Νομίζω αυτές τις
εκλογές θα
τις «μνημονεύουμε»
τις «μνημονεύουμε»
χρόνια μετά.
Εκλογές που βάζουν
στο κόσμο τέτοια
υπαρξιακά διλήμματα…
σαν εξισώσεις με
χιλιάδες αγνώστους Χ.
Αυτή η εξίσωση δε
λύνεται.Τα κόμματα
έχουνε έτοιμες όλες
τις απαντήσεις κι αυτό
με τρομάζει πιο πολύ.
Εκλογές που βάζουν
στο κόσμο τέτοια
υπαρξιακά διλήμματα…
σαν εξισώσεις με
χιλιάδες αγνώστους Χ.
Αυτή η εξίσωση δε
λύνεται.Τα κόμματα
έχουνε έτοιμες όλες
τις απαντήσεις κι αυτό
με τρομάζει πιο πολύ.
Σα να μην έχουνε μάθει τίποτα. Στήσανε πάλι τα μαγαζάκια τους και πουλάνε τη γνωστή πραμάτια.
Εμείς τα τελευταία χρόνια ΜΑΘΑΜΕ. Μάθαμε πως η εξαθλίωση δεν είναι κάτι μακρινό, κάτι που μόνο στην Αφρική το βλέπεις και σε ντοκυμανταίρ του Τρίτου Κόσμου. Μάθαμε πώς είναι σε μια μέρα να χάνεις κάθε αυτοεκτίμηση, γιατί αυτό βολεύει όταν πρέπει να κάτσεις να φας. Μάθαμε πώς είναι η ανεργία, μάθαμε πώς είναι να ζεις με 300 ευρώ…
Μάθαμε πολλά κι αλλάξαμε. Αυτοί δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ποτέ;
Μάθαμε πολλά κι αλλάξαμε. Αυτοί δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν ποτέ;
Σε ποιους τάζετε πάλι; Με ποια καινούρια επιπολαιότητα παίζετε πάλι με τις ζωές μας, με το μέλλον μας; Πόσοι μήνες έχουν περάσει που ανήμποροι βάλλατε έναν τραπεζίτη να μας κυβερνάει γιατί έτσι σας είπαν; Σάμπως χαράξατε ποτέ μια πορεία που να μην σας την υπέδειξαν άλλοι;
Πώς μπορεί το σχέδιο διάσωσής σας σε μια χώρα που οι μισθοί είναι πια της πείνας να ανεβάζει το κόστος ζωής, τις αντικειμενικές αξίες, τα τιμολόγια της ΔΕΗ της ΕΥΔΑΠ; Σαν να μην υπάρχει θεατής στο θέατρο κι εγώ να βάζω 500 ευρώ το εισιτήριο. Ποιος οικονομικός εγκέφαλός σας κατέστρωσε αυτό το σχέδιο; Είναι παράλογο! Είναι βλακώδες!
Τείνω να καταλήξω. Δεν υπάρχουν ούτε μεγάλες σκευωρίες ούτε συνωμοσίες. Αυτό που μαστίζει τους καιρούς μας είναι η ογκώδης βλακεία. Γιατί αυτός ο καπιταλισμός που ζούμε κάνει τον άνθρωπο βλάκα -θέλει δε θέλει. Με ανύπαρκτη Παιδεία, και με την εξειδίκευση να μη σε αφήνει να βλέπεις και λίγο πιο μακριά, με όλο αυτό τον ανταγωνισμό λες και δε χωράμε όλοι, με όλη αυτή την απληστία κι ένα χαζοκούτι απέναντι να παίζει «Ελλάδα έχεις ταλέντο», τι να σου κάνει;
Εμείς ξυπνήσαμε. Φάγαμε όλο το κουτόχορτο του «καταναλώστε», του «πάρτε δάνεια», του «μπείτε χρηματιστήριο και πλουτίστε σε μια νύχτα», αποβλακωθήκαμε χρόνια, αλλά τώρα μάθαμε. Κι αλλάξαμε. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον, μιλήσαμε, είπαμε αλήθειες, μαζευτήκαμε, ξεκουνηθήκαμε από την αδράνεια και κάναμε τη βλακεία πέρα.
Εσείς πάλι; Κι όταν λέμε εσείς εννοούμε ΌΛΟΙ! Είτε είστε μνημονιακοί είτε αντίθετοι, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί… όλους σας έχει ξεπεράσει η ιστορία. Όλοι κινείστε μεταξύ του γραφικού και του εκλογικά σκόπιμου. Βρίζεστε όλη μέρα για τα ψηφουλάκια. Ξοδεύετε εκατομμύρια σ’αυτά τα βλακώδη τηλεοπτικά σπότ. Ντύνεστε για να κρύψετε τη γύμνια σας.
Κανείς σας δεν έχει να προτείνει στ’ αλήθεια τίποτα. Όταν και αν βγείτε θ’αποφασίσετε για τη τύχη μας. Ψηφίστε μας κι εμείς δεν πρόκειται να την πάρουμε την εξουσία. Τη καταρακύλα κανείς σας δεν έχει σχέδιο να την ανακόψει. Κι αυτό για μένα είναι κατάλυση της Δημοκρατίας. Όχι όταν σου απαγορεύουν να ψηφίσεις. Αλλά όταν ψηφίζεις χωρίς να μπορείς να αλλάξεις το μέλλον που σου έχει προδιαγραφεί.
Σε δύο μήνες εδώ θα είμαστε, όταν θα αρχίσετε το ξεπούλημα. Και θα μας πουλήσετε τζάμπα. Στο σφυρί. Όποιος κι αν βγει. Έτσι θα γίνει γιατί δεν έχετε κάτι άλλο να κάνετε. Κι η μεγαλύτερη ήττα είναι να ξέρεις πώς αν θέλεις με τη ψήφο σου αυτό να το αλλάξεις, όποιον και να ψηφίσεις, δεν θα βγει τίποτα. Είτε γίνει Βουλή δεκακομματική. Είτε τα βρουν οι δυό τους… είτε αυτοδυναμία… Αυτοί κινούν τα νήματα κι εσείς οι μαριονέτες.
Όλα τα διλήμματα αυτών ων εκλογών είναι πλαστά. Για να νομίζουμε πως κι εμείς παίξαμε κάποιο ρόλο. Σημαδεμένη τράπουλα. Κι αυτό, να το πιστέψεις, είναι απελπισία.
Θα πάω να ψηφίσω. Θέλω ν’ αντισταθώ σ’ αυτό που ξέρω. Θέλω ν’ αντισταθώ στην απελπισία. Θέλω πολύ η επόμενη μέρα να μην είναι ήσυχη. Να σας ξεκουνήσει. Σ’αυτό τον πάτο που είμαστε, αν μη τι άλλο, δε φοβόμαστε πια τον πάτο. Δε φοβόμαστε μη χάσουμε την ησυχία μας.
Ο Θουκυδίδης έλεγε: «Ή είμαστε ήσυχοι ή ελεύθεροι».
Αλλά μπορώ εγώ με τη ψήφο μου να ελευθερωθώ; Αμφιβάλω;
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ, λοιπόν. Ζητείται κατεπειγόντως.
Κι αυτός ο τίτλος του Σαμαράκη ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρος.
