Είμαι από τον Πειραιά. Μεγάλωσα στην Πειραϊκή
και κάθε μέρα ξυπνούσα
και έβλεπα Σαρωνικό.
Τον αγαπάω τον Πειραιά.
Τον αγαπάω τον Πειραιά.
Και ας είναι λίγο βρώμικος έχει μια όμορφη ξεχωριστή βρωμιά. Ήρθα φοιτήτρια στην Αλεξανδρούπολη
φέτος και την λάτρεψα
από την πρώτη μέρα.Μοιάζουν πολύ αυτές οι δύο πόλεις: Λιμάνι, θάλασσα, καράβια. Ωραίες καφετέριες,ωραία παραθαλάσσια ταβερνάκια.Ωραίος κόσμος! Πολυπολιτισμική πόλη η Αλεξανδρούπολη.
Μέχρι να έρθω για να γραφτώ στη σχολή μου και τι δεν άκουσα από συγγενείς και φίλους.
«Που θα τρέχεις στην «Γκατζολία»; Έβρος, σύνορα, υπόκοσμος, κρύο! (Για όσους δεν γνωρίζουν, «Γκατζολία = ο νομός Έβρου, σύμφωνα με τους υπηρετούντες τη στρατιωτική τους θητεία σε αυτόν...πχ : «Άστα φίλε, πήρα μετάθεση για Γκατζόλια!)
Δεν έδωσα σημασία σε κανένα από αυτά τα σχόλια. Απλά ήρθα, αντίκρισα μια πανέμορφη πόλη, με ποδηλατόδρομους, όμορφα πάρκα, γραφικά μαγαζάκια, παραθαλάσσιο πανεπιστήμιο...ε και τα ξέχασα όλα! Πολλές φορές όμως ένιωσα να περισσεύω λίγο. Επειδή είμαι από τον Πειραιά. Μετά το ξεπέρασα και δεν με ένοιαζε και τόσο. Έμαθα ότι στα βόρεια της χώρας μας, πολλές φορές θα χρειαστεί να πεις πρώτα απο πού είσαι και μετά το όνομα σου.
Τον πρώτο καιρό εδώ γνώρισα άτομα που ήρθαν από την πρωτεύουσα, με μεγάλο «πρωτευουσιάνικο» αέρα.Σε στυλ «η Αλεξανδρούπολη δεν φτάνει μια την Αθήνα. Καμία σχέση η νυχτερινή ζωή και ο κόσμος... Άσε που έχει και πολλούς μετανάστες από τα σύνορα και φοβάμαι να κυκλοφορήσω εδώ το βράδυ! Χάλι μαύρο!»
Με δυσκολία προσπαθούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου και να τους πω ότι αν δεν τους αρέσει εδώ,ας γυρίσουν πίσω, στην Αθήνα που δεν έχει καθόλου μετανάστες (!) Λες και αυτοί είναι το μοναδικό πρόβλημα.
Με τον καιρό δικτυώθηκα ακόμα περισσότερο... Πολλές φορές εισέπραττα έναν ανεξήγητο οίκτο...μια λύπηση επειδή είμαι από τον Πειραιά ...«Πως μπορείς να ζεις εκεί; Το βράδυ δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις; Στο κέντρο της Αθήνας ειδικά δεν μπορείς να περπατήσεις, φοβάσαι μέρα μεσημέρι μη σε σκοτώσουν/βιάσουν/ληστέψουν! Και πως μετακινείσαι; Με αυτό το μετρό που χώνεστε όλοι μέσα σαν τα μυρμήγκια;». Βγαίνω και στο κέντρο, πάω για καφέ ή για ποτό και μεχρι τωρα δεν με σκότωσαν/βίασαν/λήστεψαν»...(Όντως είναι άσχημη η κατάσταση,αλλά προφανως δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου..) Επίσης το μετρό δεν είναι και τόσο χάλια.
