιουργήσαμε ή συμβάλαμε τα μέγιστα σ αυτήν τη ασφυκτική και για πολλούς απελπιστική οικονομική και κοινωνική κατάσταση.
Ο Κάλβος σίγουρα δεν είχε στο μυαλό του τον κουτοπόνηρο, ραδιούργο, κομπιναδόρο και οπαδό του «ωχαδελφισμού» Έλληνα. Τον Έλληνα που μπορεί να ελίσσεται οσφυοκαμπτικά, να υποστηρίζει κάτι και το αντίθετό του ταυτόχρονα, θεωρώντας το για εξυπνάδα. Τον Έλληνα που θεωρεί ότι δεν έχει υποχρεώσεις παρά μόνο δικαιώματα και που θέλει πολιτικούς να του χαϊδεύουν τα αυτιά και μετά να τους καταγγέλλει . Κατά τη γνώμη μου πρέπει να είχε στο μυαλό του τον Έλληνα που συμβάλλει με όλα τα θετικά του στοιχεία-που ευτυχώς υπάρχουν αλλά δυστυχώς σπάνια εμφανίζονται-ανιδιοτελώς, με αυτογνωσία, με θάρρος και τόλμη περισσή, έτσι ώστε να είναι κυρίαρχος της χώρας του, οικονομικά ανεξάρτητος που συνεπάγεται ένα σημαντικό βαθμό ελευθερίας, χωρίς έξωθεν οδηγίες για το πώς θα διαχειρίζεται τη ζωή του.
Δεν ζούμε στον κόσμο της γάτας, όπου η ανεξαρτησία κυριαρχεί, αλλά ταυτόχρονα πληρώνεται με το πιο ακριβό νόμισμα. Η γάτα είναι περήφανη και έτοιμη να πληρώσει τις επιλογές και τα καπρίτσια της, και με τη ζωή της ακόμα.
Εμείς με την πρώτη διαταραχή της ατομικής και πλασματικής, όπως φάνηκε, ισορροπίας μας είμαστε έτοιμοι να τα φορτώσουμε όλα σε άλλους, να τους κατακεραυνώσουμε, να τους βαφτίσουμε υπαίτιους, να τους κρεμάσουμε στο Σύνταγμα, να τους στείλουμε στο πυρ το εξώτερο και ως Πόντιοι Πιλάτοι να νίψουμε τας χείρας μας. «Ψευτόγατες γαρ».
Έτσι αναγκαίες δομικές αλλαγές του κράτους, όπως η καταγραφή μας για να γνωρίζουμε πόσοι και πού δουλεύουμε για να υπάρξει στη συνέχεια καλύτερη κατανομή και απόδοση εργασίας, η καταγραφή των εν ζωή συνταξιούχων, των πραγματικά ασθενών, ασφαλισμένων και αναξιοπαθούντων, των πραγματικών εισοδημάτων μας και η επιστράτευση όλων των μέσων, που θα απέφεραν στο κράτος τα απαραίτητα χρήματα για τις κοινωνικές παροχές, δεν υπήρχαν.
Οι παραπάνω λίγες, αλλά τόσο σημαντικές διαδικασίες, έχουν αρχίσει να υλοποιούνται εδώ και δυο χρόνια και φυσικά θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να πάρουν σάρκα και οστά, ώστε να φανούν τα θετικά αποτελέσματά τους-μια μυρωδιά πήραμε από τα απίστευτα σκάνδαλα στο χώρο της Υγείας-με την προϋπόθεση ότι θα συνεχιστούν και μετά την περιπέτεια των συνεχών εκλογών στην οποία έχουμε εμπλακεί. Η έλλειψή τους είναι αποκλειστικά δικής μας υπαιτιότητας και η αρχή υλοποίησής τους μπορεί να είναι αποτέλεσμα της πίεσης των δανειστών μας, αλλά συγχρόνως είναι και αποτέλεσμα της αποφασιστικότητας κάποιων που όχι μόνο ρίχτηκαν στη δουλειά, αλλά δέχτηκαν να περπατήσουν και σ’ αναμμένα κάρβουνα. Θα είναι πολύ μικρόψυχο αν δεν τους το αναγνωρίσουμε.
Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κάποιος που να του αρέσει το Μνημόνιο. Το ΠΑΣΟΚ το πάλεψε και είχε τα όποια αποτελέσματα είχε κάτω από τις γνωστές αντίξοες συνθήκες. Προφανώς η χώρα μας έγινε το πειραματόζωο και προφανώς το κόμμα που βρέθηκε να έχει την ευθύνη εκείνη τη δύσκολη στιγμή των αποφάσεων δεν εφάρμοσε κανένα πρόγραμμα του, αφού το κράτος ήτανε στα χάλια που ήτανε. Λύσεις έκτακτης ανάγκης αναγκάστηκε να ακολουθήσει. Ίσως κάποιοι άλλοι να μπορούσαν περισσότερα και καλύτερα, αλλά αυτό είναι μια αναπάντητη υπόθεση. Έξω από το χορό πολλά λέγονται από τους ατσαλάκωτους.
Αυτά έλεγαν όλοι ανεξαιρέτως με πρώτο και καλύτερο τον κ. Σαμαρά, που η αρρωστημένη εμμονή του για εκλογές έχει την κύρια ευθύνη για την αβεβαιότητα και την επιδείνωση της κατάστασής μας. Μετά το πάθημα άρχισε να βλέπει τα ζόρια.
Προσωπικά ήμουν αντίθετη στη διεξαγωγή εκλογών και είχα γράψει σχετικό κείμενο σ’ αυτόν εδώ τον ιστότοπο, που μου δίνει τη δυνατότητα έκφρασης των σκέψεών μου. Οι εκλογές γίνανε και ο λαός με οδηγό τα αδιέξοδα που βιώνει, το θυμό του, επαναπαυμένος στα ευχάριστα νέα που του έταξαν διάφοροι και βγάζοντας την ουρά του απέξω από οποιαδήποτε ευθύνη έδωσε ένα αποτέλεσμα ανατρεπτικό, που δεν έγινε σεβαστό από το κόμμα που τίμησε με καθοριστική ψήφο.
Για το Σύριζα μιλάμε και τις 12, αν δεν κάνω λάθος, συνιστώσες. Με απίστευτη ελαφρότητα, ολέθρια για τη σοβαρότητα των όσων διακυβεύονται, και με ελαφρά πηδηματάκια αποποιήθηκε των ευθυνών του επικαλούμενος ανίσχυρα επιχειρήματα για την άρνησή του να συγκυβερνήσει. Έτσιν ατσαλάκωτος και κλείνοντας το μάτι στους ψηφοφόρους για τον επόμενο γύρον αναμένει περισσότερες δάφνες. Μόνο που αυτές οι δάφνες πολύ φοβάμαι ότι θα γίνουν πικροδάφνες για τη δόλια την Πατρίδα. «Ψευτόγατες μήπως;»
Αυτό που ζούμε, όμως, τις τελευταίες μέρες με τα όσα διατυπώνουν βασικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μας δημιουργούν τη εντύπωση ότι οι άνθρωποι ή είναι τελείως ανέτοιμοι για άσκηση εξουσίας ή διακατέχονται από ελαφρότητα επικίνδυνου βάρους;
Το θέμα είναι να βρεθεί δρόμος που περπατεί στη γη και όχι στα σύννεφα . Κατά τη γνώμη μου αυτό θα πει έγνοια για την Πατρίδα που επικαλούνται.
Διαφορετικά θα γίνει αυτό που ανάφερε ο κ. Χριστοδουλάκης σε σχετική συζήτηση στο ΜEGA, δηλ. θα ήμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που θα χρεοκοπήσει, ενώ έχει δυνατότητα δανεισμού για να αποφύγει την τραγωδία.
Πάντως, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο μέχρι να φτάσουμε στην νέα κάλπη τα κόμματα και ειδικά αυτά που επαγγέλλονται λαγούς με πετραχήλια και μας καλούν να τα ψηφίσουμε ή να τα ξαναψηφίσουμε να μας απαντήσουν με σαφήνεια σ’ ένα θεμελιώδες ερώτημα που συμβολικά αναφέρεται στο τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα «Η συνέλευση των Ποντικών».
Ερώτημα: «Ποιος θα κρεμάσει την κουδούνα στην ουρά της γάτας;»
*Η Ουρανία Χρυσαφίνου είναι Ομότιμη Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών.
