Κάλπη και Ντουνιά…

Τα χαμένα μας 
όνειρα ….
Οι αμάδες που 
παίζαμε μικροί…

Τι μας περιμένει Ανυποψίαστοι, 
νεκροί,Τραβάμε 
πια το δρόμο
Φορτώνοντας στην 
πλάτη ελπίδες, 
μνήμες κι ενοχές

Μα θέλω να χω λόγο για τη μοίρα μου
αυτή, τη Λάχεση, την Κλωθώ την Άτροπο….
Αυτή που σέρνει πρώτη τον χορό
Στης ζωής το μεγάλο πανηγύρι
Θα πάω και στην κάλπη σου την ψήφο μου θα ρίξω
και θα πω ΕΓΩ
Λες κι έχει σημασία πια….
Λες και η ψήφος μου κάτι θα σημαίνει
Μες στη ζωή μας την κατεψυγμένη

Αλλ’ έχω κρύψει τα παραμύθια μου,
Το τσέρκι και τους βώλους
Σε μέρος ασφαλές.
Εκεί που στέκεται η λεύκα πλάι στο πεύκο
Εκεί που ο κισσός θα περιελιχθεί
Εκεί που θα φυτρώσει πάλι φλισκούνι κι άγρια μέντα….

Θα βρεθούμε ξάνά – στο υπόσχομαι,
στον αναστεναγμό και τη χαρά του νόστου
Για την ακριβοθώρητη και πρόωρα χαμένη Ιθάκη.

Και θα γελάσουμε ξανά. Μαζί.

Αμαλία Κοντογιάννη

http://www.ikariamag.gr/