Η σπιτονοικοκυρά μου δεν με πήρε και με τόσο καλό μάτι όταν της είπα ότι είμαι από τον Πειραιά... «Πρωτευουσιάνα λοιπόν!». Ένιωσα σαν την Χαρά Χάσκα τις πρώτες μέρες στο Κολοκοτρωνίτσι (από το γνωστό σήριαλ Το καφέ της Χαράς!) και η λέξη αυτή ήχησε περίεργα στα αυτιά μου. «Πού είναι το κακό να έχει γεννηθεί κάποιος στην πρωτεύουσα;» έλεγα στη μάνα μου τα βράδια από το τηλέφωνο και αναρωτιόταν και αυτή η καημένη. Γιαγιάδες στην στάση,περιμένοντας το αστικό λεωφορείο και πιάνοντας την κλασσική κουβεντούλα ακούσανε «Πειραιάς» και έπαθαν πολιτισμικό σοκ! «Αθηναίοι, καλή φάρα!Εμείς εδώ τα βοηθάμε τα παιδιά μας καλέ, αν δεν εχουνε να πληρώσουνε το χαράτσι, τους δίνουμε το περίσσευμα μας από την σύνταξη! Εσείς εκεί κάτω στις Αθήνες δεν ξέρω». Και μενα η γιαγιά μου μου στέλνει ότι της περισσεύει για να βγάλω τα αυξημένα έξοδα του μήνα.
Ψάχνοντας δουλειά και ρωτώντας στη γειτονιά, στο φούρνο ή όπου έβρισκα, αν κάποιος γνωστός ενδιαφέρεται για baby sitting, μου απάντησαν: «Εδώ οι παππούδες και οι γιαγιάδες κρατάνε τα εγγόνια, όχι ξένοι! Αλλά λογικό εσύ είσαι Αθηναία, εκεί είστε πιο απομονωμένοι και προσλαμβάνετε τις νταντάδες να μεγαλώνουν τα παιδιά σας». Μαχαίρι στην καρδιά..ναι ..σκέφτηκα την νταντά μου την Φανή που μου έχει λείψει κιόλας. Μετά θυμήθηκα τους γονείς μου να γυρνάνε σπίτι 10 το βράδυ, έχοντας χτυπήσει εύκολα ένα 12ωρο στο γραφείο, με ένα κουρασμένο και ταυτόχρονα γλυκό χαμόγελο. Τον μπαμπά μου να κάθεται στον καναπέ και να μιλάμε και την μαμά μου να μαγειρεύει μέσα στην κούραση της για να έχουμε την επόμενη μέρα φαγητό και μετά να της λέω τα μαθήματα. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Εντάξει, κάποιοι άκουσαν Πειραιάς και θυμήθηκαν το όμορφο λιμάνι μας ή καποιες διακοπές τους. (Τώρα που το σκέφτομαι αυτοί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού).
Μιλάμε για μετανάστες, μιλάμε για ρατσισμό, μιλάμε για τον φράχτη στον Έβρο, ενώ εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες έχουμε δημιουργήσει έναν τεράστιο νοητό φράχτη ανάμεσα μας.
Άνάμεσα στις όμορφες μας πόλεις, στα χωριά και τα νησιά μας κυριαρχεί ένας βλακώδης ανταγωνισμός.
Ναι, είναι 2012 και μέχρι και σήμερα θα ακούσεις σίγουρα κάπου έναν Αθηναίο να αποκαλεί κάποιον επαρχιώτη «βλάχο». Όπως και τον αντίστοιχο επαρχιώτη να κοροιδεύει τον «πρωτευουσιάνο» και την ψευτογκλαμουριά που -υποτίθεται ότι κυριαρχεί- στην Αθήνα. ( Και μετά θιγόμαστε από τους ξένους που μας χαρακτηρίζουν τεμπέληδες. )
Για την ιστορία: δουλειά δεν βρήκα, αλλά εθελοντικά βοηθάω ξένα παιδάκια να μάθουν την ελληνική γλώσσα και να μελετάνε τα μαθήματα τους. Εκεί, δεν τους πείραξε που είμαι από τον Πειραιά. Εκεί είμαστε όλοι από διαφορετικά μέρη! Άσε που ειναι και ευκαιρία να εξασκήσω και το μελλοντικό μου επάγγελμα της (άνεργης;) δασκάλας.
