Και τώρα τι; Αυτό
είναι το αγωνιώδες
ερώτημα που
προβάλλει πάνω
από το πολιτικό
σκηνικό ολόκληρη
την ελληνική
κοινωνία; Υπάρχει
ορθή απάντηση;
Υπάρχει προσέγγιση,
εκτίμηση, πολιτική
επιλογή.
Ορθό μπορεί να είναι αυτό για το οποίο προσπαθούν και συγκλίνουν οι πολλοί. Τι συμβαίνει στην ελληνική περίπτωση; Πού πάμε και τι θέλουμε; Υπάρχει απάντηση; Σύμφωνα με τις διακηρύξεις των κομμάτων, δύο κατευθύνσεις πρέπει να χαρακτηρίζουν τις πολιτικές επιλογές μας: (α) παραμονή στην Ευρωζώνη και (β) (σταδιακή) απεμπλοκή από το Μνημόνιο.
Αν για το πρώτο δεν χωρούν πολλές συζητήσεις, τουλάχιστον για τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ως προς το δεύτερο δεν ισχύει το ίδιο. Εδώ είναι οι διαφορές. Εδώ οφείλεται η μη συνεννόηση. Εδώ είναι όμως που χρειάζεται και η ηγεσία. Η ηγεσία έχει υποχρέωση να προτείνει πολιτικές για τη διακυβέρνηση του τόπου. Ο λαός έχει υποχρέωση να κάνει τις επιλογές του, να υποστηρίζει τα πιστεύω του και εμμέσως να καθορίζει το μέλλον του. Η ηγεσία έχει ευθύνη να κατανοεί και να συνεννοείται στα στοιχειώδη, να ακολουθεί το όραμα και το αφήγημα που προτείνει· να το υπηρετεί. Ο λαός έχει ευθύνη για τις επιλογές ακυβερνησίας. Λες και βρισκόμαστε μπροστά στον επίλογο της διακυβέρνησης από ανθρώπους που δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, στη χώρα που γέννησε τη διαλεκτική.
Στην πολιτική έχει νόημα να κάνεις κάτι γιατί το πιστεύεις. Αν όχι, άστο να πάει. Μην το κάνεις. Δεν σε υποχρεώνει κανείς. Δεν είναι ανάγκη να το φορτώσεις σε μια κοινωνία, σε έναν ολόκληρο λαό. Έχουμε πει όλοι μεταξύ μας, μετά την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα, να πούμε αλήθειες. Φοβάμαι ότι συνεχίζουμε να μη λέμε καθαρά τις σκέψεις μας. Συνεχίζουμε να κρυβόμαστε πίσω από τις λέξεις.
Όλοι βλέπουν ότι ξαναπάμε σε εκλογές και κανείς δεν τολμά να το πει. Ο καθένας δείχνει να το φοβάται από τη δική του ματιά. Ο πρώτος μπορεί να παραμείνει πρώτος ή και να βρεθεί σε χειρότερη θέση. Ο δεύτερος να γίνει πρώτος ή και να βρεθεί σε χειρότερη θέση. Ο τρίτος να γίνει πρώτος ή δεύτερος ή και να βρεθεί σε χειρότερη θέση. Και πάει λέγοντας … Η πρόβλεψη πως σύντομα θα έχουμε εκ νέου εκλογές είναι μάλλον αναγκαιότητα. Η πολιτική εξίσωση δεν βγαίνει. Πείτε το …
Ο λαός τιμώρησε αυστηρά τις δύο μεγάλες παρατάξεις. Αυτή είναι η πρώτη αλήθεια. Δεν ξέρω ποιο θα είναι το μέλλον τους. Δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου, αν και είναι ένα θέμα αρκετά ενδιαφέρον γιατί αφορά το μέλλον του πολιτικών υποκειμένων και του ίδιου του συστήματος. Ο λαός, όμως, έδωσε και ακυβερνησία. Αυτή είναι η δεύτερη αλήθεια.
Στην πολιτική οι λογαριασμοί λύνονται με διαλεκτική, δίλημμα, διακύβευμα, ελπίδα, αφήγημα. Έτσι, πρέπει να λύσουμε κι αυτόν το γόρδιο δεσμό. Το συντομότερο δυνατό, με την τελική ευθύνη στο λαό. Αυτός πρέπει να αποφασίσει με όρους ευθύνης· όπως πιστεύει καλύτερα. Ας μην υπερνικήσει η οπτική των απαισιόδοξων για τη σκοπιά της παγκόσμιας ιστορίας: «Ο θάνατος μιας χώρας δεν κοστίζει στον κόσμο απολύτως τίποτε».
Το μέλλον πρέπει να νικήσει το παρόν.
*Ο Στράτος Στυλιανίδης είναι Λέκτορας στο Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας & Ανάπτυξης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