Τέλοσπαντων, εγώ θα συνεχίσω για τα επόμενα 3 χρονια να ζώ στην πανέμορφη Αλεξανδρούπολη. Αλλά κάθε Πέμπτη πριν τη σχολή, θα πηγαίνω στα σημεία διανομής για να εφοδιαστώ με το αθηναικό free press;)
«Που θα τρέχεις στην «Γκατζολία»; Έβρος, σύνορα, υπόκοσμος, κρύο! (Για όσους δεν γνωρίζουν, «Γκατζολία = ο νομός Έβρου, σύμφωνα με τους υπηρετούντες τη στρατιωτική τους θητεία σε αυτόν...πχ : «Άστα φίλε, πήρα μετάθεση για Γκατζόλια!)
Δεν έδωσα σημασία σε κανένα από αυτά τα σχόλια. Απλά ήρθα, αντίκρισα μια πανέμορφη πόλη, με ποδηλατόδρομους, όμορφα πάρκα, γραφικά μαγαζάκια, παραθαλάσσιο πανεπιστήμιο...ε και τα ξέχασα όλα! Πολλές φορές όμως ένιωσα να περισσεύω λίγο. Επειδή είμαι από τον Πειραιά. Μετά το ξεπέρασα και δεν με ένοιαζε και τόσο. Έμαθα ότι στα βόρεια της χώρας μας, πολλές φορές θα χρειαστεί να πεις πρώτα απο πού είσαι και μετά το όνομα σου.
Τον πρώτο καιρό εδώ γνώρισα άτομα που ήρθαν από την πρωτεύουσα, με μεγάλο «πρωτευουσιάνικο» αέρα.Σε στυλ «η Αλεξανδρούπολη δεν φτάνει μια την Αθήνα. Καμία σχέση η νυχτερινή ζωή και ο κόσμος... Άσε που έχει και πολλούς μετανάστες από τα σύνορα και φοβάμαι να κυκλοφορήσω εδώ το βράδυ! Χάλι μαύρο!»
Με δυσκολία προσπαθούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου και να τους πω ότι αν δεν τους αρέσει εδώ,ας γυρίσουν πίσω, στην Αθήνα που δεν έχει καθόλου μετανάστες (!) Λες και αυτοί είναι το μοναδικό πρόβλημα.
Με τον καιρό δικτυώθηκα ακόμα περισσότερο... Πολλές φορές εισέπραττα έναν ανεξήγητο οίκτο...μια λύπηση επειδή είμαι από τον Πειραιά ...«Πως μπορείς να ζεις εκεί; Το βράδυ δεν φοβάσαι να κυκλοφορήσεις; Στο κέντρο της Αθήνας ειδικά δεν μπορείς να περπατήσεις, φοβάσαι μέρα μεσημέρι μη σε σκοτώσουν/βιάσουν/ληστέψουν! Και πως μετακινείσαι; Με αυτό το μετρό που χώνεστε όλοι μέσα σαν τα μυρμήγκια;». Βγαίνω και στο κέντρο, πάω για καφέ ή για ποτό και μεχρι τωρα δεν με σκότωσαν/βίασαν/λήστεψαν»...(Όντως είναι άσχημη η κατάσταση,αλλά προφανως δεν ήρθε ακόμη η ώρα μου..) Επίσης το μετρό δεν είναι και τόσο χάλια.
Η σπιτονοικοκυρά μου δεν με πήρε και με τόσο καλό μάτι όταν της είπα ότι είμαι από τον Πειραιά... «Πρωτευουσιάνα λοιπόν!». Ένιωσα σαν την Χαρά Χάσκα τις πρώτες μέρες στο Κολοκοτρωνίτσι (από το γνωστό σήριαλ Το καφέ της Χαράς!) και η λέξη αυτή ήχησε περίεργα στα αυτιά μου. «Πού είναι το κακό να έχει γεννηθεί κάποιος στην πρωτεύουσα;» έλεγα στη μάνα μου τα βράδια από το τηλέφωνο και αναρωτιόταν και αυτή η καημένη. Γιαγιάδες στην στάση,περιμένοντας το αστικό λεωφορείο και πιάνοντας την κλασσική κουβεντούλα ακούσανε «Πειραιάς» και έπαθαν πολιτισμικό σοκ! «Αθηναίοι, καλή φάρα!Εμείς εδώ τα βοηθάμε τα παιδιά μας καλέ, αν δεν εχουνε να πληρώσουνε το χαράτσι, τους δίνουμε το περίσσευμα μας από την σύνταξη! Εσείς εκεί κάτω στις Αθήνες δεν ξέρω». Και μενα η γιαγιά μου μου στέλνει ότι της περισσεύει για να βγάλω τα αυξημένα έξοδα του μήνα.
Ψάχνοντας δουλειά και ρωτώντας στη γειτονιά, στο φούρνο ή όπου έβρισκα, αν κάποιος γνωστός ενδιαφέρεται για baby sitting, μου απάντησαν: «Εδώ οι παππούδες και οι γιαγιάδες κρατάνε τα εγγόνια, όχι ξένοι! Αλλά λογικό εσύ είσαι Αθηναία, εκεί είστε πιο απομονωμένοι και προσλαμβάνετε τις νταντάδες να μεγαλώνουν τα παιδιά σας». Μαχαίρι στην καρδιά..ναι ..σκέφτηκα την νταντά μου την Φανή που μου έχει λείψει κιόλας. Μετά θυμήθηκα τους γονείς μου να γυρνάνε σπίτι 10 το βράδυ, έχοντας χτυπήσει εύκολα ένα 12ωρο στο γραφείο, με ένα κουρασμένο και ταυτόχρονα γλυκό χαμόγελο. Τον μπαμπά μου να κάθεται στον καναπέ και να μιλάμε και την μαμά μου να μαγειρεύει μέσα στην κούραση της για να έχουμε την επόμενη μέρα φαγητό και μετά να της λέω τα μαθήματα. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτσι. Εντάξει, κάποιοι άκουσαν Πειραιάς και θυμήθηκαν το όμορφο λιμάνι μας ή καποιες διακοπές τους. (Τώρα που το σκέφτομαι αυτοί ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού).
Μιλάμε για μετανάστες, μιλάμε για ρατσισμό, μιλάμε για τον φράχτη στον Έβρο, ενώ εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες έχουμε δημιουργήσει έναν τεράστιο νοητό φράχτη ανάμεσα μας.
Άνάμεσα στις όμορφες μας πόλεις, στα χωριά και τα νησιά μας κυριαρχεί ένας βλακώδης ανταγωνισμός.
Ναι, είναι 2012 και μέχρι και σήμερα θα ακούσεις σίγουρα κάπου έναν Αθηναίο να αποκαλεί κάποιον επαρχιώτη «βλάχο». Όπως και τον αντίστοιχο επαρχιώτη να κοροιδεύει τον «πρωτευουσιάνο» και την ψευτογκλαμουριά που -υποτίθεται ότι κυριαρχεί- στην Αθήνα. ( Και μετά θιγόμαστε από τους ξένους που μας χαρακτηρίζουν τεμπέληδες. )
Για την ιστορία: δουλειά δεν βρήκα, αλλά εθελοντικά βοηθάω ξένα παιδάκια να μάθουν την ελληνική γλώσσα και να μελετάνε τα μαθήματα τους. Εκεί, δεν τους πείραξε που είμαι από τον Πειραιά. Εκεί είμαστε όλοι από διαφορετικά μέρη! Άσε που ειναι και ευκαιρία να εξασκήσω και το μελλοντικό μου επάγγελμα της (άνεργης;) δασκάλας.
Τέλοσπαντων, εγώ θα συνεχίσω για τα επόμενα 3 χρονια να ζώ στην πανέμορφη Αλεξανδρούπολη. Αλλά κάθε Πέμπτη πριν τη σχολή, θα πηγαίνω στα σημεία διανομής για να εφοδιαστώ με το αθηναικό free press;)
Έτσι γιατί μ 'αρεσει!
